Επιμένει σε απαιτητικές επιλογές ο Μιχάλης Οικονόμου και από μια άποψη πολύ καλά κάνει. Στις 10 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» διηύθυνε την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στην Πέμπτη Συμφωνία του Γκούσταφ Μάλερ. Καθώς το Μέγαρο επικεντρώνεται πλέον σχεδόν αποκλειστικά σε περσόνες της μπαγκέτας, τις οποίες το κοινό επιθυμεί να δει μάλλον παρά να ακούσει, ή προσκαλεί διάσημους λυρικούς καλλιτέχνες προκειμένου να τραγουδήσουν το «Strangers in the night» αφήνοντας μέρος του ακροατηρίου εκστατικό, οι ελληνικές κρατικές ορχήστρες έχουν επωμισθεί σχεδόν αποκλειστικά την υπεράσπιση της όποιας μουσικής ζωής έχει απομείνει στην Αθήνα.
Με αυτό το σκεπτικό, η απόδοση της Πέμπτης Συμφωνίας του Μάλερ από την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τον Οικονόμου υπήρξε σημαντική και ουσιαστική για το πολυπληθές κοινό που παρακολουθούσε το έργο (και όχι την περφόρμανς του όποιου αρχιμουσικού), αλλά και για τους μουσικούς του συνόλου, τους οποίους ο Οικονόμου εκθέτει σταθερά σε απαιτητικό ρεπερτόριο. Προφανώς υπήρξαν αδυναμίες και αναμφίβολα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης τόσο από τεχνικής όσο και από ερμηνευτικής άποψης, αλλά η συνολική εντύπωση υπήρξε θετική.
Τα πρώτα δύο μέρη πήγαν καλά, με το σώμα των εγχόρδων αποτελεσματικά συντονισμένο. Το πένθιμο εμβατήριο ήχησε μάλλον αυστηρό, χωρίς το λίκνισμα που θα αναδείκνυε επιπλέον τον ελεγειακό, ποιητικό χαρακτήρα που διαθέτει η μουσική. Το δεύτερο μέρος διέθετε τη δύναμη και την ένταση που ζητεί ο συνθέτης. Ο Οικονόμου συντόνισε με επιτυχία τις κολοσσιαίες δυνάμεις, ενώ τα βιολοντσέλα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
H συνολική εντύπωση ήταν θετική, ανεξάρτητα από αδυναμίες και περιθώρια βελτίωσης που αναμφίβολα υπάρχουν.
Ο συνθέτης είναι πολύ απαιτητικός με τα πνευστά, ιδιαίτερα τα χάλκινα. Τα σολιστικά μέρη του κόρνου απέδωσε αποτελεσματικά ο Αντώνης Λαγός. Ωστόσο, συνολικά το ανάλαφρο «Σκέρτσο» (τρίτο μέρος) υπήρξε λιγότερο επιτυχημένο. Παρακάμπτοντας αστοχίες στα χάλκινα, οι οποίες δεν λείπουν ακόμη και από τις καλύτερες ορχήστρες, στέκεται κανείς στον λιγότερο επιτυχημένο συντονισμό των διαφορετικών ομάδων της ορχήστρας, ο οποίος περιόρισε τη διαύγεια του ήχου και την ευκινησία της άρθρωσης.
Εκφραστική υπήρξε η απόδοση του περίφημου «Adagietto» (τέταρτο μέρος), που έφερε πολλούς φίλους του κινηματογράφου στην αίθουσα, καθώς το γνωρίζουν από τον τρόπο με τον οποίο το αξιοποίησε ο Λουκίνο Βισκόντι στην ταινία του «Θάνατος στη Βενετία». Η μουσική αυτή σελίδα θυμίζει το εξίσου διάσημο τραγούδι «Εχω χαθεί από τον κόσμο» σε ποίηση Φρίντριχ Ρίκερτ, που ο Μάλερ συνέθεσε περίπου την ίδια εποχή. Απέσπασε, δε, από τα έγχορδα μια ποιητική ερμηνεία γεμάτη συναίσθημα και όνειρο.
Στο σύνθετο τελευταίο μέρος της Συμφωνίας ο Οικονόμου ανέδειξε ένα πλήθος διαβαθμίσεων από συναισθήματα χαράς. Μιας χαράς από την οποία ο Μάλερ μοιάζει να παίρνει αποστάσεις, υπονομεύοντας, περιγελώντας ή «μολύνοντάς» την με αποχρώσεις που τη δηλητηριάζουν. Από τις ερμηνείες του στην Τέταρτη και τώρα στην Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ είναι φανερό ότι ο Οικονόμου ξέρει πώς να αποσπά ενδιαφέρουσες ερμηνείες από τους μουσικούς του. Μακάρι η προσπάθεια να συνεχιστεί.
