Η οδός Καραγεώργη Σερβίας είναι, ως γνωστόν, ένας εμπορικός δρόμος που δεν ησυχάζει ποτέ. Τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες, περαστικοί και τουρίστες στριμώχνονται στα μικρά του πεζοδρόμια, κάνοντας ψώνια ή αναζητώντας μια θέση στα ασφυκτικά γεμάτα καφέ που υπάρχουν τριγύρω, διασχίζοντας αυτό το λίγο αδιάφορο θα λέγαμε πέρασμα, από και προς την πλατεία Συντάγματος, δίχως να υπάρχει κάτι που θα τους κάνει εύκολα να σταματήσουν για να κοιτάξουν ή να φωτογραφίσουν.
Παρ’ όλα αυτά, περνώντας από το ίδιο σημείο μια Παρασκευή βράδυ –ή, για τους πιο τολμηρούς, ένα Σάββατο–, ο κόσμος που θα συναντήσει κανείς να περιμένει σε μια τεράστια ουρά, η οποία εκτείνεται σε πολλά εκατοντάδες μέτρα επί του δρόμου, είναι κάτι εντυπωσιακό, ιδιαιτέρως αν παρατηρήσει ότι όλα αυτά τα άτομα προσέρχονται σε μια στοά, στην είσοδο της οποίας ξεχωρίζει μια φωτεινή επιγραφή: «Κλειδαράς, κλειδιά σε 1΄».
«Το να παίζεις μουσική σε στοά δεν μοιάζει με το να παίζεις σε ένα νάιτ κλαμπ ή μπαρ. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα venue άκρως προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στην αισθητική της σύγχρονης Αθήνας, ενώ παράλληλα με εμπνέει, κατά τη διάρκεια του σετ, η ακατέργαστη ενέργεια που εκπέμπει ο χώρος», λέει στην «Κ» ο Γιάννης Γερόσταθος (Gero), ο οποίος εμφανίζεται κάθε Κυριακή σε αυτό το άκρως αναπάντεχο σημείο της πόλης, παίζοντας ηλεκτρονική μουσική, που κινείται από techno – house μέχρι indie dance.
Η στοά, στον αριθμό 10, την ημέρα δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από αυτό που περιγράφει η λέξη. Μοιάζει με τις εκατοντάδες άλλες στοές του κέντρου, στο εσωτερικό της οποίας λειτουργούν τυπογραφείο, ταξιδιωτικό γραφείο, αλλά και μια σειρά από παλιά μικροκαταστήματα που θυμίζουν ’90s. Τις νυχτερινές όμως ώρες, στο βάθος της, μια σειρά από djs που δραστηριοποιούνται στον χώρο στήνουν τις κονσόλες τους πάνω σε ένα στρογγυλό τραπέζι και χαρίζουν στο αθηναϊκό κοινό μια πρωτότυπη μουσική εμπειρία, που δύσκολα συναντάς στους ανοιχτούς χώρους της πόλης.
«Αν περάσεις το πρωί από εκεί, δεν πάει το μυαλό σου σε τι μπορεί να μετατρέπεται το βράδυ. Αυτή ίσως είναι η μαγεία της στοάς. Διαφοροποιείται από τα συνηθισμένα μαγαζιά γιατί έχει μια απλότητα και κάτι αυθόρμητο. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα, επίσης, ότι εκεί ο κόσμος δεν κατηγοριοποιείται. Δεν υπάρχουν VIP και πριβέ σημεία, παρά μόνον καλή διάθεση και λαχτάρα για μουσική και χορό», λέει ο Λουκάς Κουρελάς (Frankie Lluc), που πραγματοποιεί αρκετά συχνά εμφανίσεις στη στοά, ενώ αποτελεί και έναν από τους συντονιστές του χώρου.
Οπως αναφέρουν και οι δύο, η επαφή με τον κόσμο είναι πιο άμεση και διαδραστική, καθώς οι θαμώνες, αλλά και οι περαστικοί, στην κυριολεξία, τους περικυκλώνουν, με τα βλέμματα στραμμένα προς το στρογγυλό τραπέζι, χορεύοντας στα ξέφρενα ηχοχρώματά τους.
«Το κόνσεπτ “πάρτι στη στοά” συμβολίζει την ανάγκη του κόσμου να ξεφύγει από τον καθωσπρεπισμό, γυρνώντας πίσω στις ρίζες της κουλτούρας της ηλεκτρονικής μουσικής, δηλαδή στο raw industrial aesthetic, που συναντάμε συχνά στο Βερολίνο, στο Αμστερνταμ, αλλά και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης», αναφέρει ο Γιάννης Γερόσταθος και συνεχίζει: «Εκεί που παίζουμε, το τσιμέντο και το σίδερο “ουρλιάζουν” τέκνο. Ακόμα και η ακουστική και το βάθος που προσδίδουν στον ήχο αυτοί οι χώροι, μας προσφέρουν με φυσικό τρόπο τις συχνότητες που θέλουμε».
Στην κρεαταγορά
Αν και πολλές στοές της Αθήνας που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν παρόμοια events, κυρίως στους δρόμους όπου δεν υπάρχουν κατοικήσιμα διαμερίσματα, μένουν ανεκμετάλλευτες, τα τελευταία χρόνια μία από τις μεγαλύτερες της πόλης γεμίζει από κόσμο σε κάθε προγραμματισμένο πάρτι.
«Το “Συμπόσιο” έχει ξεκινήσει εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου, με το πρώτο πάρτι μέσα στη Βαρβάκειο και ίσως από τα πρώτα οργανωμένα, γενικώς, που πραγματοποιήθηκαν σε στοά στην Αθήνα», μας λέει ο dj Πάνος Δημόπουλος (Coyot), που εμφανίστηκε τελευταία φορά στην αγορά της Βαρβακείου όχι για τα ψώνια του μήνα, αλλά για να παίξει μουσική, σε ένα σετ που απαρτιζόταν από tech house, afro house και melodic techno.
«Η Βαρβάκειος είναι ένα ιδιαίτερο μέρος, που δεν νομίζω ότι κάποιος περιμένει να μπει και να ακούσει μουσική. Δεν το φανταζόμουν, αλλά την πρώτη φορά που έπαιξα ένιωσα ότι ήρθα πιο κοντά στον κόσμο σε σύγκριση με ένα τυπικό dj set», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το πρωί ο συγκεκριμένος χώρος είναι κρεαταγορά, ενώ κάποια απογεύματα μετατρέπεται σε venue, διατηρώντας τις ιδιαιτερότητές του, όπως για παράδειγμα τη μυρωδιά ή τους πάγκους των πωλητών που υπάρχουν αριστερά και δεξιά.
Εκ των πραγμάτων το «Συμπόσιο» (φεστιβάλ που διοργανώνεται σχεδόν ανά δύο μήνες εντός της εμπορικής στοάς, συμπεριλαμβάνοντας μια σειρά από μουσικά δρώμενα, θεματικά πάρτι, αλλά και γαστρονομικές εμπειρίες) θυμίζει σκηνές του παρελθόντος, από τα παραδοσιακά πανηγύρια που στήνονταν στους κεντρικούς δρόμους των χωριών, με τη διαφορά ότι εδώ κυριαρχεί, τις περισσότερες φορές, η ηλεκτρονική μουσική.
Οπως μας λέει ο Πάνος Δημόπουλος, «θα περίμενε κανείς να δει κυρίως άτομα της Gen Z, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που έχω παρατηρήσει παρέες μεγαλύτερων, αλλά και γονιών, με τα παιδιά τους, να διασκεδάζουν μέσα στο πλήθος», τονίζοντας ότι πρόκειται για μια «μεγάλη γιορτή» προσβάσιμη σε όλους.
Αν και συχνά τα προβλήματα σε χώρους που δεν είναι εξαρχής σχεδιασμένοι για πάρτι κάνουν τη διεξαγωγή τους δυσκολότερη, καθώς μπορεί να προκύψουν τεχνικά ζητήματα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, «τέτοιου είδους εκδηλώσεις δίνουν έναν ιδιαίτερο παλμό, δείχνοντας ότι η Αθήνα, παρά τις αντιξοότητές της, δεν είναι μια απρόσωπη πόλη, αλλά ένας ζωντανός τόπος, που δείχνει ότι η αστική ζωή μπορεί να γίνει συναρπαστική».
