Αποστολή: Λονδίνο. Στις 8 Μαρτίου η καρδιά της Ημέρας της Γυναίκας χτυπούσε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στον εμβληματικό χώρο του Royal Albert Hall, σε μια συνάντηση 4.000 ανθρώπων από όλο τον κόσμο που έσπευσαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ WOW (Women of the World). Η γιορτή του προηγούμενου Σαββάτου ήταν διπλή, καθώς το διεθνές φεστιβάλ, που θεσπίστηκε από τη θεατρική σκηνοθέτιδα Τζουντ Κέλι, έκλεινε δεκαπέντε χρόνια ζωής.
Σήμερα μετράει 100 εκδηλώσεις, έχοντας ταξιδέψει σε 45 διαφορετικές τοποθεσίες ανά τον κόσμο, με ομιλίες και δράσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Αθήνας. Στις 4 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί η τρίτη διοργάνωσή του στο ΚΠΙΣΝ, με ένα τριήμερο πρόγραμμα το οποίο από ό,τι φαίνεται θα είναι ακόμη πιο πλούσιο από τα δύο προηγούμενα, προσελκύοντας μεγαλύτερο μέρος του κοινού. «Θέλουμε όλοι οι άνδρες να μας στηρίξουν σε αυτό και να ενωθούν μαζί μας. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που κάθε χρόνο βλέπω όλο και περισσότερους στο φεστιβάλ», δήλωσε η Τζουντ Κέλι στους Ελληνες δημοσιογράφους, ενώ επισήμανε ότι σήμερα η πατριαρχία πλήττει σε μεγάλο βαθμό και εκείνους οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να υπηρετούν συγκεκριμένους ρόλους, παραμένοντας εγκλωβισμένοι σε αμέτρητα «πρέπει» και «μη», όπως και οι γυναίκες.
Ολοι εμείς οι 4.000 που παρευρεθήκαμε στο Royal Albert Hall θα μπορούσαμε κάλλιστα να αποτελούμε το κοινό μιας μεγάλης συναυλίας, αφού ο παλμός του πλήθους χτυπούσε δυνατά, με τους κεντρικούς ομιλητές να μας καλούν «να κάνουμε φασαρία. Να ακουστούμε σε όλη την Αγγλία και να μη φοβόμαστε να εκδηλώσουμε τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας». Κάτι τέτοιο άλλωστε ήταν αυτονόητο, ιδιαιτέρως όταν στη σκηνή εμφανίστηκε η Ανι Λένοξ, όχι για να μας ξεσηκώσει ακόμη περισσότερο τραγουδώντας το «Sweet Dreams» ή το «Walking on a Broken Glass», αλλά για να μιλήσει για όλα αυτά τα ζητήματα που θίγει το WOW, ως ένα πρόσωπο με σπουδαία ακτιβιστική δράση και ιδρύτρια της φεμινιστικής – φιλανθρωπικής οργάνωσης The Circle.
«Είμαστε μικρά κορίτσια»
«Το να αγωνιζόμαστε για την ισότητα και την ενδυνάμωση των γυναικών δεν είναι κάτι εύκολο και αυτονόητο, ειδικά τώρα που οι γυναίκες υποτίθεται πως είναι ισότιμες με τους άνδρες. Είναι η δέσμευσή μας για αλλαγή, η πίστη μας ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου κάθε γυναίκα και κορίτσι θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή που αξίζουν», είπε η ίδια και συνέχισε: «Είμαστε όλες μικρά κορίτσια. Ναι, και εγώ, παρόλο που βρίσκομαι στη μεγάλη ηλικία των 70. Ολες υπήρξαμε κάποτε αυτά τα μικρά κορίτσια και όλες συνδεόμαστε μεταξύ μας», αναφερόμενη στο συγκινητικό χορωδιακό τραγούδι 150 κοριτσιών, γυναικών και non binary ατόμων που προηγήθηκαν στη σκηνή. «All round the world may our voices be heard», ήταν ένας από τους στίχους που συνόδευσε τις μελωδίες του εκκλησιαστικού οργάνου, από την οργανίστρια Ρέιτσελ Μαχόν, σε μια πρωτότυπη σύνθεση της βραβευμένης μουσικού Ερολιν Γουόλεν.
Μία ακόμη σημαντική φιγούρα της μουσικής σκηνής του Λονδίνου, η ινδικής καταγωγής Βρετανοαμερικανίδα Ανούσκα Σανκάρ, συμμετείχε στη συζήτηση που ακολούθησε μεταξύ του ράπερ Τζόρνταν Στίβενς, της κωμικού και παρουσιάστριας Σάντι Τόκσβιχ και της ηθοποιού και ακτιβίστριας Λιζ Καρ. Σε σχετική ερώτηση της Τζουντ Κέλι, η Σανκάρ δήλωσε ότι αν και στην αρχή της καριέρας της διαχώριζε τη μουσική από τον ακτιβισμό, τα τελευταία χρόνια, και ιδιαιτέρως μετά τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη, για την οποία είχε μιλήσει δημόσια στο παρελθόν, αυτά τα δύο κομμάτια είναι πλέον αλληλένδετα. «Συνειδητοποίησα ότι αν θέλω να βοηθήσω κι εγώ στο να αλλάξει έστω και λίγο ο κόσμος, πρέπει να το κάνω όχι μόνο μέσα από τον λόγο και τη δράση μου ως ακτιβίστρια, αλλά και μέσα από τη μουσική και την ίδια μου την ύπαρξη ως καλλιτέχνης», ανέφερε η ίδια λίγο πριν μας χαρίσει μια μοναδική ερμηνεία στο παραδοσιακό ινδικό όργανο σιτάρ.
Η βραδιά είχε φτάσει σχεδόν στα μισά της όταν στη σκηνή εμφανίστηκε το ίνδαλμα του φεμινισμού, η πολιτική ακτιβίστρια, ακαδημαϊκός και συγγραφέας Αντζελα Ντέιβις, κάνοντας το πλήθος να σηκωθεί μεμιάς από τις θέσεις του χειροκροτώντας για πολλή ώρα μια από τις λίγες εν ζωή επαναστάτριες που από τη δεκαετία του 1960 μέχρι και σήμερα δεν έχει σταματήσει στιγμή να παλεύει για τα δικαιώματα των γυναικών. Αφού ευχαρίστησε τους παρευρισκομένους για το τόσο θερμό και ενθουσιώδες καλωσόρισμα, κάθισε αναπαυτικά απέναντι από την Τζουντ Κέλι, αναπολώντας μερικές από τις συναντήσεις τους μέσα στα χρόνια αλλά και μιλώντας για τις εμβληματικές προσωπικότητες που έχουν εμφανιστεί στο Royal Albert Hall. Μία από αυτές ήταν το 1954 και η Μπίλι Χόλιντεϊ, που μίλησε μέσα από τη μουσική της για τα δεινά της μαύρης κοινότητας στην Αμερική, με χαρακτηριστικό το τραγούδι «Strange Fruit».
«Πιστεύω πως ζούμε σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον μεταμορφωτικό αντίκτυπο που μπορεί να έχει η τέχνη τους. Ισως δεν ήταν τόσο συνειδητό στις ημέρες της Μπίλι Χόλιντεϊ, αν και εκείνη καταλάβαινε τη δύναμη της μουσικής της. Σήμερα οι δημιουργοί έχουν πρόσβαση σε περισσότερους πόρους, πλατφόρμες και κοινό, κάτι που τους επιτρέπει να συνδέονται πιο άμεσα με τα κοινωνικά κινήματα και να γίνονται μέρος τους. Η τέχνη έχει τη μοναδική ικανότητα να διεγείρει την ενσυναίσθηση και να ωθεί σε δράση, με τρόπους που λίγα άλλα μέσα μπορούν. Νομίζω ότι αυτό είναι το “κλειδί” για να συνεχίσει η μουσική να έχει αξία», δήλωσε η Αντζελα Ντέιβις.
«Τώρα πρέπει να παλέψουμε»
Και ενώ η κουβέντα προχωρούσε, με το κοινό να παρακολουθεί προσηλωμένο μια συζήτηση για την ιστορία της διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας, η αναφορά στις αμερικανικές εκλογές δεν άργησε να έρθει. «Πολλές λευκές γυναίκες ψήφισαν τον Τραμπ την πρώτη φορά και το έκαναν ξανά. Τώρα τον ψήφισαν και πολλοί μαύροι άνδρες, όπως και μεγάλο ποσοστό ανθρώπων των οποίων τα δικαιώματα ήταν ήδη υπό καταπίεση. Τι πιστεύετε ότι συμβαίνει; Γιατί οι άνθρωποι έριξαν εκεί την ψήφο τους;» ήταν μία από τις ερωτήσεις της Τζουντ Κέλι, με την Ντέιβις να απαντάει ότι το κύριο πρόβλημα είναι η ίδια η φύση του εκλογικού συστήματος αλλά και το ότι πολλοί Αμερικανοί πολίτες δεν πηγαίνουν στις κάλπες. «Νιώθω μεγάλη θλίψη με το τι συμβαίνει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη. Ωστόσο, αυτό δεν είναι λόγος για να παραμείνουμε ακινητοποιημένοι. Τώρα είναι ανάγκη να παλέψουμε. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όλοι εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή. Ναι, όλοι εμείς εδώ, μέσα από συγκεντρώσεις σαν και αυτή. Μπορεί να μη γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά για να βρισκόμαστε εδώ έχουμε σίγουρα κάτι που μας συνδέει», τόνισε λίγο πριν μας αποχαιρετήσει.
_________________________________________________________________________
Κεντρική φωτό: Το φεστιβάλ WOW (Women of World) γιόρτασε τη συμπλήρωση 15 χρόνων δράσης και την Ημέρα της Γυναίκας με μια μεγάλη εκδήλωση στο Royal Albert Hall, στο Λονδίνο. [Andy Paradise]
