«Νοσταλγία για την Ιταλία» ονόμασε η ορχήστρα εγχόρδων Amsterdam Sinfonietta το πρόγραμμα με το οποίο περιόδευσε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Σολίστ μαζί της ήταν ο κινεζικής καταγωγής πιανίστας Μπρους Λιου. Το Μέγαρο Μουσικής ενέταξε τη βραδιά στο δικό του «Φεστιβάλ της Ανοιξης» και την παρουσίασε στις 12 Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης».
Κύριος πόλος έλξης υπήρξε φυσικά ο Λιου. Ηταν λογικό να αναμένει κανείς τουλάχιστον με ενδιαφέρον τις ερμηνείες του 27χρονου σε έργα του Σοπέν, τη σύνθεση «Αντάντε σπιανάτο και Μεγάλη λαμπερή Πολωνέζα» (σε μεταγραφή του Βάιναντ φαν Κλάβερεν), όπως επίσης το δεύτερο κοντσέρτο για πιάνο, καθώς ο Λιου απέσπασε το 2021 το πρώτο βραβείο του 18ου «Διεθνούς Διαγωνισμού Πιάνου Σοπέν» της Βαρσοβίας και έχει ήδη σημαντική δισκογραφική παρουσία.
Πράγματι, η αρχή υπήρξε συναρπαστική. Το λυρικό «Αντάντε σπιανάτο», δηλαδή το απαλό εισαγωγικό μέρος που συνέθεσε ο Σοπέν για την Πολωνέζα που ακολουθεί, δόθηκε με λεπτότητα, ευγένεια και πλαστικότητα σε ό,τι αφορούσε τη μελωδική γραμμή, στοιχείο ιδιαίτερα σημαντικό στην περίπτωση του Σοπέν. Ομως, από την Πολωνέζα που ακολούθησε έμοιαζε να λείπουν η ορμή, καθώς επίσης το λαμπερό στοιχείο που ζητάει ο συνθέτης. Το παίξιμο ξεχώριζε για την καθαρότητά του, η δεξιοτεχνία ήταν εντυπωσιακή και όλα τα σχετικά, τα οποία αναμένει κανείς πλέον στις μέρες μας από κορυφαίους πιανίστες. Ωστόσο, η έκφραση παρέμενε σε ένα επίπεδο ευγενές και κόσμιο, ενώ σαφώς δεν υπήρχαν η δύναμη και η αιχμή, που αποτελούν εξίσου στοιχείο της μουσικής του Σοπέν, ειδικά σε έργα όπως οι Πολωνέζες του.
Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε από το ολλανδικό σύνολο, που έπαιξε υπό την καθοδήγηση της Κάντιντα Τόμσον.
Τις ίδιες εντυπώσεις άφησε η ερμηνεία του δεύτερου κοντσέρτου για πιάνο. Το αργό μεσαίο μέρος ήταν πραγματικά εκπληκτικής ομορφιάς, με τον Λιου να προσφέρει στη μουσική αυτή σελίδα διάθεση «νυχτερινού», ξετυλίγοντας τις φαινομενικά ατέρμονες μελωδίες του Σοπέν με εξαιρετική πλαστικότητα, διαρκώς χρωματίζοντάς τες, δίνοντάς τους συνεχή κίνηση. Ωστόσο, στο πρώτο και ακόμη περισσότερο στο ζωηρό τρίτο μέρος του κοντσέρτου, από την ερμηνεία του Κινέζου πιανίστα έμοιαζε να λείπουν η δύναμη και το νεύρο, που θα έδιναν σαφές περίγραμμα στη μουσική. Και αυτό παρότι ο Λιου έπαιζε συνοδευόμενος από ένα σχετικά μικρό σύνολο, μια ορχήστρα εγχόρδων, στα δεδομένα της οποίας είχε προσαρμοστεί η ενορχήστρωση του Πρίμο Ις-Χούρβιτς, από την οποία απουσίαζαν τα πνευστά.
Εξαιρετική ορχήστρα
Η ορχήστρα αυτή, η Amsterdam Sinfonietta, υπήρξε η έκπληξη της βραδιάς. Το ολλανδικό σύνολο αποδείχθηκε εξαιρετικό. Αρχικά, συνομιλούσε άριστα με τον πιανίστα, δίνοντας ενδιαφέρουσες ποιότητες μουσικής δωματίου, όχι μόνο στο αργό δεύτερο μέρος του κοντσέρτου, αλλά ακόμη και στο ζωηρό τρίτο. Οι ερμηνείες του συνόλου ξεχώρισαν εξίσου στα δύο έργα που ερμήνευσε μόνο, τη σύντομη ατμοσφαιρική «Αρια» για έγχορδα του γεννημένου στη Βαρσοβία Μιετσεσλάφ Βάινμπεργκ και στo δημοφιλές σεξτέτο με τίτλο «Ανάμνηση από τη Φλωρεντία» του Τσαϊκόφσκι, που δόθηκε επίσης σε μεταγραφή για ορχήστρα εγχόρδων. Τα 22 μέλη της ορχήστρας έπαιξαν υπό τη μουσική διεύθυνση της εξάρχουσας και καλλιτεχνικής διευθύντριάς της, της εξαιρετικής Βρετανίδας βιολονίστριας Κάντιντα Τόμσον. Ηταν αυτή η οποία έδωσε χαρακτήρα σε καθένα από τα έργα, αποσπώντας από τους μουσικούς τις ξεχωριστές ποιότητες καθενός. Ετσι, λόγου χάριν, γεμάτη ένταση, χαρακτηριστικά δραματική και με παλμό υπήρξε η ερμηνεία στο πρώτο μέρος της «Ανάμνησης από τη Φλωρεντία», όπως ιδιαίτερα ποιητική υπήρξε η απόδοση του δεύτερου. Ειδικότερα σε αυτό το μέρος ξεχώρισαν οι εξίσου χαρισματικοί συνάδελφοι της Τόμσον, η πρώτη βιόλα και το πρώτο τσέλο της ορχήστρας, δύο μουσικοί με καλλιεργημένο ήχο και μεγάλη μουσικότητα, οι οποίοι συνέβαλαν αποφασιστικά στη διάρκεια όλης της βραδιάς. Κρίμα που ούτε στην ιστοσελίδα της ορχήστρας ούτε στο πρόγραμμα της συναυλίας υπήρχαν τα ονόματά τους.
