Θα μπορούσε κανείς να χτίσει την ιστορία της Χάρλεϊ Κουίν με τον Τζόκερ και μόνο κοιτώντας τους τίτλους του νέου άλμπουμ της Lady Gaga «Mayhem» – και μάλιστα καλύτερα από ό,τι το έκανε η ίδια στο (τύπου) σάουντρακ της περυσινής ταινίας «Harlequin». Εκεί υπάρχουν η τρέλα («Disease»), η καταστροφική απολυτότητα του έρωτα («Vanish Into You», «How Bad Do U Want Me»), η διάλυση του εαυτού («Shadow of a Man») και ένα τέλος που μας γυρνάει στην αρχή («Die With a Smile», που εδώ και καιρό δεν έχει σταματήσει να παίζει στα ραδιόφωνα). Στον αισίως έκτο προσωπικό της δίσκο, η Lady Gaga επιστρέφει νοητά στην αφετηρία της.
Τα τελευταία χρόνια, η ποπ σταρ μοιάζει να προσανατολίζεται σε μια καριέρα τύπου Μπάρμπρα Στρέιζαντ: τη μοιράζει ανάμεσα σε τραγούδι και υποκριτική, με την υπεραξία του ονόματός της σε πολλές στιγμές να ξεπερνά το παραγόμενο έργο. Μα η αλήθεια της βρίσκεται… στα ξόρκια της. Τα οποία και τώρα αρθρώνονται για να δικαιολογήσουν και το ψευδώνυμο των σκληροπυρηνικών θαυμαστών της τραγουδίστριας – είναι τα «Little Monsters».
Το «Mayhem» πατάει στο γνώριμο. Αρχικά της ίδιας της Lady Gaga, που ξασπρίζει τα φρύδια της, βάφει κορακί το μαλλί της και, πέρα από τις εκκεντρικές εξωμουσικές της αξίες, επιστρέφει και σε αυτές των γκαζωμένων «The Fame» (2008) και «Born This Way» (2011). Δηλαδή, γράφει πιασάρικα ρεφρέν και βάζει σε θέση μάχης τα synths – στο εναρκτήριο «Disease» και ιδιαίτερα στο «Abracadabra», αδελφάκι του «Bad Romance», που είναι και το πιο ενδιαφέρον χορευτικό ποπ χιτ που έχει βγάλει εδώ και κάμποσα χρόνια.
Πολλές στιγμές τα τραγούδια του άλμπουμ ακούγονται σαν από κάπου να τα ξέρεις, ακριβώς γιατί η ποπ σταρ ενδύεται με τρομερή άνεση είδη και ήχους του παρελθόντος. Δεν είναι μόνο το πολυακουσμένο «Die With a Smile» με τον Μπρούνο Mαρς, την επιτυχία του οποίου θα ήταν ασφαλές να χρεώσουμε στη λεπτή ισορροπία μεταξύ ρετρό και άχρονου.
Είναι οι σέξι νοητοί ελιγμοί του Πρινς (στο αρκετά δυνατό «Killah»), οι funk disco φιγούρες του «Zombieboy» και η σκιά των Daft Punk («Don’t Call Tonight»), δίπλα στις σκόρπιες «dad rock» στιγμές του δίσκου. (Να κάνουμε και μια ειδική μνεία στο αψυχολόγητα πολύ «τεϊλορσουιφτικό» –sic– «How Bad Do U Want Me».)
Είτε η τριανταοκτάχρονη θα γίνει –αν δεν είναι ήδη– η αγαπημένη ποπ σταρ των μπαμπάδων μας με το «Mayhem» είτε εμείς μεγαλώνουμε μαζί της. Οι ρεβιζιονιστές της ποπ ενδέχεται να μυρίσουν σε αυτό μια εσάνς ναφθαλίνης, μα όσοι ενίοτε αναζητούν τη «στιγμή Εύρηκα», θα προτιμήσουν αυτή την «ορθόδοξη» Gaga έναντι της ακροβάτισσας των τελευταίων ετών. Εστω και αν το «Εύρηκα» δεν ακολουθείται πάντα από ενθουσιώδες θαυμαστικό.
Η ίδια, πάντως, στο εξώφυλλο σπάει το γυαλί σαν άλλη Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και ό,τι και αν βλέπει στην άλλη πλευρά, ευτυχώς εμείς κοιτάμε το είδωλο της Lady Gaga που αγαπήσαμε – ή έστω κάποιες πτυχές του.
