Πώς μπορούν να συνδεθούν ο σύγχρονος χορός, η χιπ χοπ κουλτούρα και η αστροφυσική; Την απάντηση δίνει η ανανεωμένη παράσταση «The Space Cadet» της χορογράφου και εικαστικού Χλόης Αλιγιάννη, που παρουσιάζεται σήμερα και αύριο στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ενα πολυδιάστατο οπτικοακουστικό θέαμα βασισμένο στον χορό, όπου η εξερεύνηση του εαυτού μας και η νοσταλγία της αφετηρίας πλέκονται μέσα σε ένα σκηνικό που θυμίζει διαστημική αποστολή. «Η ιδέα γεννήθηκε το 2019 όταν ήμουν στο Λονδίνο. Εγώ, όπως και ο ήρωας της παράστασης, Αγγελος Αποστολίδης Ισαάκ, που υποδύεται έναν αστροναύτη, βρισκόμουν μακριά από τη βάση μου. Συναντώντας τότε στην Αγγλία την επιστήμονα Μίντι Χάουαρντ, η οποία είναι εκπαιδεύτρια ατόμων που πρόκειται να ταξιδέψουν στο Διάστημα, άρχισα να στήνω την παράσταση», μας λέει η Χλόη Αλιγιάννη και μας εξηγεί ότι στο εξωτερικό έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται ένας κλάδος που θα ασχολείται με τον τουρισμό εκτός του πλανήτη μας.
Το έργο ξεχωρίζει για το σκηνικό του, το οποίο αποτελεί δικό της εικαστικό δημιούργημα και εκ πρώτης όψεως μοιάζει με διαστημόπλοιο. Με τη βοήθεια της δεύτερης ερμηνεύτριας, Κατερίνας Κατάκη, η εγκατάσταση αυτή περιστρέφεται και αναδεικνύεται μέσω ενός αρχιτεκτονικά σχεδιασμένου φωτισμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό στοιχείο της δραματουργίας. «Εχουμε καταφέρει μέσω των οπτικών εφέ να δημιουργήσουμε “μικροχώρους” και να κάνουμε τον θεατή να ταξιδέψει με το βλέμμα του σε διαφορετικούς τόπους, ακολουθώντας τις κινήσεις του αστροναύτη», αναφέρει η σκηνοθέτις και συμπληρώνει ότι σημαντικό ρόλο στην παράσταση παίζει και ο ήχος. Εκτός από τις μελωδίες σε δική της σύνθεση, ως μουσική επένδυση του έργου λειτουργούν και τα ηχητικά ντοκουμέντα από τις αποστολές των Apollo 11 και 13, οι ηχογραφήσεις ενδοεπικοινωνιών από τα διαστημικά ταξίδια, αλλά και δικές τους αφηγήσεις με ραπ ρυθμό.
Στο «The Space Cadet» ο πρωταγωνιστής ξεκινάει μια τόσο μακρινή διαδρομή όχι μόνο για να φθάσει κάπου, αλλά για να φύγει, επίσης, μακριά από τη βάση του. Οι εικόνες που παρουσιάζονται μέσω της εναλλαγής του σκηνικού σκιαγραφούν μια διαδρομή, η οποία πάνω από όλα είναι εσωτερική και μοιάζει με διάσπαρτες αναμνήσεις που τον συντροφεύουν στον τελικό προορισμό του. «Τη μια ο ήρωας βρίσκεται στο Διάστημα και την άλλη μέσα σε ένα βαγόνι τρένου ή στη μήτρα της μητέρας του», εξηγεί η κ. Αλιγιάννη και προσθέτει ότι «μόνον όταν απομακρυνθεί εντελώς θα θελήσει να επιστρέψει πίσω, νοσταλγώντας το σημείο από το οποίο ξεκίνησε».
