ΚΑΝΝΕΣ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το Σαββατοκύριακο στην Κρουαζέτ κύλησε μέσα σε ένα χάος από προβολές ταινιών, παρέλαση αστέρων και κακό προγραμματισμό, που ταλαιπωρεί τους διαπιστευμένους, αλλά και τους απλούς επισκέπτες, οι οποίοι συναντούν διαρκώς κλειστούς δρόμους στην περιοχή όπου διεξάγεται το φεστιβάλ. Μερικές από τις πιο πολυαναμενόμενες πρεμιέρες της φετινής διοργάνωσης χώρεσαν μέσα στο περασμένο διήμερο, σαν όλοι οι χολιγουντιανοί αστέρες να είχαν υποβάλει… αίτημα για να έχουν ελεύθερη την τρέχουσα εβδομάδα.
Η αρχή έγινε με το «Eddington» του Αρι Αστερ, το οποίο συνέχισε στην πολιτικοκοινωνική ρότα που έχει πάρει το φετινό φεστιβάλ. Στην περίπτωση του Αστερ έχει λίγο παραπάνω ενδιαφέρον, αφού το αγαπημένο παιδί της A24 δεν είχε δείξει τέτοιες τάσεις, εξερευνώντας κατά σειράν τον μεταφυσικό τρόμο («Διαδοχή»), τη σκοτεινή γοητεία του παγανισμού («Μεσοκαλόκαιρο») και το ψυχολογικό θρίλερ («Ο Μπο φοβάται»). Πλέον, βέβαια, έχουμε 2025 και κάποιοι από τους μεγαλύτερους τρόμους της Αμερικής υλοποιούνται στο φως της ημέρας. Στο Εντιγκτον, μια επαρχιακή πόλη του Νότου, ο συντηρητικός σερίφης του Χοακίν Φίνιξ έρχεται σε σύγκρουση με τον πιο φιλελεύθερο, αλλά διεφθαρμένο, δήμαρχο του Πέδρο Πασκάλ. Οι δύο άνδρες έχουν και προσωπικές διαφορές, αναφορικά με τη σύζυγο του πρώτου (Εμα Στόουν), οπότε σύντομα η κόντρα θα λάβει άγριες διαστάσεις την ώρα που η πανδημία της COVID αλλάζει τις ζωές όλων.
Ο Αστερ τοποθετεί εύστοχα αυτό το αλλόκοτο γουέστερν στη συγκεκριμένη περίοδο, προκειμένου να μεγεθύνει ακόμη περισσότερο την παράνοια και τον διχασμό που βλέπει να καταλαμβάνει την πατρίδα του. Εδώ έχουμε απ’ όλα: παλαβές θεωρίες συνωμοσίας, fake news, woke και αντι-woke ατζέντα, σε έναν ορυμαγδό εικόνων και ιδεών, που έχει απολαυστικές στιγμές, όμως είναι ταυτόχρονα και εντελώς ανοικονόμητος. Αντιθέτως, πολύ περιεκτικός ήταν ο Πέδρο Πασκάλ στη συνέντευξη Τύπου, όταν μας κάλεσε όλους να αγνοήσουμε (το είπε με πολύ πιο ωμή γλώσσα) όσους προσπαθούν να μας φοβίσουν και να συνεχίσουμε να αφηγούμαστε ιστορίες, ενώ παρακάτω είπε σχετικά με τη μεταναστευτική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ: «Θέλω πολύ να ζω στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Είμαι μετανάστης. Οι γονείς μου είναι πρόσφυγες από τη Χιλή. Δραπετεύσαμε από μια δικτατορία και είχα το προνόμιο να μεγαλώσω στις ΗΠΑ, αφού η Δανία μάς έδωσε άσυλο. Δεν ξέρω τι θα είχαμε απογίνει διαφορετικά».
Αν το «Eddington» απογοήτευσε μερικώς, τα πράγματα έγιναν χειρότερα με το επίσης πολυαναμενόμενο «Die my Love» της Λιν Ράμσεϊ. Η Βρετανίδα κινηματογραφίστρια επέλεξε τους Τζένιφερ Λόρενς και Ρόμπερτ Πάτινσον στους ρόλους ενός ζευγαριού, η σχέση του οποίου διαλύεται σταδιακά, αφότου αποκτούν παιδί. Η τάση στην υπερβολή, που χαρακτήριζε και προηγούμενες ταινίες της («Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν»), γίνεται εδώ χείμαρρος που πνίγει ολόκληρο το φιλμ και βασανίζει σχεδόν σαδιστικά τον θεατή. Ισως τελικά η απόλυτη εκφραστική ελευθερία, που καλλιτέχνες όπως η Ράμσεϊ και ο Αστερ σίγουρα απαιτούν, να μην είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος.
«Δεν το καταλαβαίνω», είπε ο Γουές Αντερσον για το θέμα των δασμών. «Μπορείς να κρατήσεις μια ταινία στο τελωνείο; Δεν περνάει από εκεί».
Αντιθέτως, εκείνος που σίγουρα ξέρει να αυτοπεριορίζεται είναι ο Γουές Αντερσον. Το «Phoenician Scheme», που έκανε πρεμιέρα την Κυριακή, ήταν ένα ακόμη από τα γνωστά του αισθητικά κομψοτεχνήματα, γεμάτο από έξυπνο χιούμορ, «ψαγμένες» αναφορές και περιεχόμενο που κινείται στα όρια του εστετισμού. Είναι η συνταγή όλων ουσιαστικά των τελευταίων φιλμ του Αμερικανού κινηματογραφιστή κι έτσι δεν προκαλεί εντύπωση. Αναμενόμενα απολαυστική και η ερμηνεία του Μπενίσιο Ντελ Τόρο, στον κεντρικό ρόλο ενός ζάπλουτου απατεώνα που κυνηγά όλη η υφήλιος. Στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, ο Αντερσον ρωτήθηκε για τους δασμούς που εξήγγειλε ο Αμερικανός πρόεδρος, μιας και η ταινία του γυρίστηκε στη Γερμανία. «Δεν είμαι ειδικός σε αυτόν τον τομέα των οικονομικών, αλλά νομίζω ότι αυτό σημαίνει ότι θα πάρει όλα τα λεφτά. Και εμείς τι παίρνουμε; Δεν το καταλαβαίνω. Μπορείς να κρατήσεις μια ταινία στο τελωνείο; Δεν περνάει από εκεί», είπε ο γνωστός σκηνοθέτης.
Για να είμαστε ειλικρινείς, η ταινία που ευχαριστηθήκαμε περισσότερο αυτές τις ημέρες στις Κάννες ήταν πιο νοσταλγική και ανάλαφρη. Το «Nouvelle Vague» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μας ταξίδεψε πίσω στην εποχή του γαλλικού νέου κύματος και των γυρισμάτων του θρυλικού «Χωρίς ανάσα» του Γκοντάρ. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, παντελώς άγνωστους Γάλλους ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους και λεζάντες για να είμαστε σίγουροι ποιους υποδύονται, ο Λινκλέιτερ συνέταξε την ερωτική επιστολή που εκφράζει κάθε σινεφίλ· μας έστειλε δε σε μια εποχή καλλιτεχνικού ρομαντισμού και αθωότητας, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με τον σημερινό κυνισμό που χαρακτηρίζει (και) την Εβδομη Τέχνη.
ΕΚΟΜΕΔ
Μιλώντας για πραγματισμό και χρήματα, αυτά φαίνεται να χτυπούν την πόρτα και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας, οι… ληξιπρόθεσμες οφειλές του οποίου έγιναν πρόσφατα θέμα στο Variety. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του έγκυρου αμερικανικού μέσου, περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ οφείλονται σε δεκάδες παραγωγές μέσω του προγράμματος cash rebate. Κάπου 350.000 εξ αυτών εκρεμμούν για το «Maria» του Πάμπλο Λαρέιν, οι παραγωγοί του οποίου, σύμφωνα με το Variety, συνέταξαν σχετική επιστολή διαμαρτυρίας προς το υπουργείο Οικονομικών και το ΕΚΚΟΜΕΔ. Στο ίδιο δημοσίευμα, ο CEO του ελληνικού φορέα, Λεωνίδας Χριστόπουλος, παραδέχεται ότι υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις, ωστόσο υπόσχεται ότι η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί σύντομα και οι περισσότερες οφειλές θα έχουν εξοφληθεί μέχρι το τέλος του έτους.
