Προσφάτως αντίκρισα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φοιτήτρια της Νομικής Αθηνών, η οποία με σχετικά γλυκιά φωνούλα μάς έλεγε πως δεν της αρέσει καθόλου η νέα εικόνα της θρυλικής σχολής της οδού Σόλωνος.
Με έμφαση εξηγούσε ότι η Νομική πλέον ομοιάζει με πτέρυγα του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου, καθώς καθαρίστηκαν οι μουντζούρες, έφυγαν τα πανό και βάφτηκε εκ νέου η πρόσοψη του κτιρίου.
Απόρησα και ξαφνιάστηκα ακόμη περισσότερο όταν αντιλήφθηκα πως εννοεί ειλικρινά αυτά που λέει και πως για εκείνη η εικόνα της απόλυτης εγκατάλειψης εξομοιώνεται με την έκφραση των νέων.
Για αρκετή ώρα επέμενε, λέγοντας πως η προτέρα κατάσταση ήταν σαφώς καλύτερη. Aρχισα να βγάζω καπνούς στην κυριολεξία. Πώς είναι δυνατόν η αλήθεια της να βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη δική μου; Ποιος είναι κατάλληλος άραγε να πει σε αυτό το νεαρό κορίτσι ότι τα πανεπιστήμια είναι πρωτίστως χώροι μόρφωσης και όχι «έκφρασης», και πως εν πάση περιπτώσει το τρίπτυχο σπάω-βρωμίζω-καταστρέφω δεν μπορεί να αποτελέσει έκφραση με κανέναν τρόπο! Ποιος, επιτέλους, θα βρεθεί να πει σε αυτά τα παιδιά ότι δεν τους ανήκουν τα πάντα και ότι δεν μπορούν να επιβάλλουν στο σύνολο τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουν για την πραγματικότητα;
Στη χώρα μας, η έννοια της προσωπικής ευθύνης φαίνεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απόδοση κατηγορίας και συνεπώς με ένα έντονο ενοχικό σύνδρομο. Η δε ανάληψη ευθύνης για τις πράξεις μας είναι μια διαδικασία που αρχίζουμε να μαθαίνουμε από νωρίς στη ζωή μέσα από τις οικογενειακές μας σχέσεις.
Σε αυτό το σημείο, εκεί όπου συναντάται η έννοια της οικογένειας με αυτήν της ευθύνης οφείλει να υπεισέλθει το κράτος. Oταν δηλαδή ο νέος αδυνατεί να διδαχθεί το επιτρεπτό και το σωστό από το σπίτι, πρέπει να έρχεται η παιδαγωγική ισχύς του κράτους και να θέτει το μήκος και το πλάτος της νομιμότητας.
Από το κρίσιμο αυτό σημείο ξεκινά, με την υπερβολική ανεκτικότητα, ο φαύλος κύκλος της μη εφαρμογής των κανόνων που οδηγεί στην ατιμωρησία και στο γενικότερο μπάχαλο. Με τη λανθασμένη χρήση των λέξεων (σπάω=εκφράζομαι κ.λπ.) δεν οδηγούμαστε πουθενά.
Οι λέξεις έχουν συγκεκριμένη σημασία και με το να τους δίνουμε ψευδές νόημα χάνουμε την ουσία. Ή λοιπόν θα αναλάβουμε, πολίτες και κράτος, τις ευθύνες μας ή αλλιώς ας καλέσουμε τον καθηγητή γλωσσολογίας κ. Μπαμπινιώτη να ξαναγράψει το λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να συνεννοηθούμε!
