Το Παρίσι του Σουλεϊμάν
ΔΡΑΜΑ (2024), 93΄
Σκηνοθεσία: Μπορίς Λοζκίν
Ερμηνείες: Αμπού Σανγκαρέ
Η πραγματικότητα του σύγχρονου μετανάστη μεταφέρεται στην οθόνη από τον Γάλλο Μπορίς Λοζκίν, σε ένα λιτό αλλά μεγάλης δραματικής έντασης φιλμ, το οποίο απέσπασε και βραβεία στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο Σουλεϊμάν, ένας νεαρός από τη Γουινέα, που γυρίζει με το ποδήλατο το Παρίσι κάνοντας παραδόσεις γευμάτων και προσπαθώντας γενικότερα να εξασφαλίσει τα προς το ζην, ενώ το βράδυ βρίσκει καταφύγιο σε δομές αστέγων. Καθώς ωστόσο η κρίσιμη συνέντευξη με τις Αρχές για την παροχή ασύλου και άδειας παραμονής πλησιάζει, μια σειρά από αναποδιές θα φέρουν τον Σουλεϊμάν σε οριακό σημείο.
Ο Αμπού Σανγκαρέ βραβεύτηκε δίκαια στις Κάννες για τη συγκινητική ερμηνεία του, η οποία, σε συνδυασμό με τους ταχείς κινηματογραφικούς ρυθμούς του Λοζκίν, καθηλώνει τον θεατή. «Για μένα, το να κάνω ταινίες σήμαινε πάντα να ξεφεύγω από τις ταμπέλες του τι θα έπρεπε να είμαι και τι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να αφηγούμαι, να προβάλλομαι σε άλλες ζωές πέρα από τη δική μου. Τα τελευταία χρόνια, ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία για αυτούς τους διανομείς με ποδήλατο που διασχίζουν την πόλη με τις γαλαζοπράσινες ή έντονα κίτρινες τσάντες τους, φέροντας το λογότυπο της εφαρμογής για την οποία εργάζονται, τόσο ορατοί και όμως εντελώς αόρατοι – οι περισσότεροι είναι χωρίς χαρτιά», λέει ο Γάλλος κινηματογραφιστής.
Πράγματι, η ταινία του πετυχαίνει να μας μεταφέρει στον κόσμο αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι ζουν στο όριο της κοινωνίας, εξυπηρετώντας καθημερινά τις ανάγκες των υπολοίπων και συχνά αντιμετωπίζοντας μια θάλασσα από κινδύνους και προβλήματα. Ο υπεροπτικός πελάτης, ο ρατσιστής μαγαζάτορας, ο απατεώνας εργοδότης, το εξεταστικό βλέμμα του αστυνομικού, ο απρόσεκτος οδηγός είναι μόνο μερικά από αυτά· στον αντίποδα, υπάρχει πάντα χώρος για αμφίπλευρη ανθρωπιά και συμπόνια, που μπορεί να βρεθεί ακόμη και στα πιο απροσδόκητα σημεία.
Επειτα υπάρχει η περίφημη συνέντευξη για την αίτηση ασύλου. Σχεδόν σε όλο το φιλμ, ο Σουλεϊμάν επαναλαμβάνει σαν… προσευχή την «ιστορία» του για τη δήθεν πολιτική δίωξη και τα βασανιστήρια που τον οδήγησαν μακριά από τον τόπο του, προκειμένου να πείσει τις Αρχές και να εξασφαλίσει τα πολυπόθητα έγγραφα. Οταν θα βρεθεί μπροστά στην αρμόδια υπάλληλο, όμως, η αλήθεια θα αποδειχθεί ακόμη πιο δραματική. Ο Λοζκίν φροντίζει να ρίξει τους ρυθμούς –οι οποίοι κινούνται σχεδόν σε επίπεδα θρίλερ στην υπόλοιπη διάρκεια– σε αυτό το τελευταίο κομμάτι, οδηγώντας μας ταιριαστά στο ελλειπτικό φινάλε.
