Στη μουσική δωματίου του Μoρίς Ραβέλ ήταν αφιερωμένη η συναυλία που πραγματοποιήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Ο βιολονίστας Κώστας Παναγιωτίδης και ο τσελίστας Δημήτρης Τραυλός ξεκίνησαν ερμηνεύοντας τη Σονάτα για βιολί και τσέλο, ενώ στη συνέχεια ο πιανίστας Κωνσταντίνος Δεστούνης απέδωσε τον «Γκασπάρ της νύχτας». Μετά το διάλειμμα, οι τρεις μουσικοί απέδωσαν το «Τρίο για βιολί, τσέλο και πιάνο».
Η τετραμερής Σονάτα για βιολί και τσέλο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1922 και είναι αφιερωμένη στον Κλοντ Ντεμπισί, ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ο Ραβέλ θεωρούσε ότι η Σονάτα συνιστούσε στροφή στο δημιουργικό του έργο. Η αρμονική αυστηρότητα και το ενδιαφέρον για τη γραμμική ανάπτυξη είναι στοιχεία που θα εξερευνούσε σε επόμενα έργα του. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο Ούγγρος συνθέτης Ζόλταν Κόνταϊ είχε ολοκληρώσει ένα έργο για τον ίδιο συνδυασμό οργάνων, το οποίο ο Ραβέλ φαίνεται πως γνώριζε, καθώς στη Σονάτα του υπάρχουν μνήμες ουγγρικής παραδοσιακής μουσικής. Πιο σημαντικό είναι ότι βρίσκει κανείς έντονα διάφωνα διαστήματα, ανάλογα με αυτά που συναντά στα έργα των Κόνταϊ και Μπάρτοκ. Το συγκεκριμένο στοιχείο φάνηκε να επηρεάζει τους Παναγιωτίδη και Τραυλό στην ερμηνεία τους, αφού εστίασαν πρωτίστως στον μοντερνιστικό χαρακτήρα του έργου και μάλλον δευτερευόντως στην τρυφερότητα και στην ευγένεια, που επίσης βρίσκει κάποιος στη γραφή του Ραβέλ. Σε κάθε περίπτωση, διέθεταν τη σιγουριά και την απαραίτητη τονική ακρίβεια για την ερμηνεία τους κι έτσι είχαν την άνεση να ασχοληθούν με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του μουσικού κειμένου, όπως εμφανίζονται ήδη στο πρώτο μέρος της Σονάτας. Η πολύ καλή μεταξύ τους συνεργασία επιβεβαιώθηκε στο ζωηρό και απαιτητικό δεύτερο μέρος, με τον έντονο διάλογο ανάμεσα στα δύο όργανα. Το αργό τρίτο μέρος δόθηκε με εκφραστικότητα, ενώ οι δύο μουσικοί ολοκλήρωσαν με ακρίβεια και νεύρο την ερμηνεία της Σονάτας.
Ακολούθησε μια εξαιρετικά εντυπωσιακή ανάγνωση του πολλαπλά απαιτητικού «Γκασπάρ της νύχτας». Ο Κωνσταντίνος Δεστούνης διαθέτει στο ακέραιο την αστραφτερή δεξιοτεχνία χωρίς την οποία δεν έχει νόημα να προσεγγίσει κανείς το απαιτητικότατο έργο, που ο Ραβέλ χαρακτήρισε ως «τρία ποιήματα για πιάνο». Μια δεξιοτεχνία ταυτόχρονα αέρινη και διάφανη, που επιτρέπει στον ακροατή να απολαύσει τη μουσική, έχοντας την αίσθηση πως ακούει όλες τις νότες μία προς μία χωρίς να χάνει τη συνολική εικόνα. Οι επιρροές από τον «Ισλαμέι» του Μπαλακίρεφ και τις «Σπουδές υπερβατικής δεξιοτεχνίας» του Λιστ είναι φανερές, ενώ ο Ραβέλ χτίζει με επιτυχία πάνω στην εκφραστική γλώσσα που είχε αναπτύξει ο Ντεμπισί στα δικά του πιανιστικά έργα. Η επιτυχία ήταν ότι στην ερμηνεία του Δεστούνη αντιλαμβανόταν κανείς όλα αυτά και ταυτόχρονα άκουγε την προσωπική γλώσσα του Ραβέλ.
Στο δεύτερο μέρος, οι τρεις καλοί μουσικοί απέδωσαν το έξοχο «Τρίο», έργο που συνδυάζει λυρισμό, δεξιοτεχνία, αλλά και έντονα δραματικό στοιχείο. Συνεργάστηκαν αποτελεσματικά και φώτισαν τις όψεις της μουσικής, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη ερμηνεία.
