«Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε όταν ήμουν πολύ μικρός, αφήνοντας πίσω του ένα απέραντο μυστήριο και βαθιά λύπη. Ο πατριός μου πέθανε το 2013. Ο παιδικός μου φίλος, που ήταν σαν αδελφός μου, πέθανε πριν από πέντε χρόνια όταν τον ξυλοκόπησαν άγρια στους δρόμους του Παρισιού… έκλαιγα για μέρες. Εμαθα να ζω με τον θάνατο από μια τρυφερή ηλικία – τους θανάτους των άλλων, τον θάνατο ενός μέρους μου».
Ο Μολεκιούλ (Molecule), κατά κόσμον Ρομέν ντε Λα Χαϊέ-Σεραφινί, είναι συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής και dj. Τον έχουν αποκαλέσει «γλύπτη των ήχων», κυρίως χάρη σε δύο μουσικά πρότζεκτ που τον έφεραν στις εσχατιές του πλανήτη: στον Βόρειο Ατλαντικό, ηχογραφώντας τα θηριώδη κύματά του το 2013, φτιάχνοντας το άλμπουμ «60° 43΄ Nord». Στον Αρκτικό Κύκλο το 2018, οπότε και κυκλοφόρησε το άλμπουμ «-22,7 Κελσίου», ηχογραφώντας την «εκκωφαντική σιωπή» της Γροιλανδίας. Η φύση· σαν θηρίο αλλά και σαν διαλογισμός.
Μέρος της φύσης είναι, βέβαια, ο θάνατος. «Ο θάνατος με τρομάζει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, με έναν αρχαϊκό τρόπο», λέει ο Μολεκιούλ στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το νέο του άλμπουμ «Συμφωνία υπ’ αριθμ. 1. Κβαντική». «Κι ωστόσο, μερικές φορές, τον βλέπω και σαν ένα είδος σοφίας, σαν παρηγοριά. Το πέρασμα από ένα συναίσθημα που μας κλονίζει σε μια ολοένα δονούμενη εσωτερική γαλήνη».
Γιατί «Κβαντική» συμφωνία; «Η θεωρία της κβαντομηχανικής αναποδογυρίζει τον κόσμο μας», λέει ο Μολεκιούλ. «Θεωρεί, για παράδειγμα, πως δύο αλληλοσυγκρουόμενες πραγματικότητες μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα: μπορώ να είμαι ζωντανός και νεκρός την ίδια στιγμή· δύο σωματίδια παραμένουν ενωμένα παρότι τα χωρίζουν ασύλληπτες αποστάσεις».
«Εχει άραγε ακούσει την “Εναντιοδρομία” του Γιάννη Χρήστου;» λέει ο κύριος Γκρι, «εμπνευσμένη απ’ το ηρακλείτειο “Οδός άνω κάτω μία και ωυτή” – τη μυστηριακή σύζευξη των αντιθέτων;».
Ο Αλεξάντρ Μπλοχ διευθύνει την Εθνική Ορχήστρα της Λιλ σε ένα «επιθετικό» ηχητικό ψηφιδωτό που διακρίνεται από μια απίστευτη κυκλοθυμία και αναρίθμητες ατμόσφαιρες: βίαιο συμφωνικό έργο και συνάμα ειδυλλιακή μπαλάντα· σκοτεινός, ιλιγγιώδης λαβύρινθος και ταυτόχρονα νανούρισμα· η δίνη μιας μαύρης τρύπας και την ίδια στιγμή οι καταρράκτες του πόθου· η παγερή ακινησία και οι ακατάπαυστοι σφυγμοί της ζωής. Ο κύριος Γκρι: «Οπως λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι της Γροιλανδίας: “Τι ζει μέσα μου;/ Τι ζει μέσα μου;/ Ο μεγάλος πάγος./ Μακάρι να έσπαγε στα δύο”».
