Eχει βιώσει δύο φυλακίσεις, μία απεργία πείνας, αλλά και την πώληση του σπιτιού του για να καλύψει το ποσό της εγγύησης και να αποφυλακιστεί. Το Ιράν του έχει απαγορεύσει να γυρίζει ταινίες, όμως εκείνος έχει βρει τρόπο – αυτές τις ημέρες μάλιστα συμμετέχει στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών με το τελευταίο του φιλμ, «A simple accident». Χθες, ο Iρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί κατόρθωσε κάτι ακόμα: έδωσε στον Guardian την πρώτη του συνέντευξη σε εφημερίδα έπειτα από 15 χρόνια.
«Ο φόβος της σύλληψης είναι διαρκής. Ανά πάσα στιγμή οι Αρχές μπορούν να διακόψουν οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή σου. Τούτου λεχθέντος, μόλις μάθεις να εργάζεσαι μυστικά, γίνεσαι εξυπνότερος από αυτούς. Κάποιοι συνάδελφοι είχαν προβλήματα. Προσπάθησαν να κάνουν λαθραίες ταινίες και το υλικό τους κατασχέθηκε. Αλλά μειώνοντας το καστ και το συνεργείο –και με διάφορες προφυλάξεις που δεν μπορώ να αποκαλύψω– καταφέραμε να ολοκληρώσουμε σχεδόν όλη την ταινία», είπε ο Παναχί για τις συνθήκες δημιουργίας του «A simple accident».
Η ταινία διαδραματίζεται στην Τεχεράνη και παρακολουθεί έναν πρώην πολιτικό κρατούμενο που απάγει τον ανακριτή του και προσπαθεί να σιγουρευτεί ότι έχει πιάσει τον σωστό άνθρωπο. Δύο ήταν οι βασικές πηγές έμπνευσης, έλεγε ο σκηνοθέτης. Η μία ήταν οι ανακρίσεις που υπέστη στην πρώτη του κάθειρξη, όταν τον έβγαζαν από την απομόνωση με τα μάτια δεμένα και έπειτα άκουγε μια φωνή πίσω του, ενίοτε για οκτώ ώρες. Η άλλη έμπνευση προήλθε από τη δεύτερη φυλάκιση, όταν γνώρισε και άλλους πολιτικούς κρατούμενους, με τις δικές τους ιστορίες: «σχημάτισα σταδιακά μια ιδέα για μια ταινία που θα ένωνε όλα αυτά τα κομμάτια», έλεγε ο Παναχί. Και ενώ όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχήν, δύο ημέρες πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, το συνεργείο δέχθηκε την «επίσκεψη» δεκαπέντε αστυνομικών. Oταν ο Παναχί αρνήθηκε να παραδώσει τον εξοπλισμό του, κατάσχεσαν ό,τι μπορούσαν: «Eνα λάπτοπ. Μερικούς σκληρούς δίσκους. Κολόνια. Τσιγάρα».
Καθώς η ταξιδιωτική απαγόρευση εις βάρος του έχει ανασταλεί, ο Παναχί βρίσκεται στις Κάννες για την πρεμιέρα της ταινίας του. Τι θα έκανε αν επιστρέφοντας στο Ιράν συναντούσε τον ανακριτή του και τον αναγνώριζε από τη φωνή του; «Πραγματικά, δεν ξέρω», είπε. «Θα ήθελα η αντίδρασή μου να ήταν αυτή που έχω επιλέξει σαν σκηνοθέτης, η ισορροπημένη απάντηση των ταινιών μου. Αλλά δεν είμαι σίγουρος. Είμαι άνθρωπος, οπότε μπορεί να είχα μια λογική, συνετή αντίδραση, αλλά ίσως να αντιδρούσα με τρόπο που δεν μπορώ να προβλέψω».
