Η συζήτηση στην παρέα είχε φουντώσει για τα καλά. «Απαγορεύουν τα τροχόσπιτα! Αν είναι δυνατόν. Δηλαδή, αν δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις για ξενοδοχείο, δεν μπορείς να πας διακοπές». Είχε ενδιαφέρον να παρακολουθώ ανθρώπους που δεν έχουν μείνει ούτε ένα βράδυ όχι μόνο σε τροχόσπιτο, αλλά ούτε σε κάμπινγκ, να παθιάζονται με την πρόσφατη ρύθμιση του υπουργείου Τουρισμού που απαγορεύει την εγκατάσταση (η οποία ήδη απαγορευόταν), αλλά και τη στάθμευση σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημοσίων δασών και εν γένει δημόσιους χώρους.
Οι αντιδράσεις ήταν τόσο μεγάλες που το υπουργείο Τουρισμού έκανε μικρά βηματάκια πίσω. Σε συνάντηση πριν από λίγες ημέρες με το προεδρείο και μέλη του Δ.Σ. της Ελληνικής Λέσχης Αυτοκινούμενων Τροχόσπιτων, ανακοινώθηκε ότι θα γίνουν αλλαγές, καθώς αναγνωρίστηκε η ανάγκη δημιουργίας θεσμικού πλαισίου για την πρόβλεψη ειδικών χώρων προσωρινής στάθμευσης αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, χώρων που υπάρχουν φυσικά στο εξωτερικό και όπου ο χρήστης πληρώνει ένα μικρό αντίτιμο. Στην Ελλάδα, όμως, έχουμε συνηθίσει να γίνονται τα πράγματα ανάποδα. Φτιάχνουμε νομοθετικές ρυθμίσεις και μετά συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν υποδομές, τις οποίες εκ των υστέρων τρέχουμε να δημιουργήσουμε.
Αλλά ας μείνουμε στις αντιδράσεις. Ανθρωποι των all inclusive και των boutique hotels να διαμαρτύρονται για φραγμούς στα τροχόσπιτα; Η απάντηση είναι απλή. Από την πανδημία και μετά κάτι άλλαξε. Οι περιορισμοί που μπήκαν εκείνη την περίοδο και μας έκαναν να εκτιμήσουμε τον δημόσιο χώρο, ευαισθητοποίησαν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σε θέματα γύρω από το περιβάλλον, τη σχέση μας με τη φύση, το τι επιτρέπεται και τι όχι στον δημόσιο χώρο.
Από την πανδημία και μετά κάτι άλλαξε. Οι περιορισμοί ευαισθητοποίησαν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σε θέματα γύρω από το περιβάλλον, τη σχέση μας με τη φύση, το τι επιτρέπεται και τι όχι.
Δεν είναι τυχαίο το κοινωνικό κύμα που σηκώθηκε με το κίνημα υπέρ των ελεύθερων παραλιών και ενάντια στις αυθαιρεσίες και στους καταπατητές. Ολοι όσοι διαμαρτύρονταν τότε δεν είναι απαραίτητο ότι απέρριψαν τις οργανωμένες με ξαπλώστρες και ομπρέλες παραλίες ή τα μπιτς μπαρ, συνειδητοποίησαν όμως ότι ορισμένα αγαθά πρέπει να μπορούν να τα χαρούν όλοι και όχι μόνον όσοι αντέχουν να πληρώσουν το τσιμπημένο τίμημα που ζητάει ο καταπατητής επιχειρηματίας.
Επί της ουσίας, όσοι υπερασπίστηκαν τα τροχόσπιτα, ακόμη και χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς το θέμα ή να τους αφορά πραγματικά, υπερασπίστηκαν τον δημόσιο χώρο και το δικαίωμα κάποιων να κινούνται ελεύθερα σε αυτόν. Οπως αναρωτήθηκε και ένας συνομιλητής, η καταπάτηση και η αναρχία βρίσκονται παντού στη χώρα και μας ενόχλησαν μερικά τροχόσπιτα;
