Υπό άλλες συνθήκες, μπορεί να ήταν ένα ακόμη κόμικ που εκμεταλλεύεται τη δημοφιλία του μέσου –ή και την υποτιθέμενη ευχρηστία του– προκειμένου να αφηγηθεί ξανά μια λίγο-πολύ γνωστή ιστορία, με στόχο το ευρύ κοινό. Στην περίπτωση όμως του «Μάιλς Ντέιβις: Αναζητώντας τον ήχο» (εκδ. Οξύ, μτφρ. Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης), το όνομα του δημιουργού συνιστά διπλή εγγύηση: ο Ντέιβ Τσίζολμ έχει υπογράψει στο παρελθόν καλοδουλεμένα και επιτυχημένα γκράφικ νόβελ για τον Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ και για τη δισκογραφική εταιρεία Blue Note. Δεν το έκανε ευκαιριακά: εκτός από εικονογράφος, ο Τσίζολμ είναι κάτοχος διδακτορικού στην τζαζ τρομπέτα: κάτι ξέρει από μουσική και για το πώς μπορεί κανείς να αφηγηθεί τη ζωή ενός σπουδαίου τζαζίστα μέσα από στατικές, άηχες εικόνες.
Η ίδια η ιστορία, εξάλλου, ξεκινάει από το 1982, όταν ο Μάιλς Ντέιβις (1926-1991) υπέστη εγκεφαλικό και ο γιατρός –αφού του απαγόρευσε αλκοόλ, τσιγάρο, ναρκωτικά, σεξ, αλλά και το φύσημα της τρομπέτας– του συνέστησε τη ζωγραφική, σαν συμπληρωματική μέθοδο αποκατάστασης του ημιπαράλυτου δεξιού χεριού του. Τον βλέπουμε να σκιτσάρει βαρυγκομώντας και να ανακαλεί μια μάλλον μεταφυσική αλλά σίγουρα διαμορφωτική εμπειρία που είχε ως μικρό παιδί μια νύχτα στο Αρκάνσας και η οποία τον έκανε να μαγευτεί από τη μουσική. Τα όσα ακολουθούν στο κόμικ αντλήθηκαν μεν από την αυτοβιογραφία του Ντέιβις («Μάιλς», εκδ. Σέλας) και από συνεντεύξεις του, ωστόσο, ειδικά για τους αμύητους, συνιστούν μια βουτιά στον πολύχρωμο (και ενίοτε σκοτεινό) βυθό του πολυσχιδούς έργου (και της ταραχώδους ζωής) ενός μεγάλου μουσικού του 20ου αιώνα.
Υπάρχει εδώ η έλευση στη Νέα Υόρκη το 1944, με στόχο να παίξει μαζί με τους θρύλους Τσάρλι Πάρκερ και Ντίζι Γκιλέσπι, τους οποίους όμως άφησε πίσω του, καθώς το σκληρό μπίποπ ιδίωμά τους δεν ήταν όσο λεπταίσθητο ήθελε. Καταγράφεται η γνωριμία με τον περίφημο ενορχηστρωτή Γκιλ Εβανς, που είχε εκτιμήσει την προσήλωση του Ντέιβις στην «πιο σημαντική νότα κάθε συγχορδίας». Η κομβική εμφάνιση στο Φεστιβάλ του Νιούπορτ, οι αυτοσχεδιασμοί στο σάουντρακ του «Ασανσέρ για δολοφόνους» του Λουί Μαλ, η γνωριμία με τον σαξοφωνίστα Τζον Κολτρέιν και τον πιανίστα Μπιλ Εβανς, η συγκρότηση (και κατόπιν η διάλυση) των σχημάτων που θα κυκλοφορούσαν εμβληματικούς δίσκους όπως τα «Kind of Blue», «Sketches of spain» και «Bitches Brew», οι φυλετικές διακρίσεις εις βάρος του Ντέιβις δεν λείπουν. Ούτε όμως και ο εθισμός του στην ηρωίνη (και έπειτα στην κοκαΐνη). Ούτε η ασταθής και ενίοτε σκληρή συμπεριφορά του προς τις συντρόφους και τα παιδιά του.
Δικαιώνοντας πάντως τον τίτλο του, το «Μάιλς Ντέιβις: Αναζητώντας τον ήχο» (του οποίου τον πρόλογο υπογράφει ο γιος του μουσικού, Εριν Ντέιβις) αναφέρεται και στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού credo του τρομπετίστα. «Παίξτε σαν να έχετε μόλις ανακαλύψει την ίδια τη μουσική», λέει σε ένα καρέ, ενώ «προθερμαίνει» τους μουσικούς του «Bitches Brew». Σε μια πιο γνωστή ρήση του, παρατηρεί ότι «δεν είναι η νότα που παίζεις η λάθος νότα, είναι η νότα που παίζεις μετά που την κάνει σωστή ή λάθος». Και σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει οπτικά τον ήχο του Ντέιβις και της τζαζ γενικά, ο δημιουργός του κόμικ, Ντέιβ Τσίζολμ, επιλέγει την εξής εικόνα: γεωμετρικά ή ακανόνιστα σχήματα, φωτεινά και παλλόμενα, που αναμειγνύονται ή κινούνται ελεύθερα, αλλά με αίσθηση και γούστο.
