ΚΑΝΝΕΣ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Καθώς οι Κάννες παλεύουν ακόμα να συνέλθουν από τον «τυφώνα» του Τομ Κρουζ και της νέας «Επικίνδυνης αποστολής» που χτύπησε την Τετάρτη, μια βόλτα στην ηλιόλουστη Κρουαζέτ είναι η τέλεια ένεση γαλήνης. Αφήστε που μετά το σούρουπο μπορεί να συνδυαστεί και αυτή με σινεμά, στο υπέροχο Cinema de la Plage κυριολεκτικά πάνω στην άμμο της παραλίας. Για τους διαπιστευμένους βέβαια τα πρωινά περιλαμβάνουν σκοτεινή αίθουσα με δύο και τρεις προβολές πριν ακόμα φύγει το μεσημέρι. Αλλωστε, καθώς το Φεστιβάλ φτάνει στο πρώτο, βαρυφορτωμένο με φαβορί και αστέρες Σαββατοκύριακο, αρχίζουμε να παίρνουμε μια γεύση των τάσεων που επικρατούν στα φετινά διαγωνιστικά τμήματα.
Αν και είναι αρκετά νωρίς ακόμα, εκεί παρατηρούμε αρκετό κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό, μαζί με ιστορικά στοιχεία που μπλέκονται σε προσωπικές αφηγήσεις. Η Ιστορία είναι σίγουρα στο επίκεντρο του «Two Prosecutors» (επίσημο διαγωνιστικό) του Σεργκέι Λοζνίτσα, ο οποίος αφήνει το προσφιλές του ντοκιμαντέρ για τη μυθοπλασία, προκειμένου να ταξιδέψει στη Σοβιετική Ενωση του 1937. Εκεί ένας νεαρός τοπικός εισαγγελέας τα βάζει με το διεφθαρμένο καθεστώς τρομοκρατίας του Στάλιν. Από την πλευρά του, ο Ουκρανός Λοζνίτσα δημιουργεί ένα καφκικής ατμόσφαιρας φιλμ, το οποίο ξεχωρίζει με την αισθητική του προσέγγιση, εξαντλείται ωστόσο θεματικά μέσα στο πρώτο μισάωρο, ενώ οι προφανείς (;) αναλογίες με τη σημερινή Ρωσία του Πούτιν είναι μάλλον ρηχές και βεβιασμένες.
Εκ διαμέτρου αντίθετη είναι η προσέγγιση της Γερμανίδας Μάσα Σιλίνσκι, η οποία με το «Sound of Falling» μας έδωσε την πρώτη πολύ αξιόλογη ταινία του φεστιβάλ. Στο επίκεντρο εδώ της επικής –και από πλευράς διάρκειας– αφήγησης είναι μια οικογένεια, την ιστορία της οποίας παρακολουθούμε από τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Αφηγήτριες-πρωταγωνίστριες είναι βασικά οι γυναίκες αλλά και ο… θάνατος, μέσα από τις τραγωδίες που χτυπούν ξανά και ξανά το σπιτικό τους, ενώ η ταραγμένη πορεία της ίδιας της Γερμανίας σκιαγραφείται (πολύ αχνά) στο φόντο. Γενικώς το φιλμ της Σιλίνσκι διαθέτει κάτι από την αριστουργηματική «Λευκή κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε – απαιτεί πολλά από τον θεατή, ωστόσο τον ανταμείβει εξίσου με το βάθος και τη λεπτή ύφανση των νοημάτων του.
Λιγότερο περίπλοκο, αλλά επίσης καλοφτιαγμένο είναι το «Promised Sky» της Γαλλοτυνήσιας Εριζέ Σεχιρί, με το οποίο άνοιξε το τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα. Στη σημερινή Τυνησία τρεις γυναίκες από την υποσαχάρια Αφρική προσπαθούν για ένα καλύτερο μέλλον, εν μέσω κοινωνικών διακρίσεων και διώξεων από την αστυνομία. Η Σεχιρί δίνει μια άλλη διάσταση του μεταναστευτικού, εστιάζοντας σε όσα συμβαίνουν σε χώρες-ενδιάμεσους προορισμούς όπως η Τυνησία –και η Ελλάδα–, με ένα γλυκόπικρο φιλμ που αποπνέει εκφραστική γενναιότητα και ανθρωπιστικό πνεύμα.
Χθες το βράδυ έκανε πρεμιέρα και το ντοκιμαντέρ «Put Your Soul on Your Hand and Walk» της Ιρανής Σεπιντέχ Φαρσί, στο οποίο πρωταγωνιστεί η Παλαιστίνια φωτορεπόρτερ Φάτμα Χασόνα, που σκοτώθηκε τον Απρίλιο σε ισραηλινή επιδρομή στη Γάζα. Ο θάνατός της προκάλεσε την κινητοποίηση 400 προσωπικοτήτων του σινεμά που υπέγραψαν κείμενο διαμαρτυρίας στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» πριν από την έναρξη του φεστιβάλ.
