Τούτες τις ημέρες συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την ίδρυση της εφημερίδας «Αναγέννηση» στην Αργολίδα. Ιδρυτής της και ψυχή της ο Γιάννης Ρηγόπουλος. Γεννήθηκε το 1952 και τελειώνοντας το «Οικονομικό Γυμνάσιο» σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ, όπου και εντάχθηκε στον «Ρήγα Φεραίο», την οργάνωση της νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Γυρνώντας στο Αργος, αρχικά άνοιξε βιβλιοπωλείο –κοντά στην κεντρική πλατεία της πόλης– και στη συνέχεια, στις 9 Μαρτίου του 1975, εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα – και τα δύο με τον ίδιο τίτλο.
Η «Αναγέννηση» έφερε μια διαφορετική πνοή στον τοπικό Τύπο. Πολιτικοποιημένη με θέσεις στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, αποτέλεσε αντίβαρο στον συντηρητισμό της πλειοψηφίας της περιοχής. Το 1992 μετατράπηκε σε μηνιαίο περιοδικό λόγου και τέχνης. Παράλληλα, αρχίζει να εκδίδεται ο «Ελλέβορος», ένα τριμηνιαίο περιοδικό εστιασμένο σε θέματα πολιτισμού, πολιτικής και κοινωνίας. Το βιβλιοπωλείο ταυτόχρονα, οργανώνοντας πλήθος εκδηλώσεων για γνωστούς και νέους καλλιτέχνες, είχε γίνει και στέκι για πολίτες διάφορων πολιτικών χώρων.
Ποτέ δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, από οικονομικής σκοπιάς. Ο Γιάννης με την οικογένειά του –πολύτιμο στήριγμα ο αδελφός του Ρήγας– πάλεψαν, με οικονομικό κόστος, να κρατήσουν ζωντανή, και χωρίς εκπτώσεις, την προσπάθειά τους. Το 2010 έπεσαν οι τίτλοι τέλους… Μπήκα στο βιβλιοπωλείο μαθητής Λυκείου, βουτηγμένος στην εντατική προσπάθεια για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Τα πρώτα που θυμάμαι ήταν τα πολλά βιβλία –τα ράφια να ξεχειλίζουν με βιβλία–, οι εφημερίδες, οι καλλιτεχνικές αφίσες. Και έναν τύπο με χοντρά γυαλιά και τιράντες να κάθεται πίσω από το γραφείο του πράος, να μην εκβιάζει καμία κουβέντα, να σε αφήνει να επιλέξεις εσύ τη θέση σου στον χώρο του. Και πάντα χαμογελαστό. Μιλάω για ένα φυσικό χαμόγελο που «βγαίνει» κυρίως στα μάτια, και εκφράζει ισορροπία ψυχής και δύναμη για αγώνα – αυτό ήταν το αντίδοτο του Γιάννη στα προβλήματα, και δη υγείας.
Αναφέρομαι σε όλους εκείνους, που με την παρουσία τους και το έργο τους αποτελούν πυξίδα στη δύσκολη ελληνική επαρχία.
Στην «Αναγέννηση» έγραψα τα πρώτα ψευτορεπορτάζ, ο Γιάννης επίσης με έπαιρνε μαζί του για συνεντεύξεις σε μία εκπομπή που έκανε σε τοπικό ραδιόφωνο. Χάρηκε όταν πέρασα στη Νομική και καμάρωνε όταν, με μόλις δύο συμφοιτητές, στις φοιτητικές εκλογές κατεβάσαμε ψηφοδέλτιο έτους εκπροσωπώντας τη νεολαία της Ελληνικής Αριστεράς του Λεωνίδα Κύρκου. Και ήταν υπερήφανος όταν μπήκα στην «Καθημερινή», έστω κι αν την προτίμησα από την «Αυγή», τη μεγάλη του αγάπη.
Μιλάω για τον Γιάννη Ρηγόπουλο (έφυγε από τη ζωή το 2017) και την επιρροή του στην πορεία μου, και αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους πνευματικούς ανθρώπους, που με την παρουσία τους και το έργο τους αποτελούν πυξίδα στη δύσκολη ελληνική επαρχία, «εκτός των τειχών». Eνα δημοτικό θέατρο, μια εκδήλωση με ένα συγγραφέα, μία έκθεση, ένα φεστιβάλ είναι απαραίτητα. Αλλά απαιτούν προσωπικότητες που θα πλάσουν τη μαγιά, θα τα εμπνεύσουν, θα τα συστήσουν στην κοινωνία. Προσωπικότητες που θα φωτίσουν νέους δρόμους.
Σε ευχαριστώ Γιάννη.
