Στις 6 Ιανουαρίου του 2021, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Ανταμ Κίνζινγκερ παρακολουθούσε με φρίκη στην τηλεόραση τις πύλες του αμερικανικού Καπιτωλίου να παραβιάζονται από τον όχλο των υποστηρικτών του Ντόναλντ Τραμπ. Η φιλελεύθερη δημοκρατία, την οποία εκείνος είχε ορκιστεί να υπερασπίζεται, ερχόταν αντιμέτωπη με μια πραξικοπηματική πράξη. Το ίδιο έβλεπε στην τηλεόρασή του και ο σκηνοθέτης Στιβ Πινκ. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός ο τύπος πήρε όρκο να προστατεύει το σύνταγμα, έτσι; Εγώ δεν έχω πάρει ποτέ τέτοιο όρκο, είμαι κινηματογραφιστής. Εκείνος όμως το έκανε και με το να τον τηρήσει, έκανε επί της ουσίας τη δουλειά του», λέει ο Στιβ Πινκ, τον οποίο συναντώ διαδικτυακά στο σπίτι του στο Λος Αντζελες. Στην αριστερή πλευρά του παραθύρου εμφανίζεται ο Ανταμ Κίνζινγκερ – ηλιοκαμένος, χαμογελαστός, με την αθλητική του κορμοστασιά ευδιάκριτη κάτω από το στενό πουκάμισο, μοιάζει με αστέρα του σινεμά.
Το ντοκιμαντέρ «The Last Republican» του Αμερικανού σκηνοθέτη Στιβ Πινκ, το οποίο κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ακολουθεί τον πολιτικό από το Ιλινόι, τους τελευταίους 14 μήνες παραμονής στο αξίωμά του, πριν εκδιωχθεί οριστικά από τους κόλπους των Ρεπουμπλικανών. Προηγουμένως ο ίδιος είχε καταδικάσει ευθέως τις ενέργειες του Ντόναλντ Τραμπ, ενώ υπήρξε και μέλος της ειδικής επιτροπής διερεύνησης σχετικά με τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου. Είναι όμως όντως «ο τελευταίος των Ρεπουμπλικανών»; «Κάπως έτσι νιώθω ή, τουλάχιστον, από τους τελευταίους. Ο λόγος για τον οποίο έγινα Ρεπουμπλικανός ήταν βασικά το όραμα του Ρόναλντ Ρέιγκαν, μιας Αμερικής που έχει ρόλο στον κόσμο. Πιστεύω, ακόμη και αφού γυρίσαμε το φιλμ, ότι έχει γίνει φανερό πως η Αμερική αποποιείται αυτόν τον ρόλο, με όλα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και όχι μόνο. Δεν ξέρω αν είμαι ο τελευταίος, αλλά σίγουρα μόνον εγώ και η Λιζ Τσέινι σηκωθήκαμε στη Γερουσία και δηλώσαμε ότι η 6η Ιανουαρίου ήταν λάθος. Το βασικό μήνυμα του τίτλου είναι ότι αυτό δεν είναι πια το κόμμα του πατέρα, του παππού ή ακόμη και του μεγαλύτερου αδελφού σου», αναφέρει ο πρώην πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και πιστός χριστιανός Κίνζινγκερ.
Ο εμπνευστής του τίτλου και ακραιφνής Δημοκρατικός Στιβ Πινκ έχει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση πάνω στο καινούργιο πολιτικό τοπίο των ΗΠΑ: «Με τον Ανταμ πράγματι διαφωνούμε σε πάρα πολλά ζητήματα. Εχουμε διαφορετικές πολιτικές απόψεις, όμως το ουσιαστικό είναι ότι έχει πολιτικές απόψεις. Πιστεύει σε πράγματα και αξίες που συνέθεσαν τη φιλοσοφία του ενός μισού του αμερικανικού πολιτικού κόσμου από την εποχή του Λίνκολν. Ολα αυτά εξελίχθηκαν στο κόμμα στο οποίο ο Ανταμ πίστεψε και πλέον έχει εξαφανιστεί τελείως. Ηταν σαν το καναρίνι στο ορυχείο. Είχε το κουράγιο να εναντιωθεί σε μια σαθρή πραγματικότητα και το πλήρωσε θυσιάζοντας την πολιτική του καριέρα, τον κοινωνικό του κύκλο και πολλές φιλίες».
Από την πλευρά του ο Κίνζινγκερ, ο οποίος πλέον εργάζεται ως σχολιαστής στο CNN, συμπληρώνει: «Το ενδιαφέρον είναι ότι πίσω στη δεκαετία του 1990, ο Στιβ και εγώ θα ήμασταν πολιτικά η μέρα με τη νύχτα. Αλλωστε, όταν οι μόνες θερμοκρασίες στις οποίες έχεις εκτεθεί είναι οι 10 και οι 20 βαθμοί Κελσίου, σου φαίνονται σαν δύο άκρα. Ξαφνικά όμως έχεις -20 και 100 βαθμούς και, πλέον, οι παλιές θερμοκρασίες δεν μοιάζουν τόσο μακρινές μεταξύ τους. Αυτό νομίζω ότι συνέβη στο πολιτικό μας σύστημα και πια υπάρχουν αρκετά που μας ενώνουν με παλιούς αντιπάλους».
«Η συμμαχία του πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη με τον ισχυρότερο άνθρωπο στον πλανήτη είναι το ακριβώς αντίθετο από την αμερικανική δημοκρατία που ίδρυσαν οι πατέρες μας», λέει στην «Κ» ο Κίνζινγκερ.
Κοινωνικό χάσμα
Τι αντικαθιστά όμως σήμερα τις αξίες στις οποίες πίστεψε ο Κίνζινγκερ; «Ενα κύριο πρόβλημα στον σημερινό κόσμο –και σίγουρα στις ΗΠΑ– είναι ότι έχουμε ξεμάθει να μιλάμε, να έχουμε διαφορές και να επιχειρηματολογούμε. Ο συνδυασμός των νέων μέσων (σ.σ. σόσιαλ μίντια), της υπερβολικής πληροφορίας και ενός προέδρου, ο οποίος δεν νοιάζεται να ανάβει φωτιές και να τις βλέπει να μεγαλώνουν, έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κοινωνικό χάσμα. Το πιο επείγον όμως είναι να κατανοήσουμε ότι υπάρχει ένα σύστημα για τις διαφορές μας, επειδή αυτή τη στιγμή δημιουργείται μια ισχυρή πεποίθηση, ειδικά στη Δεξιά, ότι μπορούμε να απομακρυνθούμε από τη Δημοκρατία. Οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ωμή δύναμη, βία για να πετύχουμε τους σκοπούς μας. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα μας, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο», απαντά εκείνος.
Αυτή βέβαια δεν είναι η πρώτη θητεία του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Τι άλλαξε σε σχέση με τότε; «Νομίζω ότι στην πρώτη θητεία υπήρχαν γύρω του αρκετοί “κανονικοί” άνθρωποι που του έβαζαν χαλινάρι. Ναι, συμπεριφερόταν παλαβά, ωστόσο οι πολιτικές του ήταν αρκετά παραδοσιακές. Επειτα ήρθε και η πανδημία, την οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπάρχουν άνθρωποι να του πουν “όχι”. Ακόμη και ο Μάρκο Ρούμπιο, ένας από τους πιο φανατικούς υπερασπιστές της αμερικανικής δημοκρατίας μέχρι πριν από λίγο, τώρα απαιτεί μια απολογία από την Πολωνία, μια στενή σύμμαχό μας. Επίσης κάθισε σιωπηλός παρακολουθώντας τον Τραμπ να κονιορτοποιεί έναν από τους καλύτερους και πιο ηρωικούς ηγέτες στον κόσμο, τον Ζελένσκι της Ουκρανίας», σημειώνει ο πρώην γερουσιαστής.
Εκτός από ανύπαρκτη εσωτερική αντιπολίτευση, εξάλλου, αυτή τη φορά ο Τραμπ έχει και πανίσχυρους υποστηρικτές. «Είναι αλήθεια ότι την πρώτη φορά πολλοί από τους πλούσιους και ισχυρούς της χώρας, ιδίως οι τεχνολογικοί γίγαντες, ήταν απέναντί του. Τώρα τον έχουν αγκαλιάσει. Ανθρωποι οι οποίοι νιώθουν “καταπιεσμένοι”, έχοντας περιουσία 400 δισ. Μπορεί βέβαια να μη θέλουν να τον προκαλέσουν ώστε να χρησιμοποιήσει κρατικά εργαλεία εναντίον τους. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην Ουγγαρία του Ορμπαν. Συνέβη και στα πρώτα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας. Ισως αυτή να είναι τελικά και η αχίλλειος πτέρνα του· ο κόσμος να στραφεί ενάντια στους ισχυρούς και πλούσιους που τον καταπιέζουν. Πάντως, η συμμαχία του πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη με τον ισχυρότερο άνθρωπο στον πλανήτη είναι το ακριβώς αντίθετο από την αμερικανική δημοκρατία που ίδρυσαν οι πατέρες μας».
