Ενδιαφέρουσα υπήρξε η επιλογή του αρχιμουσικού Γιώργου Πέτρου να παρουσιάσει φέτος το ορατόριο «Η Ανάσταση» του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ, έργο που σπάνια ακούγεται στη χώρα μας. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε Μεγάλη Δευτέρα 14 Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης». Συμμετείχαν η Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, καθώς επίσης πέντε μονωδοί. Στο έργο αυτό ο Χέντελ προβλέπει εντυπωσιακά μεγάλη ορχήστρα. Μάλιστα, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της «Ανάστασης» είναι ο πρωτότυπος τρόπος με τον οποίο συνδυάζονται μεταξύ τους τα διάφορα όργανα. Οι συχνά απρόσμενες επιλογές του συνθέτη είναι ευθυγραμμισμένες με το στοιχείο της εκζήτησης που κυριαρχεί στην τέχνη του μπαρόκ. Επίσης, μαρτυρούν τη διάθεση του τότε ακόμη 23χρονου Χέντελ να εντυπωσιάσει το ακροατήριο του μαρκησίου Φραντσέσκο Ρούσπολι, στην έπαυλη του οποίου πρωτοπαρουσιάστηκε το ορατόριο την Κυριακή του Πάσχα του 1708.
Η ποικιλία της μουσικής του Χέντελ αναδείχθηκε υποδειγματικά από τον Πέτρου και την Καμεράτα, ενισχυμένη με μουσικούς εξειδικευμένους στο μπαρόκ.
Η ποικιλία της μουσικής αναδείχθηκε υποδειγματικά από τον Πέτρου και την Καμεράτα, ενισχυμένη με μουσικούς εξειδικευμένους στο μπαρόκ. Η ερμηνεία ξεχώρισε για την προσοχή και την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπισε, όχι μονάχα τις άριες και τα λαμπερά, εξωστρεφή κομμάτια, αλλά ιδίως τα χαμηλόφωνα αφηγηματικά μέρη και τις λυρικές σελίδες του έργου. Ενδεικτικά μονάχα σημειώνει κανείς τον ποιητικό διάλογο ανάμεσα στον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Κρίστιαν Ανταμ) και τη βιόλα ντα γκάμπα (Ανδρέας Λινός) με τη συνδρομή της θεόρβης (Θεόδωρος Κίτσος).
Aνιση διανομή
Στην πρεμιέρα του ορατορίου τους ρόλους του Αγγέλου και της Μαρίας του Κλωπά είχαν αναλάβει ευνούχοι τραγουδιστές, καθώς στην επικράτειά του ο Πάπας δεν επέτρεπε σε γυναίκες να συμμετέχουν σε δημόσια μουσικά θεάματα. Παρά ταύτα, ο Ρούσπολι δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία της διάσημης υψιφώνου Μαργκερίτα Ντουρασάντι και της προσέφερε τον ρόλο της Μαγδαληνής. Το πρωί της επομένης ο μαρκήσιος δέχθηκε επίπληξη από τον ποντίφικα και υποχρεώθηκε να την αντικαταστήσει με έναν ακόμη ευνούχο.
Ο Πέτρου επέλεξε γυναικείες φωνές για τους ρόλους της Μαρίας Μαγδαληνής και της Μαρίας του Κλωπά, αλλά προτίμησε κόντρα τενόρο για αυτόν του Αγγέλου, ενδεχομένως επιθυμώντας ένα περισσότερο «άφυλο» ηχόχρωμα για τον συγκεκριμένο ρόλο. Το πρόβλημα ήταν ότι το ηχόχρωμα της φωνής του Νικολό Μπαλντούτσι, που ερμήνευσε τη μουσική, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αγγελικό». Στα θετικά προσμετρώνται η δεξιοτεχνία και η ένταση της φωνής του. Eνταση ήταν το στοιχείο που απουσίαζε από τη φωνή της κοντράλτο Λένας Σούτορ – Βέρνιχ, που ανέλαβε τη Μαρία του Κλωπά. Στα αφηγηματικά μέρη και στις λυρικές σελίδες χαιρόταν κανείς το ωραίο ηχόχρωμα. Ωστόσο, στα σημεία δεξιοτεχνίας ή όποτε η ορχήστρα αποκτούσε μέγεθος, η ένταση ήταν οριακή τουλάχιστον για το συγκεκριμένο μέγεθος αίθουσας. Τη Μαγδαληνή απέδωσε η μεσόφωνος Μαίρη – Eλεν Νέζη με τη γνώριμη μουσικότητα και εκφραστικότητά της. Θετική ήταν επίσης η παρουσία των ανδρών, του μπασοβαρύτονου Σρέτεν Μανόιλοβιτς που ερμήνευσε τον Εωσφόρο και, κυρίως, του τενόρου Κρίστιαν Ανταμ στον ρόλο του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Στα ξύλινα πετάσματα που καλύπτουν το εκκλησιαστικό όργανο της αίθουσας προβάλλονταν γενικόλογα και ελάχιστα διαφωτιστικά βίντεο (σχεδιασμός προβολών: Γιώργος Τέλλος, συνεργάτης προβολών: Κωστής Μουσικός). Απουσίαζαν οι υπέρτιτλοι, σίγουρα περισσότερο χρήσιμοι, ειδικά αφού στο έντυπο πρόγραμμα δεν περιλαμβανόταν σύνοψη ούτε καν η διάρθρωση του ορατορίου. Κρίθηκε σημαντικότερο το σημείωμα για τη φωτιστική – εικαστική προσέγγιση. Και προφανώς μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας ο θεατής δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τη μετάφραση των στίχων που διανεμήθηκε δωρεάν σε φωτοτυπίες σε όσους πρόλαβαν.
