Ενας οπαδός των θεωριών συνωμοσίας θα μπορούσε να σκεφθεί ότι η συναυλία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της E Street Band στον χώρο του πρώην αεροδρομίου Λετνάνι στην Πράγα ξεκίνησε πέντε λεπτά νωρίτερα από ό,τι είχε αναγγελθεί, ώστε στις 19.17, που θα έπαιζαν το συγκλονιστικό «Rainmaker» από το άλμπουμ «Letter to You», να συμπέσει με το ξεκίνημα της βροχής. Και η βροχή να συμπέσει με μία από τις πολλές φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς κατά την οποία το «αφεντικό» θα ασκούσε έντονη κριτική στον «Dear President», όπως αποκάλεσε στον πρόλογο ενός τραγουδιού τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
«Κάποιες φορές οι συνθήκες στην κοινωνία είναι τέτοιες που οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστέψουν έναν δημαγωγό, κάποιον που να μπορεί να τους πείσει ότι το άσπρο είναι μαύρο και το μαύρο άσπρο, κάποιες φορές οι άνθρωποι χρειάζονται κάποιον τόσο απεγνωσμένα που να πιστεύουν ότι μπορεί να φέρει και τη βροχή», είπε χαρακτηριστικά ο Σπρίνγκστιν στην εισαγωγή του «Rainmaker».
Κατά τη διάρκεια των 165 λεπτών του live ακούσαμε τον Σπρίνγκστιν να μιλάει πολλές φορές με πάθος και ειλικρίνεια, όπως έχει κάνει κάθε φορά τα τελευταία 50 χρόνια για τη δική του Αμερική. Την Αμερική της ελπίδας, του ονείρου, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της συντροφικότητας. Την Αμερική που υπερασπίζεται με πάθος τους πιο αδύναμους, αυτούς που δεν έχουν φωνή και το δικαίωμά τους στο όνειρο. Την αμερικανική εμπειρία με την οποία μεγάλωσε και που τη βλέπει σήμερα να ολισθαίνει προς την απολυταρχία.
με το πολυεθνικό κοινό να φθάνει στους 60.000 θεατές στο πρώην αεροδρόμιο, που είχε μετατραπεί σε συναυλιακό χώρο.
Ο Σπρίνγκστιν απευθύνθηκε σε περίπου 60.000 θεατές που κατέκλυσαν το πρώην αεροδρόμιο, το οποίο είχε μετατραπεί σε έναν άρτιο συναυλιακό χώρο. Μπορεί η συναυλία του να γινόταν σε τσεχικό έδαφος –ήταν εκεί και ο σημερινός πρόεδρος της Τσεχίας Πετρ Πάβελ όρθιος μπροστά στη σκηνή με όλους τους υπολοίπους–, αλλά όπως όλα τα live του που γίνονται στην Ευρώπη έχουν πολυεθνικό κοινό, έτσι και σε αυτό υπήρχαν Γερμανοί, Δανοί, Σουηδοί, Πολωνοί, Πορτογάλοι αλλά και Ελληνες.
Σε όλη τη διάρκεια του live μίλησε πολλές φορές για τη δική του Αμερική, της ελπίδας, του ονείρου, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της συντροφικότητας.
Ηταν επίσης η πρώτη συναυλία του Σπρίνγκστιν στην Πράγα έπειτα από 15 χρόνια και μία από τις τέσσερις συναυλίες που αναβλήθηκαν πέρυσι λόγω των προβλημάτων υγείας που εμφάνισε ο γνωστός τραγουδιστής σε εκείνη την περιοδεία του. Η φετινή περιοδεία του, «Land of Hope and Dreams Tour», δεν ήταν προγραμματισμένη, αλλά έγινε γιατί το «αφεντικό» δεν αφήνει τίποτα στη μέση. Και γιατί έχει έναν λόγο να επιστρέψει στη σκηνή. Εχει να δώσει μια μάχη γι’ αυτούς που δεν έχουν φωνή να τη δώσουν. Και αυτή τη μάχη τη δίνει μέσα από τις ομιλίες στην εισαγωγή των τραγουδιών του αλλά και μέσα από τη λίστα των ίδιων των τραγουδιών που επέλεξε για τη συναυλία της Κυριακής.
Οσοι έχουν δει το ντοκιμαντέρ «Road Diaries» ξέρουν ότι ο Σπρίνγκστιν φτιάχνει το πρόγραμμα κάθε περιοδείας και κάθε συναυλίας με θρησκευτική ευλάβεια, όπου το κάθε τραγούδι έχει πολύ σημαντικό λόγο ύπαρξης μέσα στη λίστα τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό του. Το ρεπερτόριο που μπορούν να παίξουν ο ίδιος και η E Street Band είναι τεράστιο και η ευκολία με την οποία κινείται η μπάντα ανάμεσα σε τραγούδια αλλά και στη διαφορά που έχουν στη δυναμική είναι αξιοθαύμαστη και μοναδική.
Η συναυλία ξεκίνησε με μια διασκευή, το «Summertime Blues» του Εντι Κόχραν, το οποίο έπαιξε τελευταία φορά ως πρώτο τραγούδι και άνοιγμα συναυλίας το 2016, και έκλεισε με μια διασκευή, το «Chimes Of Freedom» του Μπομπ Ντίλαν, που κλείνει σταθερά κάθε βράδυ τις συναυλίες της περιοδείας του. «Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί για την ελευθερία και θα ήθελα φεύγοντας να το πάρετε μαζί σας και να το κρατήσετε στην καρδιά σας», είπε προλογίζοντας το τραγούδι.
Αν το σκεφθεί κανείς, ελάχιστοι καλλιτέχνες νιώθουν τέτοια ασφάλεια ώστε να ξεκινούν αλλά και να κλείνουν τις συναυλία τους με τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Στο ενδιάμεσο, ο Σπρίνγκστιν και η μοναδική E Street Band μας χάρισαν ένα live ξεχωριστό. Τα 27 τραγούδια που ακούσαμε κάλυψαν ένα πολύ μεγάλο εύρος των άλμπουμ του σπουδαίου ερμηνευτή· μετρήσαμε τέσσερα από το «Born in the USA» με μια καθηλωτική, «παραμορφωμένη» στα μπάσα εκτέλεση του ομότιτλου τραγουδιού, τρία τραγούδια από το άλμπουμ «Born to Run», από το «The Rising», το «Darkness on the Edge of Town» και το «Wrecking Ball», δύο από το «The River» και το «Letter to You» και αρκετά σκόρπια. Μας σύστησε το «Long Walk Home» σαν μια προσευχή για την πατρίδα και μίλησε για τρία ολόκληρα λεπτά για το τι συμβαίνει σήμερα στην Αμερική, λίγο πριν η μπάντα του αρχίσει να παίζει σαν σπιρίτσουαλ το «My City of Ruins».
Η βροχή ήταν παρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, όμως ποτέ δεν έγινε τόσο απειλητική ώστε να κάνει έστω και έναν από εμάς να μετακινηθούμε από το σημείο όπου στεκόμασταν. «Στον κόσμο δεν υπάρχει όση ανθρωπιά θα θέλαμε, αλλά υπάρχει αρκετή», μας είπε από σκηνής καθώς φθάναμε στο τέλος της βραδιάς, χρησιμοποιώντας μια έκφραση του συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουιν. Από την πλευρά του Σπρίνγκστιν δεν έχουμε κανένα παράπονο.
