Κάποιος καλοπροαίρετος ίσως σημείωνε ότι οι μουσικοί θεσμοί στην Αθήνα έχουν καλλιτέχνες που αγαπούν και στους οποίους παραμένουν πιστοί. Δεν είναι κακό, μονάχα που πλέον, λόγω της ισχνότητας των προγραμματισμών και της σπανιότητας των μετακλήσεων, η επανειλημμένη πρόσκληση των ίδιων ερμηνευτών δεν εμπλουτίζει τη μουσική ζωή της πόλης, καθώς στο κοινό δεν δίνεται η ευκαιρία να επικαιροποιήσει την επαφή του με τη διεθνή μουσική δραστηριότητα. Φυσικά, μπορεί να φανταστεί κανείς και άλλους λόγους που οδηγούν στην πολιτική αυτή. Λιγότερο ιδεαλιστικούς.
Είναι ενδιαφέρον ότι μετά την Κρατική Ορχήστρα και το Μέγαρο Μουσικής, ένας ακόμη θεσμός, το Φεστιβάλ Αθηνών, που πρόσφατα ανακοίνωσε το πρόγραμμά του, ακολουθεί την ίδια πολιτική, στρέφοντας την πλάτη προς τη διεθνή επικαιρότητα, το ρεπερτόριο και τους καλλιτέχνες και, συνεπώς, αντιμετωπίζοντας με αδιαφορία το (φορολογούμενο) κοινό της κλασικής μουσικής. Αλλά σχετικά με αυτό, σε επόμενο σημείωμα.
Ετσι, λοιπόν, μετά τον Κάουφμαν, ήρθε η σειρά της Τζόις ντι Ντονάτο για την τακτική εμφάνισή της στο Μέγαρο Μουσικής. Στις 8 Απριλίου, μαζί με τον πιανίστα Γκρεγκ Τέρι η Αμερικανίδα μεσόφωνος παρουσίασε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Τραγούδια για τον έρωτα μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας». Θέμα εξαιρετικά ευρύ, που χωράει σχεδόν τα πάντα. Η Ντι Ντονάτο είναι ιδιαίτερα γνωστή για την αγάπη της στην προβολή συμπληρωματικών όψεων και αυτό σίγουρα χρειάζεται, καθώς πλουτίζει τις μουσικές εμπειρίες του ακροατηρίου. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σε τόπους με υγιή και τακτική μουσική ζωή, όπου το κοινό είναι εξοικειωμένο με το βασικό ρεπερτόριο. Εκεί έχει νόημα να προτείνει κανείς μια διαφορετική ματιά στο κυρίως θέμα.
Η Αθήνα δεν είναι ένας τέτοιος τόπος. Ακόμη και ο πιο συναρπαστικός ερμηνευτής θα δυσκολευτεί να δώσει ενδιαφέρον στα πέντε ευαίσθητα αλλά μουσικώς ισχνά τραγούδια της Αλμα Μάλερ, που μοιάζουν ακόμη πιο ισχνά όταν έπονται των γεμάτων χαρακτήρα «Τριών τραγουδιών της Βιλιτούς» του Ντεμπισί. Τις μικρογραφίες της Αλμα Μάλερ ακολούθησε η εκτενής, σπονδυλωτή καντάτα «Η Αριάδνη στη Νάξο» του Χάιντν, έργο πολύ διαφορετικής αισθητικής, τόσο από όσα είχαν προηγηθεί όσο και από το υπόλοιπο πρόγραμμα.
«Τραγούδια για τον έρωτα μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας» ερμήνευσε αυτή τη φορά η Αμερικανίδα μεσόφωνος.
Μετά το διάλειμμα, η Ντι Ντονάτο με τον Τέρι έκαναν ακόμη ένα άλμα στον χρόνο και στην αισθητική, προκειμένου να αποδώσουν τον κύκλο «Καμίγ Κλοντέλ – Στη φωτιά», που ο σύγχρονος Αμερικανός συνθέτης Τζέικ Χέγκι έγραψε το 2012 ειδικά για την Αμερικανίδα μεσόφωνο και το κουαρτέτο εγχόρδων Αλεξάντερ.
Εντυπωσιακή φωνή
Μέσα από όλη αυτή την ποικιλία ξετυλίχτηκε η φωνητική και η ερμηνευτική τέχνη της Ντι Ντονάτο. Με μια φωνή λαμπερή, ομοιογενή, ισχυρή σε όλη της την έκταση και εντυπωσιακά ελεγχόμενη, η τραγουδίστρια είχε την άνεση να κινηθεί όπως επιθυμούσε, βρίσκοντας τις απαραίτητες αποχρώσεις και τους ενδιάμεσους τόνους προκειμένου να φωτίσει αυτό που κάθε φορά ερμήνευε. Η μεγάλη εξοικείωσή της με τη σκηνή καθώς επίσης και η υποκριτική της άνεση την οδήγησαν κάποτε σε εκφραστικές υπερβολές, που ταιριάζουν περισσότερο στον κόσμο του λυρικού θεάτρου παρά στον εξομολογητικό χαρακτήρα ορισμένων από τις χαμηλόφωνες μικρογραφίες που επέλεξε να αποδώσει. Από αυτή την άποψη, επιτυχέστερη ήταν, ίσως, η καντάτα του Χάιντν, στην ουσία μια οπερατική σκηνή, στο πλαίσιο της οποίας η μεσόφωνος ερμήνευσε με γλαφυρό τρόπο τα αντικρουόμενα συναισθήματα της Αριάδνης: η κόρη του Μίνωα περιμένει τον Θησέα, τον οποίο έχει βοηθήσει, αλλά συνειδητοποιεί την προδοσία καθώς βλέπει το πλοίο του να χάνεται στον ορίζοντα.
Μετά το τέλος αυτού του προγράμματος, που κινήθηκε στα όρια της εκζήτησης, η μεσόφωνος έκανε στροφή 180 μοιρών και προσέφερε στο κοινό τα πλέον δημοφιλή: «Κάρμεν», «Γάμοι του Φίγκαρο» και ένα τραγούδι του Ιρβινγκ Μπερλίν. Μαζί της πάντα ο Γκρεγκ Τέρι, ο οποίος τη συνόδευσε πολύ καλά, χωρίς ποτέ να φανεί ανταγωνιστικός.
