Αφιερωμένη σε Αρμένιους συνθέτες ήταν η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων στις 29 Μαρτίου στο θέατρο Ολύμπια. Το πρόγραμμα περιελάμβανε συμφωνική αλλά και φωνητική μουσική συνθετών πριν από το σοβιετικό καθεστώς, αλλά, επίσης, όσων δημιούργησαν κατά τη διάρκειά του, προσαρμόζοντας την αισθητική τους στις επιταγές του. Ακούστηκαν έργα των Αράμ Χατζατουριάν, Αρνο Μπαμπατζανιάν, Αρμέν Τιγκρανιάν και Ντικράν Τσουχατζιάν, ενώ η βραδιά έκλεισε με την πανελλήνια πρώτη παρουσίαση της Σουίτας για ορχήστρα «Αραράτ» του Λορίς Τσεκναβοριάν. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Ανδρέας Τσελίκας. Σολίστ στο Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Χατζατουριάν ήταν ο Γιάννης Γεωργιάδης, ενώ τα φωνητικά αποσπάσματα ερμήνευσε με λυρική, φωτεινή, υγιή φωνή η Σιρανούς Τσαλικιάν.
Παρά τις προσπάθειες του Τσελίκα, την κίνηση που επιχείρησε να δώσει στη συχνά χορευτική μουσική και την πλαστικότητα με την οποία διηύθυνε τα έργα, η ορχήστρα δεν ήταν στα καλύτερά της. Ειδικότερα, τα έγχορδα αντιμετώπισαν θέματα συντονισμού και ποιότητας ήχου, που ασφαλώς δεν βοηθιούνται από τη στεγνή ακουστική της αίθουσας. Είναι όμως σημαντικά στην περίπτωση έργων που δεν έχουν να προσφέρουν πολύ περισσότερα από τη γοητεία μιας εύπεπτης μελωδίας, στο πλαίσιο της συχνά αφελούς αισθητικής που ζητούσε το σοβιετικό καθεστώς. Τα ζητήματα ορθοτονίας του πρώτου βιολιού δεν βοήθησαν την κατάσταση.
Από τη βραδιά κρατάει κανείς κυρίως την εξαιρετική ερμηνεία του Γιάννη Γεωργιάδη στο Κοντσέρτο για βιολί του Χατζατουριάν, που γράφηκε το 1940, μια χρονιά πριν ο συνθέτης τιμηθεί με το βραβείο Στάλιν. Το έργο ξεχωρίζει για την ενέργειά του και την έμφαση στο ρυθμικό στοιχείο, οι δε μελωδίες είναι εμπνευσμένες από την παραδοσιακή μουσική της Αρμενίας. Η παρτιτούρα θέτει σημαντικά ζητήματα τεχνικής και δεξιοτεχνίας στον ερμηνευτή, στα οποία ο Γεωργιάδης αντεπεξήλθε αριστοτεχνικά. Η τονική ακρίβεια και η καθαρότητα της τεχνικής του έκαναν την ακρόαση του πρώτου μέρους απολύτως συναρπαστική, ενώ η μουσικότητά του έδωσε εκφραστικότητα στο μελωδικό δεύτερο. Στη συνέχεια ο βιολονίστας ανέδειξε την ανάλαφρη, αέρινη διάθεση του τελικού μέρους, ολοκληρώνοντας την ερμηνεία του με τον καλύτερο τρόπο.
Μουσική δωματίου
Το βράδυ της επομένης στο φουαγέ του Ολύμπια δόθηκε μία πολύ επιτυχημένη συναυλία μουσικής δωματίου. Τέσσερις καλοί μουσικοί ερμήνευσαν δύο κουαρτέτα με πιάνο Τσέχων συνθετών του 19ου αιώνα. Η βραδιά ξεκίνησε με το δεύτερο Κουαρτέτο σε μι ύφεση μείζονα, έργο 87, του Ντβόρζακ και στη συνέχεια ακούστηκε το πρώτο Κουαρτέτο σε λα ελάσσονα, έργο 1, του Γιόζεφ Σουκ, μαθητή του Ντβόρζακ, ο οποίος στην πρώτη του αυτή απόπειρα στο συγκεκριμένο είδος εμφανίζεται εμφανώς επηρεασμένος από τον δάσκαλό του.
Τονικά ακριβής και εκφραστικά σίγουρη ήταν η Κατερίνα Χατζηνικολάου (βιολί), όπως εκφραστικός υπήρξε επίσης ο Ηλίας Σδούκος (βιόλα). Με μουσικότητα και μεγάλη πλαστικότητα απέδωσε ο Χριστόφορος Μιρόσνικοφ (τσέλο) τη μουσική, ειδικά στα δύο αργά μέρη των κουαρτέτων, όπου η συμμετοχή του τσέλου είναι καθοριστική. Η ένταση και το ύφος των ερμηνειών προσδιορίστηκαν αποφασιστικά από τον πιανίστα Μάνο Κιτσικόπουλο, ο οποίος υπήρξε χαρακτηριστικά δραματικός αλλά εξίσου λυρικός και ανάλαφρος, ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε μέρους.
Ωστόσο, το στοιχείο που έκανε τις ερμηνείες των καλά συντονισμένων μουσικών να ξεχωρίσουν, ήταν η επιτυχία με την οποία ανέδειξαν τις ποιότητες που ζητούν οι συνθέτες σε καθένα από τα μέρη των κουαρτέτων τους. Οι οδηγίες των Ντβόρζακ και Σουκ δεν έμειναν λέξεις στο χαρτί, αλλά μετουσιώθηκαν σε μουσική. Ετσι, λόγου χάριν, φανερώθηκε ο φλογερός, έντονα δραματικός χαρακτήρας (con fuoco) του πρώτου μέρους και η κομψή, ανάλαφρη διάθεση (grazioso) του τρίτου στο κουαρτέτο του Ντβόρζακ ή η γεμάτη πάθος έκφραση (appassionato) του πρώτου μέρους του κουαρτέτου του Σουκ.
