Επικίνδυνη αποστολή: Εσχάτη τιμωρία ★★★
ΔΡΑΣΗΣ (2025), 169΄
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μακουάρι
Ερμηνείες: Τομ Κρουζ, Χέιλι Ατγουελ, Σάιμον Πεγκ
Μία από τις σπουδαιότερες σειρές ταινιών δράσης φτάνει στο φινάλε της με ένα χορταστικό, σχεδόν τρίωρο, τελευταίο μέρος. Η «Οντότητα», η υπερεξελιγμένη τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης που απειλεί την ανθρωπότητα από το προηγούμενο φιλμ, παίρνει εδώ σταδιακά τον έλεγχο των πυρηνικών οπλοστασίων των παγκόσμιων υπερδυνάμεων. Με τον κόσμο στα πρόθυρα του αφανισμού, η πρόεδρος των ΗΠΑ (Αντζελα Μπάσετ) αναθέτει μέσω… βιντεοκασέτας (διότι οι ψηφιακοί δίαυλοι παρακολουθούνται) στον Ιθαν Χαντ να σώσει την πατρίδα, στην πιο απίθανη αποστολή που έχει αναλάβει ποτέ.
Η δράση βρίσκεται προφανώς στο επίκεντρο, με τους Μακουάρι (σκηνοθέτης) και Κρουζ να προχωρούν λίγο παρακάτω τα όρια του τι μπορεί να τοποθετηθεί –και να πολεμήσει, να ανατιναχθεί, να τρέξει, να συγκρουστεί κ.ο.κ.– μπροστά από μια κάμερα. Σχεδόν όλα όσα βλέπουμε εδώ συμβαίνουν στην πραγματικότητα, δίχως τη συνδρομή ατελείωτων ειδικών εφέ, και αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Η υπέροχα παλιομοδίτικη αυτή τάση δεν ακολουθείται και στο σενάριο, εκεί όπου τα (σχηματικά) μηνύματα είναι πιο συμβατά με τον σύγχρονο κόσμο: ενότητα, ευθύνη του ήρωα και πάνω από όλα θυσία, «για όσους είναι κοντά μας, αλλά και για όσους δεν θα συναντήσουμε ποτέ», όπως επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Οσο για τον ίδιο τον Τομ Κρουζ, φυλάει για το τέλος ίσως το πιο επικίνδυνο σταντ που έχει τολμήσει μέχρι στιγμής στην καριέρα του – ο χαρακτηρισμός του απόλυτου action hero της κινηματογραφικής ιστορίας τού αξίζει και με το παραπάνω.
Norah ★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 94΄
Σκηνοθεσία: Τοφίκ Αλζαϊντί
Ερμηνείες: Γιαγκούμπ Αλφαράν, Μαρία Μπαχράουι
Από τη Σαουδική Αραβία μας έρχεται μια σπάνια κυκλοφορία, η οποία έκανε πρεμιέρα στο περυσινό Φεστιβάλ Καννών. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1990 και ένας νεαρός δάσκαλος φτάνει σε κάποιον απομονωμένο οικισμό, καταμεσής της ερήμου, προκειμένου να διδάξει τα παιδιά των ντόπιων κτηνοτρόφων. Εκεί θα τραβήξει την προσοχή μιας επίσης νεαρής κοπέλας, η οποία κάτω από το αδιαπέραστο μαύρο πέπλο της κρύβει ένα ανήσυχο πνεύμα· όταν θα του ζητήσει να ζωγραφίσει το πορτρέτο της κρυφά, η μικρή κοινότητα θα μπει σε υποψίες και οι δυο τους σε μεγάλο κίνδυνο. Το αραβικό φιλμ χρησιμοποιεί τα πιο απλά κινηματογραφικά υλικά, μαζί με μια μάλλον συνηθισμένη ιστορία, η οποία γίνεται ξεχωριστή λόγω των συνθηκών στις οποίες τοποθετείται. Η μικρή ακραία συντηρητική κοινωνία δεν επιτρέπει καν το απευθείας βλέμμα μεταξύ των δύο νέων, πόσο μάλλον οτιδήποτε περισσότερο. Η ανάγκη ωστόσο για ανθρώπινη επικοινωνία και συμπόνια δεν μπορεί να περιοριστεί. Το αποτέλεσμα είναι ένα χαμηλότονο, τρυφερό φιλμ που, παρά τις ελλείψεις του, διατηρεί ακέραιο τον ανθρώπινο χαρακτήρα του.
Oh, Canada ★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 91΄
Σκηνοθεσία: Πολ Σρέιντερ
Ερμηνείες: Ρίτσαρντ Γκιρ, Τζέικομπ Ελόρντι
Ο σπουδαίος Πολ Σρέιντερ επιστρέφει με ένα φιλμ βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα (εκδ. Πόλις) του Ράσελ Μπανκς. Ο Αμερικανός Ράσελ Φάιφ (Ρίτσαρντ Γκιρ) είναι ένας ηλικιωμένος ντοκιμαντερίστας, ο οποίος στα νιάτα του κατέφυγε στον Καναδά προκειμένου να γλιτώσει την υποχρεωτική στράτευση στο Βιετνάμ. Πολλές δεκαετίες αργότερα, κι ενώ το τέλος της ζωής του πλησιάζει, δίνει μια μεγάλη συνέντευξη αποκαλύπτοντας μυστικά και αμφιλεγόμενες επιλογές του παρελθόντος. Ο Σρέιντερ χρησιμοποιεί εκτεταμένα φλας μπακ, προκειμένου να αφηγηθεί την ιστορία του ήρωά του, η οποία σημαδεύεται από δύο μεγάλες «ντροπές»: εκείνη για την (μη) υπηρεσία προς την πατρίδα και μια πιο προσωπική που τον βασανίζει. Η μνήμη και η ενοχή συμπλέκονται επιτυχημένα οδηγώντας σε μια κορύφωση-τελική εξομολόγηση, η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ, με συνέπεια ένα αρκετά αμήχανο φινάλε.
Δεν είμαι εγώ ★★½
ΣΙΝΕΦΙΛ (2024), 41΄
Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ
Ερμηνείες: Λεός Καράξ, Ντενί Λαβάν
Ο sui generis δημιουργός Λεός Καράξ παρουσιάζει μια μεσαίου μήκους αυτοβιογραφία, η οποία διατρέχει τις τέσσερις δεκαετίες της μοναδικής καλλιτεχνικής πορείας του. Φυσικά εδώ δεν μιλάμε για ντοκιμαντέρ, ούτε για συμβατικό φιλμ, αλλά για έναν κυκεώνα εικόνων, λέξεων, συμβολισμών και αμεσότητας, που προσιδιάζει αρκετά και στο ύστερο έργο του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Γενικώς ο Καράξ ξεχωρίζει τις σπουδαίες ταινίες του, μιλάει για τις επιρροές του, αλλά και για τον σύγχρονο κόσμο, τον οποίο -τι παράξενο– βρίσκει προβληματικό, ενώ τοποθετεί και τον εαυτό του μπροστά από την κάμερα, μαζί με αρκετούς από τους παλιούς πρωταγωνιστές του.
Το μίσος ★★★★
ΔΡΑΜΑ (1995), 98΄
Σκηνοθεσία: Ματιέ Κασοβίτς
Ερμηνείες: Βενσάν Κασέλ, Ουμπέρ Κουντέ
Η ταινία-θρύλος του Ματιέ Κασοβίτς επανακυκλοφορεί σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια. Υστερα από μια νύχτα χάους και συγκρούσεων με την αστυνομία, τρεις νεαροί των παρισινών προαστίων περιπλανώνται στους δρόμους, περιμένοντας νέα για τον βαριά τραυματισμένο φίλο τους. Ο Κασοβίτς στρέφει για πρώτη φορά τον κινηματογραφικό φακό στη σκληρή πραγματικότητα πίσω από τη λάμψη της Πόλης του Φωτός, δημιουργώντας ένα πυρετώδες φιλμ, το οποίο έχει έκτοτε αποκτήσει δεκάδες «απογόνους». Ο ρηξικέλευθος κοινωνικός ρεαλισμός του σεναρίου, μαζί με τον εντατικό ρυθμό, την ασπρόμαυρη φωτογραφία και την εξαιρετική ερμηνεία του νεαρού Βενσάν Κασέλ, συνθέτουν ένα εκρηκτικό σύνολο, ικανό να γοητεύσει και ανθρώπους που δεν είχαν καν γεννηθεί την εποχή της κυκλοφορίας του.
