Mickey 17
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2025), 137΄
Σκηνοθεσία: Μπονγκ Τζουν-χο
Ερμηνείες: Ρόμπερτ Πάτινσον, Μαρκ Ράφαλο, Στίβεν Γιουν
Εξι χρόνια μετά τα οσκαρικά «Παράσιτα», ο σπουδαίος Κορεάτης Μπονγκ Τζουν-χο επιστρέφει με την πιο φιλόδοξη έως τώρα ταινία του, η οποία υποστηρίζεται και από μια πλουσιοπάροχη παραγωγή της Warner. Κάπου στο απροσδιόριστο μέλλον, ο Μίκι Μπαρνς (Ρόμπερτ Πάτινσον), ένας νεαρός άνδρας δίχως προοπτικές, δηλώνει εθελοντικά συμμετοχή σε ένα πρόγραμμα κλωνοποιημένων εργαζομένων. Κάπως έτσι θα βρεθεί να δουλεύει στις πιο ακραίες συνθήκες αδιαφορώντας για τη ζωή του –κάθε φορά που πεθαίνει επανέρχεται σε σώμα που διατηρεί τις μνήμες του– μέχρι που θα κληθεί στην αποστολή για την εποίκηση ενός επικίνδυνου πλανήτη.
Ο Τζουν-χο διασκευάζει τη νουβέλα με τίτλο «Mickey7» του Εντουαρντ Αστον, προσαρμόζοντάς την στο σατιρικό ιδίωμα που αποτελεί δικό του σήμα κατατεθέν. Εδώ, βέβαια, βρισκόμαστε πιο κοντά σε sci-fi αλληγορίες τύπου «Snowpiercer» παρά στα «Παράσιτα», ωστόσο, ο εμφανής παραλληλισμός της κατάστασης του Μίκι με σύγχρονο δυστοπικό εργασιακό περιβάλλον είναι σίγουρα επιτυχημένος. Γενικώς εδώ το μαύρο χιούμορ ξεχειλίζει, ειδικά στο πρώτο απολαυστικό μέρος, όπου μας συστήνεται και ο χαρακτήρας-καρικατούρα του Μαρκ Ράφαλο, κάτι ανάμεσα σε Ντόναλντ Τραμπ και Ελον Μασκ από το… μέλλον.
Ολα τα παραπάνω είναι, φυσικά, πολύ ευπρόσδεκτα, μαζί με τις φιλοσοφικές προεκτάσεις και την προσοχή στη λεπτομέρεια –η «εκτύπωση» κάθε καινούργιου Μίκι αποτελεί μικρό αριστούργημα– και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Ρόμπερτ Πάτινσον. Ο Αμερικανός ηθοποιός, πιο ώριμος από ποτέ, αποδίδει ιδανικά τον μελαγχολικό, διαρκώς έκπληκτο αλλά και στωικό απέναντι στις δυσκολίες Μίκι, καλούμενος μάλιστα να διαχειριστεί και τις διαφορετικές προσωπικότητες του τελευταίου.
Ο χαρακτήρας-καρικατούρα που ενσαρκώνει ο Μαρκ Ράφαλο είναι κάτι ανάμεσα σε Ντόναλντ Τραμπ και Ελον Μασκ από το… μέλλον.
Καθώς τα πάντα έχουν τοποθετηθεί στη θέση τους, βέβαια, και οδεύουμε προς τη δραματική κορύφωση, τα ηνία πλέον αναλαμβάνει η καθαρή δράση, με τη μορφή της πολεμικής σύρραξης ανάμεσα στους ανθρώπους και στα υβριδικά πλάσματα του εξωγήινου πλανήτη, τα οποία μοιάζουν βγαλμένα από τη φαντασία του Χ. Φ. Λάβκραφτ. Παρασυρμένος ίσως και από το μεγάλο μπάτζετ, ο Τζουν-χο εκτροχιάζει τη ροή της αφήγησής του σε αυτό το δεύτερο κομμάτι, το οποίο θυμίζει περισσότερο ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, δίχως όμως το μεγαλειώδες όραμα του τελευταίου. Ακόμη κι εδώ πάντως δεν λείπουν κάποιες υπέροχες σεκάνς, οι οποίες φανερώνουν ένα δημιουργό που ξέρει να αφουγκράζεται τον κοινωνικό παλμό και να τον ενσωματώνει σε τολμηρές κινηματογραφικές κατασκευές, είτε αυτές τοποθετούνται στη Σεούλ είτε στα πέρατα του Διαστήματος.
