Σε ένα εφηβικό δωμάτιο, στο καθόλου μακρινό 2018, την περίοδο των Πανελλαδικών Εξετάσεων, ανάμεσα σε στοίβες σημειώσεων και βιβλίων, δίπλα σε μισοτελειωμένα ποτήρια χυμών και φραπέ, η πίεση της πραγματικότητας μαλακώνει, πατώντας το play στο ΥouΤube. Αν και κάποιος θα περίμενε από ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να επιλέγει τη μουσική της Τέιλορ Σουίφτ, του Εντ Σίραν ή της Μπιγιόνσε, παραδόξως, αρχίζουν να αναδύονται οι πρώτες νότες από το «Surfin’ USA» των Beach Boys.
«Ηταν εποχή σκληρής μελέτης και προετοιμασίας για το πανεπιστήμιο, όταν το άκουσα τυχαία. Συνήθιζα να βάζω μουσική από αυτές τις δεκαετίες, να παίζει από πίσω και να συνοδεύει το διάβασμά μου. Σκεφτόμουν το καλοκαίρι, για να μπορέσω να αντέξω την ιδέα των Πανελληνίων», μας αφηγείται γελώντας η 25χρονη σήμερα Σοφία Μπελεγρή για την πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με τον ήχο της θρυλικής μπάντας και από τότε «κόλλησε».
Στην εποχή του TikTok, του Spotify και των αλγορίθμων, η μουσική φαίνεται να ανήκει σε ένα ατέλειωτο ψηφιακό σύμπαν όπου το παρελθόν και το παρόν πολλές φορές συναντιούνται και μπλέκονται μεταξύ τους. Οι Beach Boys δεν είναι απλώς ένα κεφάλαιο στην ιστορία της ποπ που έμειναν στο χρονοντούλαπο και τα τραγούδια τους ακούστηκαν ξανά λόγω του πρόσφατου θανάτου του Μπράιαν Γουίλσον, του θεμέλιου λίθου του συγκροτήματος. Ο ήχος τους είναι μια μελωδία που συνεχίζει να αναδύεται εκεί που δεν το περιμένεις και βρίσκει χώρο μέχρι και στις πλέιλιστ της γενιάς Ζ. Ακόμη και αν η πλειονότητα των νέων αγνοεί την ιστορία της μπάντας που γέννησε το surf rock και διαμόρφωσε ένα ολόκληρο νέο είδος μουσικής, στις αρχές των σίξτις στην Καλιφόρνια, τους γνωρίζει και τους αναγνωρίζει σαν μια από πάντα ανάμνηση – σαν κάτι καλά αφομοιωμένο.
Στην εποχή του TikTok, του Spotify και των αλγορίθμων, η μουσική φαίνεται να ανήκει σε ένα ατέλειωτο ψηφιακό σύμπαν, ο ήχος τους συνεχίζει να αναδύεται εκεί που δεν το περιμένεις και βρίσκει χώρο ακόμη και στις νεανικές πλέιλιστ.
«Δεν μπορώ να θυμηθώ με ακρίβεια πότε τους πρωτοάκουσα, καθώς η μητέρα μου μας έβαζε πάντα να ακούμε τέτοιου είδους μουσική. Το ποιοι είναι το έμαθα στο λύκειο, όπου άρχισα να ασχολούμαι πιο ουσιαστικά με τα είδη που μου αρέσουν», μας λέει η 26χρονη Σωσάννα Νικολακοπούλου, η οποία έχει συνδυάσει τη μουσική των Βeach Βoys με βραδινές διαδρομές στο αυτοκίνητο, από τη δουλειά της μητέρας της προς το σπίτι – τότε που ήξερε απ’ έξω τα τραγούδια τους, αλλά δεν γνώριζε πως είναι δικά τους.
«Δεν τους θεωρώ καθόλου “παλιούς”, με την έννοια του ξεπερασμένου, και σίγουρα όχι “μόνο για τους γονείς μας”. Η γενιά μας επιστρέφει πολύ συχνά όχι μόνο στους ήχους αλλά και στην αισθητική και στη μόδα των ’60s και ’70s. Θα έλεγα ότι υπάρχει μια έντονη τάση ανακύκλωσης του παλιού με φρέσκο τρόπο», τονίζει η Σοφία Μπελεγρή, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι αν οι Beach Boys έγραφαν σήμερα μουσική, που σίγουρα θα ήταν κάπως αλλιώς διαμορφωμένη, τα βιντεό τους θα γίνονταν ανάρπαστα στο TikTok, καθώς «είναι μια πλατφόρμα που αγαπάει και αναδεικνύει το αναπάντεχο μέχρι που το κάνει viral και κατ’ επέκταση μέινστριμ. Ο Γουίλσον και οι υπόλοιποι ήταν ο ορισμός του “αναπάντεχου”, ειδικά για τότε».
Στα πάρτι της γενιάς Ζ
Τώρα που η εξεταστική πλησιάζει προς το τέλος και ολοένα και περισσότερα μπαλκόνια και ταράτσες του κέντρου γεμίζουν από φοιτητές, κουβαλώντας μέχρι τον 5ο σακούλες με αλκοολούχα ποτά και πάγο, όταν η πόρτα του σπιτιού ανοίγει, οι πρώτες αγκαλιές και τα καλωσορίσματα πέφτουν, με τραγούδια που μιλούν για θάλασσα, ήλιο και καλοκαιρινές στιγμές να παίζουν στο background.
«Βλέπω ανθρώπους που είναι κοντά στην ηλικία μου να είναι αρκετά μυημένοι σε αυτού του είδους τη μουσική. Οταν μιλάμε για ήχους από τα ’60s μέχρι τα ’90s, νομίζω ότι δεν γίνεται να μην ξέρεις και να μη χορέψεις κάποια πολύ χαρακτηριστικά κομμάτια. Αναλόγως βέβαια και το πάρτι στο οποίο θα πας και τον κόσμο που θα έχει εκεί», σχολιάζει η Σωσάννα Νικολακοπούλου.
Μη σας κάνει εντύπωση, λοιπόν, αν ακούσετε ένα κομμάτι που μοιάζει με το «Surfin», αν σας προσκαλέσουν σε μια ταράτσα γεμάτη με εικοσάρηδες φέτος, ή ακόμη και το ίδιο το τραγούδι, το οποίο σηματοδοτεί και την αρχή της καριέρας του συγκροτήματος, φέροντας την υπογραφή του Γουίλσον και του Μάικ Λοβ.
«Οι σύγχρονοι μουσικοί αντλούν έμπνευση από καλλιτέχνες όπως οι Beach Boys και αναπαράγουν τη μουσική τους με τον δικό τους τρόπο. Ο ενθουσιασμός για εκείνους δεν νομίζω ότι έχει σταματήσει», λέει η Σωσάννα Νικολακοπούλου και η Σοφία Μπελεγρή προσθέτει ότι ένας από τους καλλιτέχνες που έχουν παρόμοια αισθητική και πιθανότατα έχουν επηρεαστεί από το θρυλικό συγκρότημα, είναι ο Χάρι Στάιλς. Πράγματι, συζητώντας μαζί της, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι οι στίχοι του «Watermelon sugar», που κυκλοφόρησε το 2019, και συνειδητοποιούμε ότι πολύ εύκολα θα μπορούσε να στριμωχτεί μεταξύ των τραγουδιών που ντύνουν το «Pet sounds», το πιο γνωστό άλμπουμ των Beach Boys, και όχι μόνον.
«Εσάς ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι; Τι θα επιλέγατε από την πλούσια δισκογραφία της μπάντας αν βρισκόσασταν πίσω από το Dj desk;» τις ρωτάμε. «Φυσικά “Surfin’ USA”, “God Only Knows” και “Barbara Ann”. Ξέρω ότι θεωρούνται πιο μέινστριμ, αλλά είναι αυτά που μου σύστησαν το συγκρότημα και γι’ αυτό έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου», απαντάει η Σοφία Μπελεγρή, σημειώνοντας ότι είναι τραγούδια που την κέρδισαν αμέσως με την ενέργεια, την ανεμελιά και την απλότητά τους. «Φαν φακτ: το “Barbara Ann” το ξέρει πολύς κόσμος χωρίς να γνωρίζει ότι είναι των Beach Boys, μετά την αστεία διασκευή για τα “Minions”».
«Σαν ίντρο από καρτούν»
Από την άλλη, η Σωσάννα Νικολακοπούλου πηγαίνει με το «Little Deuce Coupe», διότι «θυμίζει ίντρο από παλιά καρτούν. Μετά θα κάνω ένα άλμα στην αντίθετη κατεύθυνση, με το “A Young Man Is Gone”. Ξυπνάει μέσα μου κάτι τρομακτικό. Το πιο θλιβερό στοιχείο εδώ είναι ο ρυθμός του, που μοιάζει στοιχειωτικός, κάτι το οποίο με μαγεύει, καθώς λατρεύω το horror». Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιούμε όλες μαζί ότι, παρά τη «χαρούμενη και αισιόδοξη» διάθεση που αποπνέουν τα περισσότερα κομμάτια τους, κάνοντάς σε να φαντάζεσαι αμμουδιές και μαυρισμένα κορμιά, έρχονται μερικές επιτυχίες όπως το «I Just Wasn’t Made For These Times» να αποκαλύψουν, διακριτικά, και μια διαφορετική πτυχή της μπάντας, με τον Γουίλσον να απογυμνώνει την ψυχή του σε αυτό το τραγούδι, εκφράζοντας κάτι που πιθανότατα κρυβόταν κάτω από τον καυτό ήλιο της Καλιφόρνιας.
