«Η δημιουργική τρέλα του πρωταγωνιστή συνάντησε τη φαντασία του σκηνοθέτη σε μια εποχή που η μυρωδιά της ουτοπίας υπήρχε ακόμα στον αέρα. Το “Χαίρω πολύ…” δεν έχει προδιαγραφές, δεν είναι τηλεοπτικό προϊόν, είναι καλλιτεχνικό έργο. Με όρια και μια ελευθερία ζόρικια. Και γι’ αυτό, έτσι ασπρόμαυρο και λιτό και με ενταγμένα μέσα του πέντε θαυμάσια μικρά φιλμάκια του Λάκη που πρωτοπαίχτηκαν το ’73 στο “Κύτταρο”, το έργο αυτό είναι κάτι πλούσιο και παράξενο, που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον».
Ο τρυφερός, ψυχωμένος, παραστατικός μονόλογος του Μάνου Ευστρατιάδη, μαθητή και στενού συνεργάτη του Λάκη Παπαστάθη και κυρίως αυτόπτη μάρτυρα των γυρισμάτων τού «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» με την ιδιότητα του βοηθού σκηνοθέτη, έφτανε στο τέλος του, διανθισμένος με εμβληματικούς στίχους από την τραγουδοποιία του σημαντικότερου Ελληνα συνθέτη των τελευταίων 50 και πλέον ετών. Ο κόσμος, ένα ανυπόμονο πλήθος ανωνύμων αλλά και ευάριθμων επωνύμων (από την τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου μέχρι τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Κωστή Χατζηδάκη και τον Γιώργο Νταλάρα), περισσότεροι από 700 άνθρωποι, είχαν κατακλύσει το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς, που φιλοξενεί και την έκθεση για τον Λάκη Παπαστάθη («Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα», έως 20 Ιουνίου).
Το πρόχειρο θερινό σινεμά που είχε στηθεί, με τη σφραγίδα και την εμπειρία του Athens Open Air Film Festival, ήταν έτοιμο να υποδεχθεί το χαμένο για δεκαετίες 50λεπτο ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Λάκης Παπαστάθης στις αρχές του 1975 για τον Διονύση Σαββόπουλο για λογαριασμό του ΕΙΡΤ. Προϊόν και ντοκουμέντο μιας απίθανης πολιτικά και καλλιτεχνικής εποχής, με αποφασιστικό δημιουργό τον μετέπειτα ενσαρκωτή μιας τηλεοπτικής και καλλιτεχνικής εποποιίας («Παρασκήνιο») και φυσικό πρωταγωνιστή έναν ταχυδακτυλουργό των λέξεων, των μουσικών αλλά και μιας ιδιότυπης πρόζας που έμελλε να μας συντροφεύσει για πολλά χρόνια μετά, το «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» έκανε το βράδυ της Τετάρτης την πρώτη του κινηματογραφική πρεμιέρα. Ταυτόχρονα εμβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα του χρόνου με την ίδια φρεσκάδα και ζωντάνια εκείνης της χειροποίητης εποχής, ενώ από χθες είναι κτήμα όλων μας, καθώς διατίθεται μέσω της πλατφόρμας του Ertflix.
Δεν πρόκειται για ένα συμβατικό «πορτρέτο» του 30χρονου τότε Σαββόπουλου με αφορμή την ηχογράφηση του δίσκου του «10 χρόνια κομμάτια», αλλά για μια καθαρά κινηματογραφική πραγματεία, τολμηρή για την εποχή της, με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον τραγουδοποιό, την Αθήνα της εποχής αλλά και τις ιδιοφυείς μάσκες του Αλέξη Κυριτσόπουλου, που συγκροτούν ένα σχεδόν μεταφυσικό σύμπαν με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις.
Η βραδιά, άρτια ενορχηστρωμένη από τον καλό συνάδελφο και γιο του σκηνοθέτη, Αργύρη Παπαστάθη, έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Στη σκηνή ανέβηκε ο πρωταγωνιστής της ταινίας, το αίθριο σείστηκε από τα χειροκροτήματα και για 10 λεπτά ένας συγκινημένος, ορεξάτος και ομιλητικός Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε με τη γνωστή αγαπητική θεατρικότητά του για τον μεγάλο απόντα της βραδιάς (ο Λάκης Παπαστάθης έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2023) αλλά και για όσα ο ίδιος θεωρεί σημαντικά. Σε ένα από τα γνήσια σαββοπουλικά ξεσπάσματά του, κλείνοντας την εκδήλωση, είπε: «Κι εμείς με τον Λάκη υπήρξαμε με τον τρόπο μας μοντέρνοι, αλλά δεν στραμπουλήξαμε την ψυχή μας! Ξέρετε όλα αυτά τα “παλιά” πράγματα, ο τόπος καταγωγής, η γραμματεία, το έθνος, η πατρίδα, η πίστη, μπορεί να είναι και νεκροί όγκοι μιας παθολογίας που υπάρχει μέσα μας. Εκτός αν μπορέσουμε να τα δούμε με έναν προσωπικό τρόπο, κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνουν αυτά τα πράγματα στην όντως ζωή. Η ουσία είναι να συνεχίσει η σκυτάλη». Ολοι σηκώθηκαν όρθιοι ξανά. Κι ο μαέστρος ευχήθηκε σε όλους «μια άνοιξη για πάντα».
