Πριν από λίγες ημέρες, συγκεκριμένα στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, έφυγε αιφνίδια από τη ζωή μετά από σύντομη ασθένεια η δημοσιογράφος, συγγραφέας και μεταφράστρια Καρίνα Λάμψα. Οι οικείοι της και όσοι συνεργάστηκαν μαζί της στον κόσμο των γραμμάτων τη μνημονεύουν ως έναν άνθρωπο αφιερωμένο στα βιβλία, με επιθυμία να κρατάει προστατευμένη την ιδιωτική της ζωή, αθόρυβη, αλλά αφιερωμένη στην ιστορική έρευνα που ήδη είχε αποφέρει σημαντικούς καρπούς και αναγνώριση.
Η Καρίνα Λάμψα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Αποφοίτησε από την Ecole Internationale της Γενεύης και συνέχισε τις σπουδές της στη Γαλλία, αποκτώντας πτυχίο Ιστορίας και Κοινωνικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο Paris I της Σορβόννης. Αρχισε τη δημοσιογραφική της σταδιοδρομία εργαζόμενη στο γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι από το 1976 και το 1982 εργάστηκε στην εφημερίδα «Εθνος», στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Το 1986 ανέλαβε, στην ίδια εφημερίδα, το ρεπορτάζ του υπουργείου Εξωτερικών έως το 1994. Εκτοτε ξεκίνησε τη μακρόχρονη συνεργασία της με την εφημερίδα «Ναυτεμπορική» στο πολιτικό ρεπορτάζ, ενώ παράλληλα εργάστηκε και στον περιοδικό Τύπο.
Η «Ναυτεμπορική» υπήρξε και η τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε. Μετά τη συνταξιοδότησή της στράφηκε στην ιστορική έρευνα, στη συγγραφή και στη μετάφραση. Ανέπτυξε πλούσιο μεταφραστικό έργο, καθώς μιλούσε άπταιστα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά, κατακτώντας το βραβείο μετάφρασης γερμανόφωνης λογοτεχνίας για το μυθιστόρημα «Νομίζω την έλεγαν Εστερ» της Κάτια Πετρόφσκαγια (εκδ. Καπόν). Και αυτό το βιβλίο, όπως και μια σειρά άλλων τα οποία μετέφρασε για τις ίδιες εκδόσεις («Ωραία ζωή της Κλάρα Σιάτο και άλλες σαλονικιώτικες ιστορίες», «Εξόριστη σε τρεις ηπείρους» της Μίριαμ Φρανκ, «Μπεάτε και Σερζ Κλάρσφελντ. Απομνημονεύματα» και «Οι δολοφόνοι της μνήμης» του ιστορικού Πιερ Βιντάλ-Νακέ, «Μην ξεχάσεις το όνομά σου» του Αλβιν Μέγιερ) αναφέρονται σε θέματα μνήμης εστιάζοντας στον Εβραϊσμό ως ένα διαρκές, ανοιχτό ακόμη τραύμα στο σώμα της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Το θέμα του Εβραϊσμού, ως ένα ανοιχτό ακόμη τραύμα, την απασχόλησε σε αρκετά βιβλία και μελέτες της.
Το ίδιο θέμα την απασχόλησε στις μακρόχρονες ιστορικές της έρευνες. Χωρίς να έχει εβραϊκή καταγωγή, αλλά περισσότερο εκκινώντας από μια οικογενειακή ευαισθησία απέναντι στη φρίκη του Ολοκαυτώματος και στην ενεργό αντίσταση στις προκαταλήψεις εναντίον των Εβραίων και στους αρνητές της μαζικής εξόντωσης, η Λάμψα έστρεψε το ενδιαφέρον της στη μελέτη της εβραϊκής περιπέτειας ανά τους αιώνες στην Ευρώπη. Σε συνεργασία με τον Ιακώβ Σιμπή, Εβραίο της Θεσσαλονίκης με καταγωγή από εξέχουσα οικογένεια στην εβραϊκή κοινότητα της πόλης, έγραψε τις μελέτες «Η ζωή απ’ την αρχή. Η μετανάστευση των Ελλήνων Εβραίων στην Παλαιστίνη (1945-1948)» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2010), «Η διάσωση. Η σιωπή του κόσμου, η αντίσταση στα γκέτο και τα στρατόπεδα», το οποίο αναφέρεται στους Ελληνες Εβραίους στα χρόνια της Κατοχής (εκδ. Καπόν, 2012) που βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, και «Σεφαραδίτες, 1492-1932. Από την Ισπανία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ελληνική Θεσσαλονίκη» (εκδ. Καπόν, 2023).
Στις έρευνές της οφείλουμε την εμπεριστατωμένη εξιστόρηση των γεγονότων του παρελθόντος και ειδικά όσων σχετίζονται με την περιπέτεια των Σεφαραδιτών της Μεσογείου, ξεκινώντας από το 1492 και τους διωγμούς που υπέστησαν οι Εβραίοι της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, για να καταλήξει στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη, στον κυριότερο τόπο μαζικής εγκατάστασης των διωκομένων.
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στην Καρίνα Λάμψα πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα σε στενό οικογενειακό κύκλο.
