«Με το φευγιό του Αχιλλέα, χάνω ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αθωότητάς μου μετά την εφηβεία. Τον γνώρισα 18-19 ετών, και ήμασταν αχώριστοι. Νομίζω ότι αυτή η παρέα νέων ανθρώπων σε εκείνη τη δύσκολη εποχή που όλοι αγωνιούσαμε για το μέλλον, μάς ένωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και έκανε τη ζωή μας υποφερτή· μπορεί και ωραία», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Νταλάρας, ένας από τους σημαντικούς Ελληνες ερμηνευτές που συνεργάστηκαν και υποστηρίχθηκαν στην καριέρα και τη ζωή τους από τον Αχιλλέα Θεοφίλου.
«Ηταν πάντοτε δίπλα μου, με στήριζε στις πρωτοβουλίες μου ακόμη και τις πιο παράτολμες. Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες μας στο στούντιο, τις συναντήσεις με τους “Λευτεριστές” που στη δεκαετία του ’80 βρισκόμασταν κάθε Σάββατο μεσημέρι στο ουζερί “Αθηναϊκόν” συζητώντας υπό την προεδρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Η ζωή φεύγει αλλά μέσα από αυτές τις αναμνήσεις κρατιόμαστε, επιμένουμε και συνεχίζουμε», προσθέτει ο κ. Νταλάρας.
Γεννημένος στη Μυτιλήνη το 1940, με μικρασιατική καταγωγή, ο Αχιλλέας Θεοφίλου, που έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης σε ηλικία 85 ετών, υπήρξε μια θρυλική μορφή της ελληνικής δισκογραφίας, και διακρίθηκε σε έναν επαγγελματικό χώρο που σήμερα πια έχει μια διαφορετική ταυτότητα και αισθητική. Ξεκίνησε την καριέρα του ως μουσικός παραγωγός το 1970. Είχε επιστρέψει στην Αθήνα από το εξωτερικό, όπου σπούδασε πολιτικές Επιστήμες στη Γενεύη και Κοινωνιολογία στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα. Εκεί συνάντησε αρκετούς από τους σημαντικούς ξενιτεμένους Ελληνες των τεχνών και των γραμμάτων.
Γύρισε στην Ελλάδα γεμάτος με τις ιδέες του γαλλικού Μάη, αλλά όπως είχε πει και ο ίδιος σε συνέντευξή του στην «Κ», βρέθηκε αντιμέτωπος με εποχή ελέγχου των «κοινωνικών φρονημάτων», συνεπώς η προοπτική μιας δουλειάς σχετικής με τις σπουδές ήταν τότε ανέφικτη. «Ετσι, για καλή μου τύχη, βρέθηκα στη δισκογραφία που άνθιζε εκείνο τον καιρό. Επειδή εκτός από το λαϊκό και ερωτικό στοιχείο, το ελληνικό τραγούδι είχε επίσης κοινωνικό στίγμα», έλεγε αναφερόμενος στην περίοδο ’69-’70, όταν το πιο ζωντανό κομμάτι της ελληνικής νεολαίας που ασφυκτιούσε από τον αυταρχισμό της χούντας των Συνταγματαρχών, αναζητούσε στη μουσική την έκφρασή του.
Το 1970 ξεκίνησε να εργάζεται στη δισκογραφική εταιρεία Minos EMI από την οποία αποχώρησε έπειτα από τρεις δεκαετίες. Πολύ γρήγορα του ανατέθηκαν ευθύνες από τον διορατικό Μίνω Μάτσα, και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους παραγωγούς της ελληνικής μουσικής σκηνής, πάντοτε στην ίδια εταιρεία. Υπήρξε ο καταλύτης για μερικά από τα σημαντικότερα ελληνικά μουσικά άλμπουμ. Από τον μουσικό χώρο προερχόταν ο πιο κοντινός στην καρδιά του φίλος, ο Μάνος Λοΐζος. Εκεί γνώρισε επίσης την πολύ νεαρή τότε Χαρούλα Αλεξίου, που έγινε η δεύτερη σύζυγός του. Υπήρξε ο μέντοράς της και παρά τον χωρισμό τους, συνέχισαν να διατηρούν φιλικές σχέσεις ώς το τέλος.
Ηχογραφήσεις του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Μαρκόπουλου, του Λοΐζου, του Κουγιουμτζή, του Καλδάρα, του Μικρούτσικου, του Σπανού, του Χατζηνάσιου, του Πλέσσα, του Μητσάκη, του Ζαμπέτα, του Μουντάκη, του Κόρου και πολλών άλλων ήταν, όπως είχε πει στη συνέντευξη της «Κ», οι «φάροι» της ζωής του. Καλλιεργημένος και χαρισματικός συνεργάστηκε άριστα με σπουδαίους Ελληνες ερμηνευτές όπως τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Γιάννη Πάριο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Αντώνη Βαρδή.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 23 Μαΐου, στις 12.00, στο κοιμητήριο Νέας Σμύρνης.
