Το 1973, ο βιολονίστας Γεχούντι Μενουχίν και ο μαέστρος Εντμοντ ντε Στουτζ ανέθεσαν τη σύνθεση ενός κοντσέρτου για βιολί και ορχήστρα στον Ελβετό Φρανκ Μαρτέν (1890-1974). Ο Μαρτέν στρώθηκε στη δουλειά συλλογιζόμενος τα κοντσέρτα του Μπαχ. Για να ξεφύγει από τη βαριά (τι βαριά; Ασήκωτη) σκιά του Γιόχαν Σεμπάστιαν αντί για το κλασικό τριμερές κοντσέρτο στράφηκε στη διαδοχή πολλών σύντομων κομματιών, στα πρότυπα της συμφωνικής σουίτας.
Το θέμα τού ήρθε όταν χάζεψε (κυριολεκτικά…) ένα εικαστικό πολύπτυχο του ζωγράφου Ντούτσιο (Duccio di Buoninsegna, 1255-1319) από τη Σιένα, το οποίο απεικόνιζε τα Θεία Πάθη. Ετσι, ο Μαρτέν δεν αποκόπηκε από τον Μπαχ, ωστόσο, βρήκε την ελευθερία που γύρευε. Το έργο έκανε πρεμιέρα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1973, με τον Μενουχίν στο βιολί και τον Στουτζ να διευθύνει την Ορχήστρα Δωματίου της Ζυρίχης.
Στο «Πολύπτυχο» του Μαρτέν, μολονότι ορισμένα επιμέρους κομμάτια της σύνθεσης φέρουν τίτλους που παραπέμπουν στο χριστιανικό αφήγημα («Εικόνα του Ιούδα», «Εικόνα της Γεθσημανής» κ.ά.), το έργο ανοίγεται στην ανθρώπινη στάση απέναντι στο «Τελευταίον Μυστήριον» (όπως ορίζει η Εκκλησία τον θάνατο), απέναντι στο θείο (ιερός τρόμος), απέναντι στην έξαψη και τη ματαιότητα της επιθυμίας, απέναντι στη μοναξιά και την έλλειψη.
Η βιολονίστα Μαριάν Πικετί, μαζί με τον χορογράφο και μουσικολόγο Ολιβιέ Φουρέ, έφτιαξαν ένα δίσκο-concept με τον τίτλο «Polyptyque» για λογαριασμό της δισκογραφικής Evidence, όπου μέρη του μαρτενικού «Πολύπτυχου» διαπλέκονται με έργα των Μπαχ, Βιβάλντι, Βικτόρια, Λότι κ.ά. Η Πικετί παίζει βιολί και διευθύνει την –γυναικεία κυρίως– ορχήστρα Le Concert Ideal σε αυτή τη διευρυμένη σουίτα όπου οι διαφορετικοί χρόνοι μπερδεύονται ερεθιστικά. Με σεβασμό προς την πρωτότυπη παρτιτούρα, φωτίζουν από άλλη σκοπιά τον ατόφιο κλασικό ήχο δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας ενότητας που υπερβαίνει τα στεγανά του χρόνου. «Θέλαμε να αναδείξουμε το συνεχές των ανθρώπινων αισθημάτων, φέρνοντας κοντά το ιερό με το κοσμικό ώστε να αναρωτηθούμε πάνω στα όρια μεταξύ των δύο», γράφει η ίδια η Πικετί.
Ο κύριος Γκρι ακούει το άλμπουμ προσηλωμένος. Μια διαδοχή από μουσικές που έχουν στον πυρήνα τους την απουσία ενός υπαρξιακού κέντρου βάρους, λέει, του επιβεβαιώνει τον αφορισμό ενός Κινέζου διανοούμενου του 17ου αιώνα: «Τα λουλούδια πρέπει να έχουν πεταλούδες, τα βουνά ρυάκια, οι βράχοι βρύα, ο ωκεανός πρέπει να έχει φύκια, τα γέρικα δέντρα πρέπει να έχουν αναρριχητικά φυτά και οι άνθρωποι πρέπει να έχουν εμμονές».
