Στην προ ολίγων εβδομάδων τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών, η Ντέμι Μουρ δήλωσε δικαιωμένη για το πρώτο βραβείο της καριέρας της, αποκαλύπτοντας ότι κάποτε ένα σημαίνον στέλεχος της βιομηχανίας την είχε χαρακτηρίσει «ηθοποιό του ποπ κορν» (pop-corn actress). Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να ειπωθεί φέτος και για την Πάμελα Αντερσον. H 57χρονη Αμερικανίδα σταρ, επί δεκαετίες σύμβολο ερωτισμού και ανδρικών φαντασιώσεων, πρωταγωνιστεί στο «The Last Showgirl» της Τζία Κόπολα (κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες στις αίθουσες), ένα φιλμ που μοιάζει να γράφτηκε για εκείνη.
«Αυτό που είναι πραγματικά σπουδαίο στο σενάριο της Κέιτ (σ.σ. Γκέρστεν) είναι ότι περιγράφει έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα. Μπορείς να την “ακούσεις” και να τη “δεις”. Ομως δεν μου ερχόταν κάποια στο μυαλό. Κι επειδή η Σέλι αγαπά τόσο τη νοσταλγία, σκέφτεσαι σπουδαίες ηθοποιούς του παρελθόντος. Ομως ο ξάδελφός μου, Ματ, μου είπε “ξέρω ποια είναι η Σέλι, δες το ντοκιμαντέρ της Πάμελα” (σ.σ. εννοεί προφανώς το “Pamela: Α love story” του Netflix). Το είδα και σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι καμία άλλη δεν έπρεπε να παίξει τον ρόλο, εκτός από την Πάμελα, για πολλούς λόγους. Προφανώς, υπάρχουν αρκετές ομοιότητες ανάμεσα σε εκείνη και στη Σέλι, αλλά επίσης κατάλαβα ότι η Πάμελα ήταν μια τόσο υποτιμημένη καλλιτέχνις και διψούσε να εκφραστεί μέσα από ένα δραματικό ρόλο. Επιπλέον, ένιωσα ότι συγγενεύουμε πνευματικά, έχουμε παρόμοιο γούστο, αρέσει και στις δυο μας το γαλλικό Νέο Κύμα στο σινεμά, η φιλοσοφία και γενικώς ήταν κάποια με την οποία θα μπορούσα να συνεργαστώ αρμονικά», μας λέει η εγγονή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, στη διαδικτυακή μας συνάντηση.
Οταν σβήνουν τα φώτα
Στην ταινία της, η Σέλι είναι η μεσήλικη σταρ ενός καμπαρέ σόου του Λας Βέγκας, το οποίο τερματίζει τη λειτουργία του έπειτα από δεκαετίες, αφήνοντάς την σοκαρισμένη, ενώ ταυτόχρονα στην πόλη φτάνει η αποξενωμένη κόρη της. «Πάντα αγαπούσα το Λας Βέγκας. Πήγαινα εκεί από τα φοιτητικά μου χρόνια και διαρκώς αναρωτιόμουν πώς θα ήταν να ζεις σε ένα τέτοιο μέρος. Το Βέγκας αποτελεί όμως και μια προσωποποίηση ή μεταφορά της “Americana”. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα για να ξοδεύεις τα λεφτά σου, για το εμπόριο. Ποιοι είναι ωστόσο οι άνθρωποι που δουλεύουν για να υλοποιηθούν αυτά τα όνειρα; Εδώ έχουμε βασικά να κάνουμε με μια ιστορία μητέρας – κόρης. Με μεγάλωσε μια ανύπαντρη μητέρα και αργότερα έγινα μητέρα και η ίδια. Επίσης έχει να κάνει με τα παρασκήνια του Βέγκας και επειδή ήθελα κρατήσω προσωπικό χαρακτήρα, να δουλέψω με φίλους και συγγενείς, μπόρεσα οπτικά να απεικονίσω την πόλη με έναν δικό μου τρόπο. Και η ταινία, ούτως ή άλλως, μιλάει για την οικογένεια που δημιουργείς στον χώρο εργασίας, όμως συμβαίνει και στα γυρίσματα των ταινιών», αναφέρει η Κόπολα.
Επιστρέφοντας στις ομοιότητες με την ηρωίδα της Ντεμί Μουρ στο «The Substance», εκεί όπως και εδώ, αυτή αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμη από τη βιομηχανία του θεάματος, η οποία την «ξεφορτώνεται» χωρίς κανένα δισταγμό, ύστερα από μια συγκεκριμένη ηλικία. «Εκείνο που μου κάνει ακόμη περισσότερο εντύπωση είναι πως ο πολιτισμός και η κοινωνία μας απορρίπτουν οτιδήποτε από ένα σημείο κι έπειτα. Το σόου της Σέλι, για παράδειγμα, ένα σύμβολο του Λας Βέγκας, παύει να υπάρχει επειδή η ποιότητα της παραγωγής του κρίθηκε υπερβολικά ακριβή για να διατηρηθεί. Για τις γυναίκες είναι, φυσικά, αλήθεια ότι υπάρχουν συστημικοί περιορισμοί εις βάρος τους, ιδίως αναφορικά με τις εργαζόμενες μητέρες. Εχει σημασία, λοιπόν, να φωτίσουμε αυτές τις αδικίες, αλλά και γενικότερα να αναδείξουμε τι μετράει για εμάς σε επίπεδο κουλτούρας. Νομίζω ότι φέτος υπάρχουν αρκετές ταινίες, όπως τα “The Substance” και “Anora”, που μεταφέρουν αυτό το ευρέως αποδεκτό μήνυμα και απεικονίζουν τους συγκεκριμένους κόσμους στην οθόνη, διότι απλώς αυτή είναι η πραγματικότητα».
Για τις γυναίκες υπάρχουν συστημικοί περιορισμοί εις βάρος τους, ιδίως αναφορικά με τις εργαζόμενες μητέρες. Εχει σημασία να φωτίσουμε αυτές τις αδικίες.
Η Γαλάζια Νεράιδα
Εκτός από την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό, πάντως, το φιλμ της Κόπολα επιστρατεύει ακόμη το παραμυθικό στοιχείο, ιδίως με τη χρήση της μουσικής αλλά και της επαναλαμβανόμενης εικόνας της Γαλάζιας Νεράιδας, τοπόσημου του Λας Βέγκας, προκειμένου να δώσει έναν τόνο ρομαντισμού σε ένα κατά τα άλλα δραματικά φορτισμένο σύνολο. «Ούτως ή άλλως, η Σέλι ονειροπολεί συνεχώς – προσωπικά, μου αρέσει που είναι χαρακτήρας με ελαττώματα. Αυτό άλλωστε την κάνει αληθινή. Είναι άραγε πρόβλημα να είσαι εγωιστής σε κάποιες πλευρές της ζωής σου; Ακόμη και ως γονιός κάποιες φορές πρέπει να δείξεις εγωισμό για να κάνεις σωστή δουλειά. Από την άλλη, η Σέλι έχει επίσης τις φαντασιώσεις της και βρίσκει καταφύγιο εκεί. Οσο για τη Γαλάζια Νεράιδα, ήταν λίγο… μοιραίο· οι άνθρωποι της τοπικής κοινότητας μου είπαν ότι έπρεπε να τη συμπεριλάβω στην ταινία και το άγαλμα έτυχε να ταιριάζει αισθητικά με τα υπέροχα μπλε κοστούμια των χορευτριών του σόου, που σχεδίασε ο Μπομπ Μακί».
H βιομηχανία του σινεμά
Κλείνοντας, ρωτάμε την Τζία Κόπολα, ως δημιουργό του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά, αν βλέπει κάποια αλλαγή ως προς τις προθέσεις της βιομηχανίας να πάρει περισσότερα ρίσκα έπειτα από μία δεκαετία –και βάλε– ολοφάνερου δημιουργικού και οικονομικού συντηρητισμού. «Νομίζω ότι η φετινή χρονιά ήταν πραγματικά συναρπαστική. Υπήρξαν πολλές ανεξάρτητες ταινίες οι οποίες βγήκαν στο προσκήνιο και αναγνωρίστηκαν, τολμηρές ταινίες όπως η “Anora” του Σον Μπέικερ ή το “Babygirl” της Χαλίνα Ρέιν.
Μιλάμε για φιλμ που έχουν σχετικά μικρά μπάτζετ και μοιάζουν πιο προσωπικά, απτά, αν τα συγκρίνεις με κάποια τεράστια ταινία με υπερήρωες. Ετσι, υπάρχει κάποια ισορροπία και νομίζω περισσότερη μοναδικότητα. Οι προσωπικές φωνές των ανθρώπων έρχονται στο προσκήνιο και αυτό είναι καλό», καταλήγει εκείνη.
