Ο ταξιτζής έχει βγάλει τον αγκώνα απ’ το παράθυρο και έχει όρεξη για κουβέντα. Μιλάει έχοντας τη σιγουριά που του παρέχει το γνωστό «πτυχίο» του πανεπιστημίου του δρόμου, του μεγαλύτερου και παλαιότερου όλων. Ο στόμφος του δεν επιδέχεται αντιρρήσεις. «Να πάρω και άλλο πελάτη καθ’ οδόν αν βρω;» με ρωτάει ρητορικά. Eχει φριχτή κίνηση και προχωράμε σημειωτόν. Κόρνες και φωνές αγανάκτησης διαχέονται στην κατά τα άλλα ηλιόλουστη ατμόσφαιρα. Μηχανάκια περνάνε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα αποφεύγοντας επιδέξια τους καθρέφτες. Πεζοί κατεβαίνουν από τα πεζοδρόμια στο οδόστρωμα προκειμένου να προσπεράσουν τα εμπόδια που τους φράζουν τη δίοδο, όπως τα παράνομα παρκαρισμένα δίκυκλα, το αραδιασμένο εμπόρευμα των καταστημάτων και άλλα πολλά ευφάνταστα που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια. «Αχ φίλε, μου λέει με νόημα, μια χούντα μόνο θα μας σώσει!». Ομολογώ πως αυτή τη σκηνή την έχω ξαναζήσει και αυτή την ατάκα την έχω ακούσει πολλάκις από ταξιτζή και όχι μόνον. Διαπιστώνοντας ακόμη μία φορά ότι η τάξη και η ευνομία είναι συνυφασμένες με τα ανελεύθερα καθεστώτα, αποφασίζω να του απαντήσω. Τι σχέση έχουν οι πολιτικές πεποιθήσεις, τολμώ και λέω, με την τάξη στην πόλη; Καλά, καλά, μου λέει χλευαστικά. Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται στον μπροστινό καθρέφτη. Η απολύτως επιφανειακή λαϊκή σοφία του είναι αποστομωτική. Τι να πω σε αυτόν τον άνθρωπο; Βγάζω βιαστικά το κινητό μου από την τσέπη για να γλιτώσω απ’ το αδιέξοδο και κάνω τον απασχολημένο. Λίγα λεπτά μετά, φτάνοντας στον προορισμό μου και ενώ δεν έχω αρθρώσει άλλη λέξη, κάνω την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. «Aρχηγέ», του λέω φιλικά, «ποιον θα ψήφιζες αν είχαμε εκλογές;».
«Κανέναν!» μου λέει φωναχτά, «σιγά μην την έριχνα σ’ αυτά τα λαμόγια της Βουλής!». Πολλές σκέψεις με πολιορκούν όλη την υπόλοιπη μέρα. Σκέφτομαι τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, ήρωα πολιτικό αλλά γνωστό ελιτιστή, που έλεγε ότι το καλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας είναι να περάσεις πέντε λεπτά με τον μέσο ψηφοφόρο. Σκέφτομαι πως η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα που υπάρχει, αλλά το λιγότερο κακό που έχει εφεύρει έως τώρα η ανθρωπότητα. Εχει σχέση η τήρηση των νόμων με τις πολιτικές πεποιθήσεις; Αν ναι, σίγουρα δεν θα έπρεπε. Η επιβολή του νόμου δεν είναι τιμωρία και είναι απαραίτητη για να μην πέφτει ο κόσμος στην αγκαλιά της Ακροδεξιάς. Ας το καταλάβουν, επιτέλους, και οι αριστεροί που τόσο κόπτονται και θυσιάζονται για τη δημοκρατία.
