Eκανε πρεμιέρα το 2017, λίγους μήνες μετά την πρώτη ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν ήταν λίγοι όσοι ένιωσαν ότι το «The Handmaid’s Tale», με τη σκοτεινή του θεματολογία και τις αναφορές σε ένα αυταρχικό, θεοκρατικό καθεστώς, παρέπεμπε σαφώς στις τότε πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις. Στις 27 Μαΐου 2025, και πάλι με προεδρία Τραμπ, η σειρά του Hulu ολοκληρώνεται με το δέκατο και τελευταίο επεισόδιο της έκτης σεζόν — κλείνοντας έναν κύκλο που παρέμεινε εντυπωσιακά επίκαιρος.
Ομως, το πολυβραβευμένο τηλεοπτικό πρότζεκτ του Μπρους Μίλερ («Eureka», «Τhe 100»), ήταν πολύ περισσότερα από έναν απλό κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό. Ηταν μια αισθητικά άρτια οπτικοακουστική μεταφορά του οράματος της Μάργκαρετ Ατγουντ, συγγραφέα του ομότιτλου φουτουριστικού μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε το 1985 (στα ελληνικά κυκλοφορεί με τίτλο «Η ιστορία της θεραπαινίδας» από τις εκδόσεις Ψυχογιός). Μέσα από μια εφιαλτική δυστοπία, η Ατγουντ περιέγραψε έναν κόσμο με επίκεντρο την καταπίεση και την έμφυλη ανισότητα.
Από την πρώτη κιόλας σεζόν, η σειρά μας «βύθισε» στην Γκίλεαντ, ένα αυταρχικό κράτος που αναδύθηκε στις ΗΠΑ έπειτα από κοινωνική και οικολογική κατάρρευση. Σε μια κοινωνία όπου η υπογεννητικότητα βρίσκεται σε κρίσιμο επίπεδο, μερικές γυναίκες που μπορούν να τεκνοποιήσουν – οι λεγόμενες θεραπαινίδες – εξαναγκάζονται να υπηρετούν το κράτος αποκλειστικά ως αναπαραγωγικά μέσα. Η ταυτότητά τους σβήνεται, οι ίδιες αποκτούν άλλα ονόματα και τα σώματά τους ελέγχονται μόνο από τα αφεντικά του σπιτιού στο οποίο προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.
Η κεντρική ηρωίδα, Τζουν Οσμπορν (στον ρόλο η βραβευμένη Ελίζαμπεθ Μος), είναι σιωπηλή και τρομαγμένη όταν αποχωρίζεται τον σύζυγό της Λουκ και τη μικρή τους κόρη, για να εγκατασταθεί στο σπίτι των αδίστακτων Γουότερφορντ οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Αυτό θα αλλάξει σταδιακά όταν, μαζί με τις υπόλοιπες θεραπαινίδες, θα δημιουργήσουν μια ομάδα αντίστασης απέναντι στην τυραννία. Ο δρόμος είναι δύσκολος καθώς η Τζουν θα βιώσει ακραίες δοκιμασίες και σημαντικές προσωπικές απώλειες. Αλλά, δεν θα σταματήσει να αγωνίζεται μέχρι την τελευταία στιγμή στοχεύοντας να καταστρέψει εκείνους που ίδρυσαν την Γκίλεαντ και έβλαψαν τις γυναίκες με βάναυσο τρόπο.
Από τη δυστοπία, στο ψυχολογικό θρίλερ
Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις αρκετά… σπλάτερ, το σενάριο ενθουσίασε κοινό και κριτικούς που αρχικά έκαναν αναπόφευκτα παραλληλισμούς με την πολιτική στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα, πολλοί θεωρούσαν ότι ο κόσμος της Γκίλεαντ αντικατόπτριζε τους φόβους μιας Αμερικής σε ζητήματα φύλου, δικαιωμάτων και ελευθερίας. Επιπλέον, ο κόκκινος μανδύας και τα λευκά καπέλα που φορούν οι θεραπαινίδες στη σειρά, έγιναν σύμβολο αντίστασης κυρίως σε διαμαρτυρίες κατά νόμων που περιόριζαν τις αμβλώσεις. Μάλιστα, η ίδια η Ατγουντ δήλωσε το 2023 ότι μετά την εκλογή του Τραμπ, το έργο της έπαψε να θεωρείται ως δυστοπική φαντασία αλλά «ένα πιθανό μέλλον».
Καθώς οι σεζόν προχωρούσαν, το «The Handmaid’s Tale» άλλαξε ως προς το ύφος και μεταμορφώθηκε σε ένα ψυχολογικό θρίλερ γεμάτο ένταση και ανατροπές. Οι συγκρούσεις της Τζουν, η σχέση της με τις υπόλοιπες θεραπαινίδες και ο αγώνας για επιβίωση βρέθηκαν σε πρώτο πλάνο. Και για να επιβιώσουν, όλοι οι χαρακτήρες ήρθαν αντιμέτωποι με την προδοσία, τον χαμό αγαπημένων ανθρώπων, την αγωνία της αντίστασης. Και ενώ αυτή η μετάβαση στο σενάριο είχε μια λογική, η σειρά δεν πετύχαινε πάντα αυτό που προσπαθούσε να παρουσιάσει χάνοντας – μεταξύ άλλων αστοχιών – τον ρυθμό, καθώς μερικές πλοκές ήταν αργές. Ωστόσο, το δεύτερο μισό του έκτου κύκλου επαναφέρει τον δυναμισμό και την ένταση των πρώτων σεζόν, οδηγώντας τους θεατές με αμείωτο ενδιαφέρον προς ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Η οπτική ταυτότητα
Παρά το συχνά δυσάρεστο και αγχωτικό της περιεχόμενο, η σειρά καθιερώθηκε ως μια από τις ισχυρότερες τηλεοπτικές αφηγήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Εκτός από τις υψηλού επιπέδου ερμηνείες ενός καστ που περιελάμβανε ονόματα όπως οι Μπράντλεϊ Γουίτφορντ, Ανν Ντόουντ, Ιβόν Στραχόβσκι, Μαξ Μινγκέλα, Αλέξις Μπλεντέλ και Τζος Τσαρλς, η επιτυχία του «The Handmaid’s Tale» οφείλεται και στη χαρακτηριστική σκηνοθετική και οπτική του ταυτότητα. Η αισθητική συνδυάζει τη γεωμετρική αυστηρότητα με το βουβό συναίσθημα δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα διαρκούς μυστηρίου μέσα από σιωπές, αργές κινήσεις της κάμερας και κοντινά πλάνα, κυρίως στο πρόσωπο της Μος. Το φυσικό φως και η αντίθεση στα χρώματα (το βαθύ κόκκινο των θεραπαινίδων και το μπλε των συζύγων), πρόσθεταν έναν περισσότερο δραματικό χαρακτήρα στην ιστορία, κρύβοντας παράλληλα πολλούς συμβολισμούς.
Εξι σεζόν μετά, το «The Handmaid’s Tale», που ξεκίνησε ως ακόμα ένα πρότζεκτ στο είδος της δυστοπίας και εξελίχθηκε σε ένα τηλεοπτικό φαινόμενο, αφήνει έναν αντίκτυπο που ξεπερνά τη μυθοπλασία. Μια ξεχωριστή προσθήκη στα θρίλερ της μικρής οθόνης που άνοιξε νέους δρόμους στην αφήγηση, μέσα από τη μοναδική εικόνα και τον βαθύ κοινωνικό προβληματισμό.
* To φινάλε της σειράς «The Handmaid’s Tale» θα προβληθεί στην Ελλάδα, την Τετάρτη 28/5 (22:00) στο Novacinema4, 24 ώρες μετά την προβολή του στην Αμερική. Οι προηγούμενες 1-5 σεζόν (56 επεισόδια) της σειράς είναι διαθέσιμες στην πλατφόρμα EON On Demand, μαζί με περισσότερες από 6.000 ταινίες και επεισόδια σειρών. Παράλληλα όλα τα επεισόδια του 6ου κύκλου θα είναι και αυτά διαθέσιμα στην ΕΟΝ On Demand.
