O κύριος Γκρι βάζει στο YouTube να ακούσει το πρώτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Φέλιξ Μέντελσον. Μάλλον, όχι τόσο να ακούσει όσο να δει: τη Γιούτζα Ουάνγκ (Yuja Wang) στο πιάνο, συνοδεία της Ορχήστρας του Φεστιβάλ Βέρμπιερ με τον Κουρτ Μαζούρ στο πόντιουμ. Ζωντανή συναυλία του 2013.
Το «να δεις» μια συναυλία δεν είναι καλό πράγμα. Σημαίνει ότι δεν ακούς τη μουσική. Αλλά, τι να κάνεις που σε αυτό το φλεγόμενο έργο που ξεκινά τόσο ορμητικά, με το Molto Allegro con fuoco (πολύ γρήγορα και με φωτιά!), η Ουάνγκ είναι χάρμα: τα λεπτά της χέρια πάνω στα πλήκτρα, τα κλειστά μάτια της, τα τινάγματα του κεφαλιού και τα ψελλίσματα με τα χείλη, τα βλέμματα προς τον μαέστρο – είναι αυτό το Asian mystique που επισκιάζει τα πάντα; Οχι. Είναι η ερμηνεία της συγκλονιστική. Οταν λοιπόν αυτές τις μέρες πήρε στα χέρια του το νέο άλμπουμ της Ουάνγκ από την Deutsche Grammophon με τα δύο εξαίσια κοντσέρτα για πιάνο και ορχήστρα του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς (συνοδεία της Συμφωνικής της Βοστώνης, με τον Αντρις Νέλσον να διευθύνει) συν πρελούδια και φούγκες για πιάνο (επιλογή από το Εργο 87 κυρίως), η ανυπομονησία του ήταν μεγάλη.
Δώδεκα χρόνια από εκείνο τον φλογισμένο Μέντελσον, η Ουάνγκ δεν είναι πια η κοπέλα που ήταν, ωστόσο διατηρεί στο ακέραιο τη σαγήνη της και στο εξώφυλλο του Σοστακόβιτς φροντίζει να επιδείξει τα καλλίγραμμα πόδια της, εικόνα που λίγα χρόνια πριν θα ήταν ανήκουστη για τη σοβαροφανή μερίδα του κόσμου της λεγόμενης κλασικής μουσικής. Πλέον όμως, ο συνδυασμός τεχνικής μουσικής αρτιότητας, εσωτερικής έντασης και ενσυναίσθησης απέναντι στα κομμάτια που παίζει, έχει περάσει σε άλλα επίπεδα.
Ο κύριος Γκρι λέει πως τα δύο κοντσέρτα για πιάνο και ορχήστρα έχουν αυτή τη συναρπαστική εναλλαγή ειρωνείας, παιγνιώδους χιούμορ και μιας στοχαστικής νωχέλειας και δραματικότητας (στα αργά μέρη), παρότι τα χωρίζουν δεκαετίες, όμως το ενδιαφέρον του είναι στραμμένο κυρίως προς τα έργα για σόλο πιάνο που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ: τέσσερα υπνωτιστικά πρελούδια και δύο φούγκες που αποτελούν τον πυρήνα του συγκεκριμένου δισκογραφικού πρότζεκτ. Συνθέσεις βαθιάς περισσυλογής και φόρος τιμής στον Μπαχ, με το μουσικό μέταλλο να παραμένει εξόχως σοστακοβιτσικό. Ο Σοστακόβιτς έχει μια γόνιμη θλίψη: την είχε από μόνος του, του τη «φόρεσε» και το σοβιετικό καθεστώς. Η Κινέζα ερμηνεύτρια τον «συναντά» στο αδιάστατο της μουσικής σφαίρας, επιβεβαιώνοντας πως ήταν ένας κορυφαίος συνθέτης του εικοστού αιώνα.
