Στα στενά δρομάκια του κέντρου, εκεί όπου δεν μπορούν να παρκάρουν αυτοκίνητα, «πλαγιοδετούν» παρανόμως (σε στυλ πλεούμενου σε μόλο) χιλιάδες μηχανάκια στη σειρά. Είναι τόσο ασφυκτικά στοιβαγμένα μεταξύ τους, που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ανέβει κανείς στο πεζοδρόμιο χωρίς να σκοντάψει σε κάποια εξάτμιση.
Αποτέλεσμα αυτής της τριτοκοσμικής εικόνας είναι να γκρινιάζουν οι καταστηματάρχες καθώς δυσχεραίνεται η πρόσβαση των πελατών τους και να αγανακτούν οι πεζοί που νιώθουν πως κανείς δεν τους υπολογίζει. Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι γνωστή σε όλους: ο δημότης, αυθαίρετα, τοποθετεί γλάστρες ώστε να μην παρκάρουν τα δίκυκλα στη σειρά.
Ο επίδοξος παραβάτης της ζαρντινιέρας καμία όρεξη δεν έχει να αγοράζει γλάστρες. Δεν επιθυμεί ούτε στο ελάχιστο να περιποιείται φυτά και καθόλου δεν θέλει να καθαρίζει τα σκουπίδια των περαστικών που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μπερδεύουν τις ζαρντινιέρες με σκουπιδοτενεκέδες. Το μόνο που θέλει είναι να υποκαταστήσει κατά κάποιο τρόπο τις Αρχές ώστε να εξυπηρετείται η ανεμπόδιστη διέλευση των πεζών. Η παρανοϊκή αυτή εικόνα, την οποία όλοι μας έχουμε συνηθίσει σε βαθμό ανοσίας, γεννά πολλαπλά κοινωνικο-νομικά ζητήματα στα οποία μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή πολιτεία οφείλει να απαντήσει.
Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί η απουσία των υπευθύνων; Παραβαίνουν το καθήκον τους ή διαπράττουν ένα έγκλημα κατά της κοινωνίας διά της παραλείψεως; Μπορεί η μη τήρηση των κανόνων να θεωρηθεί επίθεση κατά του συνόλου των πολιτών και, αν ναι, χωρεί αυτοάμυνα; Η έννοια της αυτοδικίας περιλαμβάνει τις περιπτώσεις όπου ο δράστης παρακάμπτει τη νομική οδό και αποφασίζει να δράσει μόνος του αυτοδικαίως και αυτοτελώς ώστε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του σχετικά με κάποιο δικαίωμά του. Γιατί να μη θεωρείται θεμιτή αυτοδικία η δράση ενός πολίτη που προστατεύει το δικαίωμά του και που πληρώνει μάλιστα για να το κάνει;
Είναι σαφές πως τα τελευταία χρόνια η Αστυνομία έχει καλύψει πολύ έδαφος σε ό,τι αφορά το βαρύ έγκλημα. Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο για να το καταλάβει κανείς και να διαπιστώσει την αλλαγή.
Πού είναι όμως οι Αρχές σε ό,τι αφορά τα απλά, τα καθημερινά; Γιατί δεν μας προστατεύουν ως ωφείλουν και θεωρούν μοναδική δουλειά τους τα σοβαρά ποινικά αδικήματα; Σε μια χώρα όπου η αίσθηση των πολιτών είναι πως η αστυνομία δραστηριοποιείται μόνο όταν συμβεί κάποια ανθρωποκτονία, πόσες πιθανότητες έχουμε να μη βγάλουμε το λάστιχο από το μπαλκόνι και να καταβρέξουμε αυτόν που παρανομεί εις βάρος μας;
