Την περασμένη Πέμπτη κυκλοφόρησε στα περισσότερα σινεμά του κόσμου η «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Εσχάτη Τιμωρία», η νέα πολυαναμενόμενη περιπέτεια του πράκτορα Ιθαν Χαντ, με την οποία κλείνει το σπουδαιότερο κινηματογραφικό franchise δράσης των τελευταίων τριών δεκαετιών. Το άνοιγμα της ταινίας στο box office ήταν καλό: γύρω στα 200 εκατ. δολάρια παγκοσμίως, σε μια εποχή που ακόμα και οι υπερήρωες της Marvel σημειώνουν εισπρακτική κάμψη.
Η «Επικίνδυνη Αποστολή» ωστόσο δεν ήταν η πιο επιτυχημένη κυκλοφορία της εβδομάδας· αντιθέτως ξεπεράστηκε κατά (πάρα) πολύ από τη live action εκδοχή του «Λίλο και Στιτς» της Ντίσνεϊ, το οποίο έσπασε τα ταμεία με σχεδόν 380 εκατ. δολάρια μέσα στο πρώτο τετραήμερο προβολών. Αντίστοιχα στη χώρα μας το φιλμ του Τομ Κρουζ άνοιξε με 34.116 εισιτήρια, ενώ το «Λίλο και Στιτς» με 54.173.
Πώς όμως ένα παιδικό φιλμ με θέμα ένα κοριτσάκι που πιάνει φιλίες με ένα γαλάζιο εξωγήινο ζωάκι(;) άφησε τόσο πίσω του τον μεγαλύτερο ήρωα δράσης της εποχής μας; Η απάντηση δεν περιορίζεται μόνο σε ένα επίπεδο, εκείνο που λέει γενικώς ότι «οι παιδικές ταινίες κόβουν εισιτήρια». Φυσικά αυτό ισχύει: πέντε από τις δέκα πιο εμπορικές ταινίες του 2025, μέχρι στιγμής, αφορούν κυρίως το παιδικό κοινό, με το «Λίλο και Στιτς» να βρίσκεται ήδη στην τέταρτη θέση, γεγονός ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι η Ντίσνεϊ προόριζε αρχικά την ταινία αποκλειστικά για την πλατφόρμα Disney+.
Εντύπωση προκαλεί επίσης η σταθερή επιθυμία των μικρών ή μεγαλύτερων παιδιών, τα οποία έρχονται στον κόσμο «περικυκλωμένα» από οθόνες όλων των ειδών, να πηγαίνουν σινεμά. Με τη σκοτεινή αίθουσα να περνάει σοβαρή κρίση, ιδιαίτερα από την πανδημία και έπειτα, οι συνέπειες για τα σινεμά θα ήταν έως και καταστροφικές δίχως τα «παιδικά». Οχι ότι τα τελευταία τα βλέπουν μόνο παιδιά. Σύμφωνα με δημοσκοπικά στοιχεία, που παρουσιάζει το έγκυρο Hollywood Reporter, το 56% των θεατών που είδαν το «Λίλο και Στιτς» στις ΗΠΑ ήταν ενήλικοι. Εξαιρώντας μάλιστα εκείνους που (προφανώς) συνόδευαν ανηλίκους, ένα 32% του κοινού ανήκε στις ηλικίες 18-24 και άλλο ένα 33% στο γκρουπ 25-34. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια παρόμοια σύγχρονη ταινία, όπως το πολύ επιτυχημένο «Moana 2», τα αντίστοιχα δημογραφικά ποσοστά είναι μειωμένα κατά περίπου 10 μονάδες.
Αυτό το μείγμα της γενιάς «Ζ» και των νεότερων από τους μιλένιαλς –στα αγγλικά αναφέρονται μάλλον ακαλαίσθητα ως «Zillenials»– θεωρείται από τους αναλυτές της έρευνας εξαιρετικά δεκτικό στην κινηματογραφική… νοσταλγία. Ανθρωποι που σε μικρή ηλικία γαλουχήθηκαν με τη συνήθεια του σινεμά, συνεχίζουν να πηγαίνουν, παρακολουθώντας μάλιστα ταινίες που τους «μεγάλωσαν», όπως το αυθεντικό (κινούμενο σχέδιο) «Λίλο και Στιτς» του 2003. Το ίδιο συμβαίνει με την «Πεντάμορφη και το Τέρας» (1991), τον «Βασιλιά των Λιονταριών» (1994), τη «Μουλάν» (1998) κ.ο.κ. Ολα τους απέκτησαν live action εκδοχές με την Ντίσνεϊ να κάνει τεράστια απόσβεση, ουσιαστικά επενδύοντας πάνω σε μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος.
Η νοσταλγία βέβαια αποτελεί γενικότερη τάση στον σύγχρονο κινηματογράφο, με τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 να έχουν την τιμητική τους σε όλων των ειδών τις ταινίες. Από την άλλη εκείνοι που γεμίζουν τις αίθουσες σε κυκλοφορίες τύπου «Λίλο και Στιτς» δεν νοσταλγούν τόσο μια εποχή όσο τα συναισθήματα που έζησαν ως παιδιά, ξεκινώντας να εξερευνούν τη μαγεία της Εβδομης Τέχνης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και τα επόμενα χρόνια η βιομηχανία του κινηματογράφου δεν θα τους αφήσει παραπονούμενους.
