«More.». Μια τελεία, που αποπνέει φαινομενικά απολυτότητα στον τίτλο του νέου δίσκου των Pulp· αλλά μια ακρόαση που μετατρέπει γρήγορα την τελεία σε κόμμα. Σαν «More, Pulp» θα μπορούσε να υπογράφεται ο δίσκος, σαν άλλη μουσική επιστολή, το νέο και πρώτο από το 2001 άλμπουμ της μπάντας από το Σέφιλντ. Μια επιστολή από και προς το ίδιο το συγκρότημα με κοινωνούς εμάς τους ακροατές.
Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα είναι πολύ – σχεδόν 24 χρόνια ήταν ενεργοί οι Pulp πριν διακόψουν (δισκογραφικά) για 24 χρόνια μέχρι σήμερα. Ο Τζάρβις Κόκερ δεν είναι πια 38 όπως όταν έβγαζαν το «We Love Life» (2001) αλλά 61, και μάλλον πολύ πιο κοντά σε εκείνο το «Help the Aged» που τραγουδούσε στο «This Is Hardcore» (1998). Τώρα, η μπάντα που μοιάζει πάντα νέα, αλλά την ίδια στιγμή αυτή που σαν να «γεννήθηκε» ώριμη μέσα στην britpop συνομοταξία, επιστρέφει, λες και δεν έφυγε ποτέ.
«Μήπως να σκεφτούμε άλλους τρόπους να ζωντανέψουμε;» αναρωτιούνται στο βίντεο κλιπ του «Spike Island», στο οποίο οι φιγούρες τους από το χθες μεταμορφώνονται με ΑΙ, μόνο και μόνο για να αναδείξουν το αναπόφευκτο ανθρώπινο «σφάλμα», μέσα από τις σουρεαλιστικές απεικονίσεις που δημιουργούνται – μια πανέξυπνη χρήση της χιλιομασημένης τεχνολογίας του «τώρα».
Οι Pulp ζωντανεύουν τελικά μουσικά με τον μόνο τρόπο που ξέρουν: τραγουδώντας για την ίδια τη ζωή. Φυσικά, για να το κάνει αυτό ο Κόκερ, θα σπάσει λίγο τη μέση, σε μια φανταστική ντίσκο («Spike Island» και «Got To Have Love» ξεχωρίζουν ως κορυφαίες μα και υπερβολικά οικείες στιγμές του δίσκου). Το σεξ μπορεί να κάνει λίγο στην άκρη, για να αναδειχθεί η μόνη «θρησκεία» που αναγνωρίζεται εδώ, η αγάπη.
Μα θα υπάρχει πάντα μια χαραμάδα ηδονοβλεπτική και ας είναι τώρα τα γάντια που παίρνουν τη θέση των εσωρούχων: «You were wearing rainbow gloves / With matching socks / What a display / Of everyday sexuality» ακούμε και «βλέπουμε» στο «Tina».
Οι ώριμοι Pulp ρίχνουν τις στροφές, για να αγκαλιάσουν την πιο λυρική πλευρά τους. Τα βιολιά παραμένουν σε θέση μάχης στον κορμό του «More.», το μπάσο υπαινικτικό, συνοδεύει τους ψιθύρους του Κόκερ, που χωρίς μεμψιμοιρία, μα με μια μελαγχολική επίγνωση του χρόνου, μας λέει πως μεγαλώνει. Οι Pulp δεν έχουν να βγάλουν σαν άσο από το μανίκι τους ένα νέο «This Is Hardcore», μα ευτυχώς ούτε και κουνάνε το δάχτυλο σαν παλιοί. Ολα γίνονται διακριτικά: «Oh, I’d like to teach the world to sing / But the world has lost its voice / And I’d like to buy the world some time / Some time and some choice» λένε στο «A Sunset». Υπάρχει άραγε, «ανατολή» ύστερα από αυτό το «ηλιοβασίλεμα»;
Εδώ χαζεύουμε τον «Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων», που διόλου τυχαία θα επικαλεστεί και ο frontman των Pulp στο «Spike Island». Οπως και το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος κάτι θα αναδείξει σε κάθε επόμενη παρατήρηση, έτσι και οι Pulp πάντα κάτι γνωστό-άγνωστο έχουν να σου δώσουν. Αλλά όσες νέες στρώσεις και αν αποκτήσει το παλίμψηστό τους, η μπογιά αναπόφευκτα θα ξεφτίζει, για να αναδειχθούν και πάλι οι πρώτες.
