Ο κύριος Γκρι συνειδητοποίησε τις προάλλες ότι δεν πρέπει να έχει μνημονεύσει ποτέ έναν μεγάλο μαέστρο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, τον Ιάπωνα Σέιζι Οζάουα. Και βρίσκει τη χρυσή αφορμή να το κάνει με ένα έργο που αγαπά πολύ, τους «Πλανήτες» του Γκούσταβ Χολστ (1874-1934), αυτή τη διαπλανητική συμφωνική σουίτα που, ωστόσο, γεννήθηκε μέσα από την αγάπη του σπουδαίου αυτού Αγγλου συνθέτη στην αστρολογία.
Ο δίσκος, όπου ο Οζάουα διευθύνει την αγαπημένη του Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, κυκλοφορεί από τη Newton Classics, η ερμηνεία και η ηχογράφηση δεν είναι πρόσφατες, αλλά ξεχωρίζουν τόσο για τον δυναμισμό και την ένταση στα πιο εντυπωσιακά και «εξωστρεφή» μέρη (όπως αυτά που είναι αφιερωμένα στον Αρη και στον Δία), όσο και για τη μυστικιστική σαγήνη και τη στοχαστική μελαγχολία που διακρίνει τα πιο αργά, «εσωστρεφή» μέρη της σουίτας (παράδειγμα, η Αφροδίτη, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας).
Ο Οζάουα παρακολουθεί και αναβιώνει εξαιρετικά ένα έργο που γράφτηκε καταμεσής του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (από το 1914 έως το 1917) και το οποίο καθόρισε σε τεράστιο βαθμό αυτό που σήμερα ταυτίζουμε με τη «διαστημική μουσική», όπως τη γνωρίσαμε βέβαια μέσα από το σινεμά: ο Τζον Ουίλιαμς των «Στενών επαφών τρίτου τύπου» αλλά και του «Πολέμου των άστρων» δείχνει άμεσα επηρεασμένος (ειδικά στα αργά σημεία των συγκεκριμένων κινηματογραφικών μουσικών) από την ενορχήστρωση του Χολστ (η οποία, με τη σειρά της, απηχεί τα άκρως ατμοσφαιρικά σχήματα που ακολουθούσε ο τεράστιος Ντεμπισί σε έξοχα συμφωνικά έργα όπως τα «Νυχτερινά» του).
Η ερμηνεία του Οζάουα και της Συμφωνικής της Βοστώνης φτάνει στο απόγειό της με το τελευταίο μέρος του έργου, τον Ποσειδώνα «Τον Μυστικό».
Κάθε μέρος έχει έναν χαρακτηρισμό, π.χ. «Αρης, ο φέρων τον πόλεμο». Η Αφροδίτη είναι αυτή που φέρνει την ειρήνη – παράξενη επιλογή, θα περίμενε κανείς να φέρνει την ομορφιά ή τον έρωτα, αλλά το έργο γραφόταν σε καιρό πολέμου και πιθανώς αυτό να έπαιξε τον ρόλο του.
Το μέρος που είναι αφιερωμένο στον Κρόνο είναι από τα πλέον υποβλητικά του έργου. Ο Κρόνος είναι αυτός που φέρει το γήρας και η κόρη του Χολστ θυμόταν, δεκαετίες μετά την παγκόσμια πρώτη του έργου, ότι καθώς το κοινό άκουγε το μέρος του Κρόνου, «οι απομονωμένοι ακροατές στη σκοτεινή, μισοάδεια αίθουσα ένιωσαν και οι ίδιοι ότι γερνούσαν σε κάθε μέτρο της παρτιτούρας». Η ερμηνεία του Οζάουα και της Συμφωνικής της Βοστώνης φτάνει στο απόγειό της με το τελευταίο μέρος του έργου, τον Ποσειδώνα «Τον Μυστικό»: εκεί, έκδηλα επηρεασμένος από τον Ντεμπισί, ο Χολστ χρησιμοποιεί γυναικεία χορωδία να επιδίδεται σε αιθέριους, αγγελικούς βοκαλισμούς. Μια διαστημική πανδαισία ολοκληρώνεται με τον πιο ιδανικό τρόπο.
