Συνήθως όταν σχεδιάζεις ένα κείμενο με απόψεις-οπτικές πάνω σε ένα θέμα, περιμένεις ότι κάποιοι από τους υποψήφιους συνομιλητές σου θα αρνηθούν να συμμετάσχουν ή απλώς δεν θα έχουν πολλά να πουν για το συγκεκριμένο αντικείμενο, οπότε αυτομάτως θα αποκλειστούν. Οχι όμως όταν μιλάμε για «Χάρι Πότερ» και μιλένιαλ. Πρέπει κανείς να προσπαθήσει πραγματικά για να βρει ανθρώπους ανάμεσα στα 30-35 που να μην πέρασαν έστω σε κάποια φάση της παιδικής-εφηβικής τους ηλικίας την «τρέλα» με τον μικρό μάγο. Τώρα που μια νέα σειρά (αναμένεται μέσα στο 2026) του HBO επανεκκινεί, αυτή τη φορά στη μικρή οθόνη, τον μύθο του νεαρού μαθητευτόμενου μάγου, αυτή η πρώτη γενιά των φαν καταθέτει ιστορίες λατρείας, αθωότητας, αλλά και… δακρύων.
«Κάποια στιγμή στο δημοτικό, μια συμμαθήτρια μου έφερε δώρο το πρώτο βιβλίο· ήταν μάλιστα πρώτη έκδοση με τον Ντάμπλντορ ζωγραφισμένο στο οπισθόφυλλο, πολύ ωραία. Παρ’ όλα αυτά, μου είχε φανεί υπερβολικά παιδικό και δεν έδωσα σημασία. Λίγο αργότερα είδα ένα τρέιλερ της αντίστοιχης ταινίας, που έδειχνε τη σκηνή του σκακιού, και μαγεύτηκα. Αμέσως η μητέρα μου μου πήρε το δεύτερο βιβλίο, με το οποίο ξετρελάθηκα, και έπειτα διάβασα το πρώτο, ανάποδα δηλαδή. Για να μην τα πολυλογώ, ενηλικιώθηκα με τον “Χάρι Πότερ” μιας και το τελευταίο βιβλίο βγήκε όταν ήμουν 17», μας λέει ο κινηματογραφιστής Βασίλης Κεκάτος. Οπως σημειώνει ο ίδιος, τα βιβλία της σειράς τον εισήγαγαν στη λογοτεχνία, ωστόσο οι ταινίες δεν του άρεσαν ιδιαίτερα («εκτός από την τρίτη του Κουαρόν, που ήταν φοβερή») μέχρι που το φινάλε τον αποζημίωσε: «Θυμάμαι να βλέπω, ως φοιτητής στην Αγγλία, την έβδομη ταινία με το υπέροχο “O Children” του Νικ Κέιβ και να συγκινούμαι».
«Η αλήθεια είναι ότι ήμουν ερωτευμένος ήδη από τα βιβλία με την Τσο Τσανγκ (σ.σ. η πρώτη κοπέλα του Χάρι), ήταν μια αθώα εποχή που ερωτευόσουν χαρακτήρες από βιβλία και ταινίες», λέει ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος.
Η συγγραφέας και αρθρογράφος Βίβιαν Στεργίου ξεκίνησε επίσης από το δεύτερο βιβλίο, όμως δεν έφτασε ποτέ στο έβδομο, αφού όταν αυτό κυκλοφόρησε είχε μετακινηθεί πια σε άλλου είδους αναγνώσματα. «Με τις ταινίες πάντως είχα πραγματική τρέλα. Μιλάμε ότι αποτελούσαν μεγαλειώδες… γεγονός στη ζωή μου. Στα Τρίκαλα όπου μεγάλωσα είχαμε μόνο ένα σινεμά και είχα αγωνία αν θα τις φέρει. Φυσικά πήρα τη βιντεοκασέτα και την είδα άπειρες φορές, είχα το παιχνίδι με τις κάρτες κ.ο.κ.», θυμάται εκείνη. Οταν τη ρωτάω αν η μετέπειτα ενασχόληση με τη συγγραφή τής έδωσε άλλη προοπτική στον μύθο του Χάρι, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Μου είναι τελείως αδύνατον να το δω απ’ έξω. Είχα τεράστια λατρεία για την Ερμιόνη, τη φίλη του Χάρι που “τα ξέρει όλα” και είναι το “φυτό” της τάξης. Ενιωθα εκείνη και τους υπόλοιπους χαρακτήρες να με συντροφεύουν».
«Μέχρι το 2000 που διάβασα το πρώτο βιβλίο του “Χάρι Πότερ” –και σχεδόν αμέσως τα επόμενα τρία– διάβαζα μόνο… Μίκι Μάους. Με τράβηξε το πόσα κοινά βρήκα εκεί με τη δική μου εμπειρία στο σχολείο, στις παρέες κτλ.», μας λέει ο φανατικός της ποπ κουλτούρας, Κοσμάς Ιωαννίδης-Λεμονίδης. Παρότι έχει διαβάσει αρκετές φορές τα μυθιστορήματα έκτοτε και έχει δει όλες τις ταινίες («λιγότερο ωραίες από τα βιβλία»), ο ίδιος θυμάται καθαρά την πιο συγκινητική στιγμή που του χάρισε ο μαγικός κόσμος του Χάρι. «Ηταν στο πέμπτο βιβλίο, που έχει έναν γενικώς σκοτεινό χαρακτήρα. Μετά το σημείο όπου πεθαίνει ο Σείριος όμως, οι σελίδες γέμισαν δάκρυα». Ο Βασίλης Κεκάτος συγκινήθηκε επίσης πολύ με τον θάνατο του διευθυντή Αλμπους Ντάμπλντορ στο έκτο βιβλίο, ωστόσο για εκείνον στο μαγικό σύμπαν υπήρχαν και ερωτικά σκιρτήματα: «Η αλήθεια είναι ότι ήμουν ερωτευμένος ήδη από τα βιβλία με την Τσο Τσανγκ (σ.σ. είναι η πρώτη κοπέλα του Χάρι), έτσι όταν την είδα και στην ταινία ήμουν… έτοιμος. Μεγάλο κόλλημα. Γενικώς ήταν μια αθώα, ρομαντική εποχή που ερωτευόσουν χαρακτήρες από βιβλία και ταινίες». Ο ίδιος βέβαια δεν συγχωρεί τη δημιουργό του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, για τις μετέπειτα ακραίες, ρατσιστικές δηλώσεις σχετικά με τα τρανς άτομα. «Οι απόψεις αυτές είναι προφανώς απαίσιες και φανερώνουν μια τρομερή εμμονή δίχως λόγο. Οσο και αν απογοήτευσε η ίδια η Ρόουλινγκ, όμως, το έργο δεν της “ανήκει”, υπάρχει πλέον ανεξάρτητα από εκείνη. Απλώς είναι κρίμα γιατί το ολόκληρο το “Χάρι Πότερ” θα μπορούσε να ερμηνευθεί και σαν αλληγορία για την queer κοινότητα».
Ο Κοσμάς Ιωαννίδης, από την πλευρά του, βρίσκει και μια άλλη διάσταση: «Η Ρόουλινγκ έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια ένα συντηρητικό πρόσωπο, το οποίο δεν συνάδει με όσα υπάρχουν στα βιβλία. Ειδικά όταν τα διάβασα σε μεγαλύτερη ηλικία, μου έκανε εντύπωση πώς περιγράφει ζητήματα βίας και ρατσισμού ή πώς προσωποποιεί την κατάθλιψη στους Παράφρονες και την παράνοια με το AIDS στους λυκάνθρωπους. Από τη σειρά πάντως περιμένω να είναι πιο πιστή στις λεπτομέρειες των βιβλίων, άλλωστε το τηλεοπτικό φορμά τής δίνει τον χρόνο για να το πετύχει».
