«Να ξέρετε ότι ο ήχος κλήσης που “βάρεσε” στο κινητό τώρα που με καλέσατε είναι το “Αϊντα Τζόνυ” (σ.σ. intro του άλμπουμ “Ταπεινοί και πεινασμένοι”, του ΛΕΞ). Εδώ και τρία χρόνια δηλαδή, αυτό ακούγεται όταν με καλεί κάποιος», μας λέει ο 24χρονος Σπύρος Μερτίρης μόλις σηκώνει το τηλέφωνό του, την προγραμματισμένη ώρα για να μιλήσουμε για τον καλλιτέχνη που τον μύησε στη ραπ. Είναι ένα από τα παιδιά της Γενιάς Ζ που κατάφερε να βρει εισιτήριο για την πολυαναμενόμενη συναυλία του ΛΕΞ στις 28 Ιουνίου στο ΟΑΚΑ, ανυπομονώντας να απολαύσει λάιβ τα κομμάτια του επιτυχημένου άλμπουμ «Γ.Τ.Κ.», που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο.
Από την τραπ στη ραπ
Ηταν 20 ετών όταν μεταπήδησε, για τα καλά, από τον κόσμο της τραπ σε αυτόν της ραπ, ακούγοντας για πρώτη φορά το τραγούδι «Τίποτα στον κόσμο», ένα σινγκλ του 2020, με το οποίο πολλοί μεγάλοι θαυμαστές και μη γνώρισαν τον ΛΕΞ. «Εβλεπα που όλοι δημοσίευσαν αυτό το κομμάτι και μου κίνησε την περιέργεια. Στην ουσία, ήταν εκείνο που με έβαλε σε μουσικά μονοπάτια, τα οποία έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και θλίψη», μας λέει ο Σπύρος Μερτίρης και συνεχίζει: «Με γοήτευσε το γεγονός ότι ακούγοντάς το δημιούργησα αμέσως μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα στο κεφάλι μου. Το ίδιο παθαίνω με όλα του τα τραγούδια – είναι σαν να βλέπεις ταινία με πρωταγωνιστή τον ίδιο να μας μεταφέρει, ραπάροντας, στη ζωή που βίωνε και που πολύς κόσμος βιώνει».
Αν και είναι αδύνατον το σύνολο του κόσμου που σπεύδει στις συναυλίες του να ταυτίζεται πρακτικά με κάθε του στίχο, όλοι βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους, κάτι που τους συγκινεί και τους αγγίζει βαθιά. Αλλωστε «αυτά που γράφει ο ΛΕΞ είναι “φιλικά προς όλους”. Για αυτό και οι μεγαλύτεροι από εμάς έχουν αγκαλιάσει τα τραγούδια του», αναφέρει ο Σπύρος Μερτίρης, σημειώνοντας ότι σημαντικό ρόλο σε αυτό έχουν παίξει και τα ίδια τα παιδιά τους, τα οποία, θέλοντας και μη, και έχοντας νέες προσλαμβάνουσες, παρασύρουν τους γονείς σε πολλά πράγματα.
Ακούγοντας τα κομμάτια του «είναι σαν να βλέπεις ταινία με πρωταγωνιστή τον ίδιο να μας μεταφέρει, ραπάροντας, στη ζωή που βίωνε και που πολύς κόσμος βιώνει», λέει ο 24χρονος Σπύρος Μερτίρης.
«Οταν άκουσα το “Μουσική για τσόγλανους”, ήταν η πρώτη φορά που άκουγα ΛΕΞ και αντιλήφθηκα ότι αυτό είναι ένας κώδικας ο οποίος αφορά όχι μόνο τη γενιά του γιου μου, αλλά και τους μεγαλύτερους», μας λέει η συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου, η οποία, όπως αναφέρει, ήταν «σχεδόν υποχρεωμένη» να μελετήσει αυτή τη σκηνή από τη στιγμή που αποφάσισε να γράψει το βιβλίο «Τα δικά μας παιδιά», ένα μυθιστόρημα για τους σημερινούς νέους, αυτούς που βρίσκονται κλεισμένοι στα δωμάτιά τους, αλλά και στον δικό τους κόσμο, ακούγοντας ραπ στα ακουστικά τους.
«Πολλούς από τους στίχους του ΛΕΞ πραγματικά τους νιώθω. Πέραν του ότι είμαι παιδί μιας γενιάς στην οποία αρκετές φορές αναφέρεται (της “Χειρότερης γενιάς”, όπως λέει και το ομώνυμο κομμάτι του), έχω μεγαλώσει και εγώ, όπως και εκείνος, στη γειτονιά του Φαλήρου στη Θεσσαλονίκη. Τα “ηλιοβασιλέματα πίσω από τις κεραίες” ξέρω πολύ καλά τι είναι. Τα βλέπω από την παιδική μου ηλικία», σημειώνει η ίδια, προσθέτοντας ότι «γενικότερα δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που εργάζεται σε αυτή τη χώρα ή είναι άνεργος και δεν συγκινείται με τον στίχο “Ελλάδα φτώχεια, αμφίβολο το αύριο/ Μαθαίνει πιο καλά όποιος μαθαίνει με το άγριο”. Αυτό που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες θεωρώ ότι είναι αυτή η μουσική απεικόνιση του “σκάσε και κολύμπα”, που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε».
Σε αντίθεση με τη Σοφία Νικολαΐδου, ο γιος της, ο 21 ετών Γιάννης Σερέφας, όταν άκουσε για πρώτη φορά ΛΕΞ και συγκεκριμένα το «Ενα αστέρι από τσιμέντο» (συνεργασία με τον Eversor), δεν μπόρεσε να ταυτιστεί ούτε με το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά ούτε και με τον μέχρι τότε δίσκο του «Ταπεινοί και πεινασμένοι». «Στα 13 σου δύσκολα θα ταυτιστείς με αυτούς τους στίχους. Τότε όμως ήταν η περίοδος που άρχισα να εξερευνώ τη ραπ, ανακαλύπτοντας και τον ΛΕΞ. Φανατικός ακροατής έγινα στην ηλικία των 17-18, όπως και πολλά παιδιά θεωρώ», μας λέει ο ίδιος.
Η εμπειρία των λάιβ
Ενα από τα πράγματα που ξεχωρίζει στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, πέρα από τους έξυπνους στίχους, είναι οι συναυλίες του καθαυτές. «Το λάιβ στο Καυταντζόγλειο, στη Θεσσαλονίκη, το 2022, ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερο. Μάζεψε τόσο ανομοιογενές κοινό που, για σ’ το πω απλά, μέσα σε αυτό βρισκόταν και η μητέρα μου. Ετσι κι αλλιώς ο ΛΕΞ δεν τραγουδάει για μια συγκεκριμένη ομάδα ατόμων. Οπως λέει και στα “Παυσίπονα”, “τα λέω για τους μεν, μα ας τα ακούσουν κι οι δε”», κλείνει.
