Οι άγριες μέρες μας ★★★
ΔΡΑΜΑ (2024), 90΄
Σκηνοθεσία: Βασίλης Κεκάτος
Ερμηνείες: Δάφνη Πατακιά, Νικολάκης Ζεγκίνογλου
Εντυπη έκδοση. Το πολυαναμενόμενο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Βασίλη Κεκάτου ξεχειλίζει από νιάτα, ζωντάνια και επαναστατικότητα, βάζοντας στο επίκεντρο μια γενιά –που είναι και δική του– την οποία αρκετοί έχουν χαρακτηρίσει ξοφλημένη. Η νεαρή Χλόη (Δάφνη Πατακιά) εγκαταλείπει την πατρική εστία, με σκοπό να μείνει με την αδελφή της στη βόρεια Ελλάδα. Στον δρόμο θα συναντήσει μια παρέα νέων, οι οποίοι γυρίζουν τη χώρα με τροχόσπιτο, κάνοντας τους σύγχρονους… Ρομπέν των Δασών και βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη. Μπαίνοντας για τα καλά στην ομάδα, η Χλόη θα περάσει μια δεύτερη, πραγματική ενηλικίωση.
Ο Κεκάτος βαδίζει στα χνάρια ταινιών όπως το «American Honey» της Αντρεα Αρνολντ, προκειμένου να ταξιδέψει νομαδικά, μαζί με τους ηθοποιούς του, στην Ελλάδα της κρίσης, της ανέχειας, αλλά και της ελπίδας που (νομοτελειακά) φέρνουν μαζί τους τα νιάτα. Αυτά καθρεφτίζονται στα φρέσκα, μαγνητικά πρόσωπα των ανερχόμενων πρωταγωνιστών του, οι οποίοι γίνονται παρέα, αυτοσχεδιάζουν και ολοφάνερα απολαμβάνουν και οι ίδιοι το ταξίδι. Το αποτέλεσμα είναι ένα «οικονομικό» φιλμ –διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα– ωραίων ιδεών γύρω από την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, προσεγμένης αισθητικής, κάποιων υπερβολών και μιας σχετικά επιφανειακής κοινωνικής παρατήρησης. Η ελαφράδα βέβαια δεν είναι έγκλημα, ειδικά όταν διανθίζεται με μερικές ξεχωριστές στιγμές, όπως η ερωτική σκηνή που χτίζουν η Δ. Πατακιά και ο Ν. Ζεγκίνογλου, σε συνδυασμό με απολαυστικά περάσματα, σαν αυτό του ΛΕΞ που κάνει ιδιαίτερα μαθήματα… οδήγησης στη Χλόη.
Ο Μοϊκανός ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2024), 87΄
Σκηνοθεσία: Φρεντερίκ Φαρούτσι
Ερμηνείες: Αλέξις Μανεντί, Μάρα Τακουέν
Επαναστατικότητα, άλλου είδους, έχουμε και στην Κορσική, εκεί όπου ένας από τους τελευταίους κτηνοτρόφους μιας παραθαλάσσιας περιοχής πιέζεται από την ντόπια μαφία, ώστε να παραχωρήσει τη γη του για τουριστική εκμετάλλευση. Η άρνησή του θα οδηγήσει σε μια θανάσιμη διένεξη, με αποτέλεσμα εκείνος να γίνει πλέον φυγάς, έχοντας τόσο την αστυνομία όσο και τους μαφιόζους στο κατόπι του. Η γενναία στάση του ωστόσο θα προκαλέσει, με τη βοήθεια και της νεαρής ανιψιάς του, κύμα συμπαράστασης, με τον ίδιο να γίνεται γνωστός ως «Μοϊκανός».
Ο καταγόμενος από την Κορσική Φρεντερίκ Φαρούτσι αφηγείται μια ιστορία αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις που καταπατούν όχι απλώς ένα κομμάτι γης, αλλά έναν τρόπο ζωής, ο οποίος θυσιάζεται –συχνά με σκοτεινές μεθόδους– στον βωμό της όποιας ανάπτυξης. Το φιλμ του είναι γενικώς χαμηλότονο, ενσωματώνοντας κινηματογραφικά και το φυσικό τοπίο της περιοχής, ωστόσο στο δεύτερο μέρος του μετατρέπεται σε αγωνιώδες θρίλερ, με τον μοναχικό του ήρωα να προσομοιάζει σε εκείνους των (μοντέρνων) γουέστερν.
Θανάσιμη πτήση ★★½
ΔΡΑΣΗΣ (2024), 102΄
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάντιγκαν
Ερμηνείες: Τζος Χάρτνετ, Τσαρίθρα Τσάντραν
Ο Τζος Χάρτνετ πρωταγωνιστεί σε ένα διασκεδαστικό σπλάτερ δράσης, που εξελίσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό ενός μεγάλου αεροσκάφους. Ενας πρώην μυστικός πράκτορας με αδυναμία στο… αλκοόλ, καλείται να επιβιβαστεί σε μια πτήση από την Μπανγκόκ στο Σαν Φρανσίσκο, προκειμένου να εντοπίσει και να συλλάβει έναν διεθνούς σημασία στόχο. Σύντομα θα διαπιστώσει ότι το αεροπλάνο είναι γεμάτο από πληρωμένους εκτελεστές, έτοιμους να τους σκοτώσουν και τους δύο. Με ξανθιά κόμη και χαλαρό στυλ, ο Χάρτνετ υιοθετεί με άνεση τη μισομεθυσμένη, αλλά θανάσιμη, περσόνα του ήρωά του, μοιράζοντας γροθιές και αστείες ατάκες, σε ένα φιλμ το οποίο εκμεταλλεύεται τους κλειστούς χώρους του αεριωθούμενου προκειμένου να χορογραφήσει τη δράση του. Αυτή περιέχει, όπως είπαμε, και μπόλικο gore, ενώ, από ένα σημείο και έπειτα, γίνεται μάλλον επαναλαμβανόμενη.
Ενα μικρό κόλπο και κάτι ακόμα ★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ (2024), 99΄
Σκηνοθεσία: Αρτυς
Ερμηνείες: Αρτυς, Κλεμάν Μαρσάν
Ο Γάλλος αυτοσχεδιαστικός κωμικός Αρτυς περνάει και πίσω από την κάμερα, σε ένα γενναίο φιλμ που έσπασε ταμεία στη Γαλλία, κόβοντας πάνω από 10 εκατ. εισιτήρια. Προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, δύο ληστές βρίσκουν καταφύγιο σε μια κατασκήνωση για άτομα με αναπηρία, προσποιούμενοι ότι συμμετέχουν σε αυτή. Καθώς οι μέρες περνούν, οι δύο άνδρες θα καταλάβουν ότι οι διαφορές με τους συνανθρώπους τους στην κατασκήνωση είναι μονάχα επιφανειακές. Ο Αρτυς κερδίζει το στοίχημα, βάζοντας τα ίδια τα άτομα με αναπηρία μπροστά στην κάμερα και στο επίκεντρο της δράσης της ταινίας του. Αυτή δεν ξεχωρίζει τόσο για την κινηματογραφική ποιότητά της (με τη συμβατική έννοια του όρου), όσο για την αυθεντικότητα και το ανθρωπιστικό πνεύμα που αποπνέει, δίχως να υποβιβάζει καθόλου τους πρωταγωνιστές της.
Η ιεροτελεστία ★★
ΤΡΟΜΟΥ (2025), 98΄
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Μίντελ
Ερμηνείες: Αλ Πατσίνο, Νταν Στίβενς
Ο Αλ Πατσίνο βάζει τα άμφια του εξορκιστή. Σε μια κωμόπολη της Αϊόβα, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ένας ιερέας (Νταν Στίβενς) έρχεται αντιμέτωπος με την υπόθεση μιας γυναίκας που πάσχει από ανεξήγητα συμπτώματα. Αν και απρόθυμος αρχικά, θα αναλάβει να επιβλέψει την τελετή εξορκισμού, την οποία θα φέρει σε πέρας ένας μυστηριώδης Καπουτσίνος μοναχός (Αλ Πατσίνο). Βασισμένο στα αληθινά γεγονότα που ενέπνευσαν και τον κλασικό «Εξορκιστή», το φιλμ του Ντέιβιντ Μίντελ έχει ως ενδιαφέρουσα αφετηρία τα ζητήματα πίστης που αντιμετωπίζουν οι δύο ιερείς, γρήγορα όμως υποκύπτει στα (πάμπολλα) κλισέ του είδους και στις σεναριακές ευκολίες.
