Αν και τον γνωρίσαμε ως μεταφραστή και συγγραφέα, παρουσιάζοντας στο κοινό τη συλλογή διηγημάτων του «Τελευταία προειδοποίηση», που κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Αντίποδες, ο Παναγιώτης Κεχαγιάς δημιουργεί κάτι νέο, συστήνοντας τον ολοκαίνουργιο εκδοτικό οίκο «Γεννήτρια», δίνοντας έμφαση στη σύγχρονη ελληνική και ξένη λογοτεχνία. «Ενας εκδοτικός οίκος είναι ένα ζωντανό πράγμα και ο προσανατολισμός του δεν είναι απίθανο να αλλάξει στην πορεία», λέει στην «Κ», συζητώντας για τους τρεις τίτλους βιβλίων που έχουν ήδη ανακοινωθεί και αναμένεται να κυκλοφορήσουν στα τέλη του μήνα.
Τα «Κομμάτια που λείπουν», του Γάλλου φιλοσόφου Ανρί Λεφέβρ, αποτελούν τον πυρήνα της εκδοτικής ταυτότητας της «Γεννήτριας», το οποίο είναι ένα memento mori για συγγραφείς και καλλιτέχνες, ξεδιπλώνοντας έναν μακρύ κατάλογο με έργα τέχνης που έχουν χαθεί ή δεν υπήρξαν ποτέ. Ακολουθεί το μυθιστόρημα «Η καρδιά το καταχείμωνο» του Ιρλανδού Κέβιν Μπάρι, που αφηγείται μία παθιασμένη ιστορία αγάπης και περιπέτειας, αλλά και η νέα συλλογή διηγημάτων της Νατάσσας Σιδέρη, «Το μόνο ζώο».
Ο «κανόνας» των τριών
«Το πλάνο που σκοπεύω να ακολουθήσω κινείται γύρω από την επιλογή ενός ξένου, ενός ελληνικού και ενός έργου που θεωρώ αρκετά απαιτητικό ως προς το περιεχόμενό του. Για εμένα, ένα από αυτά είναι το βιβλίο του Λεφέβρ. Παρόλο που φέρει αρκετά δυτικοκεντρικά στοιχεία, θα έλεγα πως γίνεται απολαυστικό για τον υποψιασμένο αναγνώστη», σχολιάζει ο Πάνος Κεχαγιάς, ο οποίος τονίζει ότι «η επιλογή των συγκεκριμένων τίτλων δεν έγινε επειδή διέκρινα κάποιο κενό στην αγορά, αλλά απορρέει από μία προσωπική επιθυμία να δημιουργήσω κάτι δικό μου».
Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη του νεοσύστατου εγχειρήματος, το οποίο αν και υπήρχε μόνο ως σκέψη πριν από πολλά χρόνια, δεν δίστασε να πάρει σάρκα και οστά μέσα σε ένα τοπίο γεμάτο εκδοτικούς οίκους, πολλοί από τους οποίους δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαετία. «Αυτό διαπιστώνω και εγώ», μας λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «είναι ακριβώς ο λόγος που απορώ γιατί πολλοί υποστηρίζουν ότι ο κόσμος δεν διαβάζει. Το αντίθετο θα έλεγα. Κυκλοφορούν όλο και περισσότερα νέα βιβλία, ενώ παράλληλα ξεπροβάλλουν εδώ και εκεί μικροί εκδοτικοί. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό. Υπάρχει, αλλά είναι διασπασμένο. Δεν μιλάμε πλέον για το κοινό της δεκαετίας του ’80 και του ’90, όπου για να διαβάσεις οτιδήποτε έπρεπε να το αγοράσεις (δεν υπήρχε το Διαδίκτυο) και οι επιλογές σου ήταν πολύ περιορισμένες».
Τα χρόνια που εργάζεται στον χώρο του βιβλίου είναι πολλά, ενώ η επαφή του με μικρότερου μεγέθους εκδοτικούς –«προσωπικά πρότζεκτ», όπως τα αποκαλεί– έπαιξε ρόλο τόσο στη δημιουργία όσο και στον χαρακτήρα της «Γεννήτριας». «Παρά τα διαδικαστικά που κάθε επιχείρηση απαιτεί, το να ανοίξεις έναν μικρό εκδοτικό είναι πιο εύκολο από το ανοίξεις, για παράδειγμα, ένα περίπτερο. Το δύσκολο είναι να μην ακολουθήσεις τον “ασφαλή” δρόμο βγάζοντας μόνο κλασικά έργα. Δεν είναι ανάγκη ένας εκδοτικός να ακολουθήσει αυτό που λέμε “τάση”, αλλά σίγουρα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να συμμετέχει, πέραν των άλλων και στη διανομή της σύγχρονης λογοτεχνίας, προσφέροντας κάτι, που συμβαδίζει με τους αναγνώστες τού σήμερα».
