Ο Κώστας Μίντζηρας γεννήθηκε και δικηγορεί στην Αθήνα. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στα: The books’ journal, fractalart.gr, «Χάρτης», «Νέο Πλανόδιον», περιοδικό «Ανθρωπος» κ.ά. Η συμμετοχή του στον διαγωνισμό διηγήματος IANOS 2021 διακρίθηκε και περιλήφθηκε στη σχετική έκδοση. Η νουβέλα «Στην πόρτα» (εκδόσεις Ποταμός) είναι το πρώτο του βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Νυχτερινά» του Ε.Τ.Α. Χόφμαν (μτφρ.: Γιάννης Καλλιφατίδης και Ηλιάνα Αγγελή, Σμίλη), «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν (μτφρ.: Σεσίλ Μαργέλλου, Εστία) και «Ν. Καββαδίας – Ο αρμενιστής ποιητής» του Μ. Γελασάκη (Αγρα).
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Τη δύναμη που έχει μέσα του ο άνθρωπος και δεν το υποψιάζεται καν. Ναι, δεν υπάρχουν προγραμματικές οδηγίες ή λύσεις-συνταγές, αλλά ξεφυτρώνει και το μέγεθός της εκπλήσσει. Διαβάζοντας το βιβλίο «Για ένα φανάρι» του Γιάννη Παντελάκη (εκδόσεις Θεμέλιο) δεν σου μένει καμία αμφιβολία περί αυτού.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Τα γράμματα του Μαγιακόφσκι και της Λίλιαν Μπρικ (εκδόσεις Οδυσσέας). Το ξέχασα στη δικτυωτή θήκη που βρισκόταν μπροστά στη θέση μου σ’ ένα λεωφορείο που με γύριζε από τη Θεσσαλονίκη. Ηταν δανεισμένο και μοναδικό. Τα έβαλα με τον εαυτό μου, δεν υπάρχει χειρότερος μπελάς.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Ανεξαρτήτως εσωτερικού ή εξωτερικού χώρου: καρέκλα, τραπέζι, βιβλίο, σωστό φως κι ένα καλά ξυσμένο μαύρο μολύβι Faber Νο 2. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό τα βρίσκει κανείς σχεδόν παντού ως Faber Castell.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Κατά καιρούς διαβάζω ποικίλα είδη. Κάποιο που με άφηνε ή με αφήνει αδιάφορο έρχεται η στιγμή που το αναζητώ, περίπου μετά μανίας. Ετσι καταλήγω ότι προτιμώ περισσότερο να διαβάζω συγγραφείς που αγαπώ και παρακολουθώ, όποιο είδος λογοτεχνίας κι αν γράφουν.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Να αφηγείται χωρίς να υπερασπίζεται, χωρίς να κατακρίνει ή να προστατεύει τους ήρωές του. Να τους εκθέτει, να τους δυσκολεύει, να τους τρελαίνει, να τους αφήνει να κάνουν λάθη. Ξανά και καλύτερα, που λέει ο Μπέκετ.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Οποιαδήποτε ή όλες οι ιστορίες από το βιβλίο «Οι αυτόχειρες» του Γκι ντε Μοπασάν (μτφρ.: Γιώργος Ξενάριος, Κέδρος). Για τη δύναμη αυτών που έχουν χάσει κάθε δύναμη, την ελπίδα αυτών που δεν ελπίζουν πια, την ύψιστη πράξη θάρρους των ηττημένων, όπως λέει ο μεγάλος Γάλλος.
Μπορείτε να σκιαγραφήσετε τον πρωταγωνιστή του βιβλίου σας «Στην πόρτα»;
Με κίνδυνο να παραπλανήσω, άθελά μου, κάποιον που θα θελήσει να διαβάσει το βιβλίο, θα στεκόμουν στον Πάνο σαν κάποιον που σε συνθήκες πολύμορφου εγκλεισμού κι αποστειρωμένης απομόνωσης παραληρεί, κοροϊδεύει και σοβαρεύεται, επιτέλους, χωρίς ντροπή.
Τι συμβολίζει η πόρτα που ο ήρωας επιθυμεί να ανοίξει;
Ο,τι συμβόλιζε πάντα από τον καιρό του Ομήρου. Καθώς επιστρέφει ο Οδυσσέας στο νησί, ο ποιητής, σε λιγότερους από 30 στίχους, αναφέρει κάθε δυνατό συμβολισμό της πόρτας, που ισχύει μέχρι σήμερα. Είσοδος κι έξοδος με ή χωρίς γνωστό προορισμό, ασφάλεια που θα θέλαμε να παρέχει, εμπόδιο που ξεπερνιέται ή όχι, πάντα υπάρχουν παραπόρτια. Κάτι που στέκεται μπροστά μας κάθε μέρα και πρέπει να αντιμετωπίζουμε.
