Ο ευφρόσυνος κόσμος του Στάθη Βατανίδη, έτσι όπως ξεδιπλώνεται στη νέα ατομική έκθεσή του στον Τεχνοχώρο της Ηλέκτρας Δουμά (Λεμπέση 12, μετρό «Ακρόπολη»), συνιστά έναν «τόπο» από μόνος του. Με την εμπειρία ετών και με την εμμονική, πυρετώδη αφοσίωσή του στη ζωγραφική, ο Στάθης Βατανίδης συνεχίζει μια μακρά αφήγηση, προσωπική όσο και συλλογική, που ίσως να έχει ως βασικό κίνητρο τη διατύπωση μιας κοσμοαντίληψης.
Στα εγκαίνια της έκθεσής του (επιμέλεια Μάνος Στεφανίδης), περιστοιχιζόμενος από πλήθος κόσμου, ο Στάθης Βατανίδης σε έπαιρνε σχε-δόν από το χέρι, ακούραστος και ενθουσιώδης, για να σε ξεναγήσει.
Αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο σε όλη τη διαδρομή του έργου του, αυτό ίσως να είναι η ανάγνωση μιας άτυπης ελληνικότητας που με άνεση, με αυτοπεποίθηση, με φυσικότητα και σε πλήρη διάταξη αναμετριέται και συνομιλεί με κεφάλαια μιας οικουμενικότητας. Σε αυτήν τη νέα έκθεση που έχει τίτλο «Εμμονές και αινίγματα», ο Βατανίδης αποκαλύπτει αυτόν τον παιγνιώδη διάλογο με αναγνωρίσιμα θραύσματα της ιστορίας της τέχνης: Ντα Βίντσι, Βελάσκεθ, Βερμέερ, Ενγκρ, Κουρμπέ, Πικάσο, Βαν Γκογκ αναφύονται μέσα από σπαράγματα πασίγνωστων κεφαλαίων της ιστορίας της τέχνης, ως αθύρματα μέσα από ένα προσωπικό ανθολόγιο, σαν μέσα από ένα λεύκωμα αποκομμάτων και νοερών σημειώσεων μιας φωτεινής ουτοπίας.
Αυτό το στοιχείο του παιγνίου, που παραπέμπει σε εντοπισμό των χαμένων θησαυρών (καθώς εντοπίζονται τα δάνεια σε μεταγραφή από την ιστορία της τέχνης), διυλίζεται μέσα στις πυκνές, κατάγραφες συνθέσεις του Βατανίδη.
Σαν ένα βυζαντινό υμνολόγιο ή σαν σημειώσεις ενός περιπατητή, τα υποκεφάλαια και οι αφηγηματικές ενότητες μέσα στα έργα του (μικρών ή μεγάλων διαστάσεων) ορίζουν άλλοτε ζωφόρους και άλλοτε πυκνά αναπτύγματα, διαστέλλοντας το βλέμμα του θεατή.
Ισως ο Στάθης Βατανίδης, με την ενηλικίωσή του στις μεταπολεμικές δεκαετίες, με αναφορές στους δασκάλους της προηγούμενης γενιάς από τη δική του, έχει ενσωματώσει ως αισθητικές παραμέτρους αλλά και κοινωνικές πραγματικότητες εικόνες, κινήσεις και συσχετισμούς που άλλαξαν βαθιά την ελληνική κοινωνία. Στα έργα του, το διάχυτο αναγνωρίσιμο ύφος του παραπέμπει σε μια πομπή προσώπων, σε μια πινακοθήκη εν προόδω, όπου η κυτταρική μνήμη μιας αστικοποιημένης ελληνικότητας συμπλέει με αρχέγονες καταβολές μιας έκφρασης του τόπου.
Σε κάθε περίπτωση, ο νεανικός ενθουσιασμός του Στάθη Βατανίδη ξεχειλίζει σε όλα τα έργα της νέας έκθεσής του. Ορίζει έναν τρόπο θέασης σε μια φανταστική και προσωπική απόδοση ενός κόσμου οικείου, καθησυχαστικού όσο και ευχάριστα απρόβλεπτου.
Γκαμπριέλ Γκράμα
Πιο κάτω στον ίδιο πεζόδρομο της οδού Λεμπέση, που έχει μετατραπεί σε εικαστική πιάτσα, στην γκαλερί Artshot της Σοφίας Γαϊτάνη, ολοκληρώνεται η έκθεση του Ρουμάνου ζωγράφου Γκαμπριέλ Γκράμα, εγκατεστημένου επί 25 χρόνια στην Ελλάδα. Εργα σουρεαλισμού και ψευδαίσθησης, με μυθολογικές αναφορές και σχεδιαστική φαντασία, συνθέτουν έναν αυτόνομο κόσμο. Ο Γκαμπριέλ Γκράμα έχει ιδιαίτερη ευχέρεια στην άντληση μορφών και θεμάτων από τη μυθολογία, στις ελεύθερες ζωόμορφες συνθέσεις αλλά και στη λεπτομερή σχεδιαστική απόδοση προσώπων και κάθε μορφής έμβιων που συγκροτούν μια παράλληλη ενόραση του κόσμου.
