Λίγες ώρες απομένουν για την 97η τελετή απονομής των βραβείων Οσκαρ, για πολλούς την πιο αμφίρροπη και ανοιχτή σε προβλέψεις της τελευταίας (τουλάχιστον) δεκαετίας. Δέκα υποψήφιες ταινίες διεκδικούν το κορυφαίο χρυσό αγαλματίδιο της βραδιάς και καθεμιά έχει τα δικά της καλά επιχειρήματα για να το κατακτήσει. Θέλοντας να προσθέσουμε λίγο… αλατοπίπερο, εμείς παραθέτουμε από τη μία τις αρετές και από την άλλη τις αδυναμίες των φετινών μονομάχων, καθώς ετοιμάζουμε το ποπ κορν και παίρνουμε θέση στον καναπέ.
Τα ατού και τα μειονεκτήματα καθεμιάς από τις υποψήφιες για το πολυπόθητο βραβείο καλύτερης ταινίας.
Κονκλάβιο
Ο Εντουαρντ Μπέργκερ («Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο») μας έβαλε στα άδυτα του Βατικανού με ένα αγωνιώδες πολιτικό θρίλερ, που ξαφνικά μοιάζει ακόμη πιο επίκαιρο.
Το αξίζει, διότι επενδύει μια σχεδόν υποδειγματική πολιτική αλληγορία με το υποβλητικό τελετουργικό του καθολικισμού. Αποσπά επιπλέον άψογες ερμηνείες από τους Ρέιφ Φάινς, Στάνλεϊ Τούτσι και Ιζαμπέλα Ροσελίνι.
Δεν το αξίζει, γιατί στο τελευταίο δεκάλεπτο ολισθαίνει σε μια αγκιστρωμένη σε αφηγήματα του συρμού επιλογή, ικανή να αποξενώσει εντελώς τον αφοσιωμένο θεατή.
Anora
Η ιστορία της σεξεργάτριας που βλέπει τη ζωή της να αλλάζει όταν γνωρίζει και παντρεύεται (αστραπιαία) τον νεαρό γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη, είναι η τελευταία ανατομία του Σον Μπέικερ πάνω στα απομεινάρια του αμερικανικού ονείρου.
Το αξίζει, διότι αφηγείται μια βασικά τραγική ιστορία με τρόπο ανάλαφρο και απολαυστικό, μέχρι που η τελική σκηνή έρχεται σαν συναισθηματική κάθαρση να δώσει το ιδανικό, μακριά από τα κλισέ, φινάλε. Επίσης για τη γενναία ερμηνεία της Μάικι Μάντισον, που συστήθηκε σαν σίφουνας στο παγκόσμιο κοινό.
Δεν το αξίζει, γιατί η διαρκής κωμική ροπή του σεναρίου μπορεί να αποπροσανατολίσει κάπως από τα σημαντικά νοήματα του φιλμ.
Emilia Perez
Το καλλιτεχνικά ρηξικέλευθο όραμα του Ζακ Οντιάρ, όπου το μαφιόζικο δράμα παντρεύεται με τη σαπουνόπερα και το μιούζικαλ, συζητήθηκε όσο κανένα άλλο φιλμ, λόγω της γνωστής ιστορίας με τις αμφιλεγόμενες αναρτήσεις της πρωταγωνίστριας, Κάρλα-Σοφία Γκασκόν.
Το αξίζει, για το πρωτότυπο της σύλληψης και (κυρίως) της εφαρμογής της ιδέας, συν το υπέροχο γυναικείο καστ.
Δεν το αξίζει, γιατί υπάρχουν κομμάτια όπου το οικοδόμημα μοιάζει κάπως αμήχανο και υπερβολικά «κατασκευασμένο».
The Brutalist
Η επινοημένη –αλλά με αληθινά παράλληλα στοιχεία– ιστορία του αρχιτέκτονα Λάζλο Τοθ εξελίσσεται από τον Μπρέιντι Κορμπέτ σε μια επικής υφής πολυεπίπεδη αφήγηση γύρω από το φως και το σκοτάδι του αμερικανικού ονείρου.
Το αξίζει, για τη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία, που παράγει και κάποιες στιγμές πραγματικής κινηματογραφικής ανθολογίας. Επίσης για την εκπληκτική ερμηνεία του Εϊντριαν Μπρόντι και το υποχρεωτικό… διάλειμμα στη μέση της μαραθώνιας διάρκειας.
Δεν το αξίζει, λόγω της αρκετά ευδιάκριτης «κοιλιάς» του δεύτερου μέρους και της κάπως ψυχρής επίπεδης αύρας που αποπνέει συνολικά.
Dune: Μέρος δεύτερο
Ο Ντενί Βιλνέβ συνέχισε με επιτυχία το επικό ταξίδι του στο λογοτεχνικό σύμπαν του Φρανκ Χέρμπερτ, με ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό οπτικά φιλμ, που φέρνει πια τον πρωταγωνιστή, Πολ Ατρείδη, στο κέντρο της κοσμικής «σκακιέρας».
Το αξίζει, για τη φαντασμαγορία της και κάποιες απίθανες σκηνές δράσης. Κυρίως όμως για τη γενικότερη αίσθηση απόδρασης σε έναν άλλο κόσμο, με τρόπο πειστικό και όχι βεβιασμένο, στα πρότυπα αριστουργημάτων του παρελθόντος, όπως «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών».
Δεν το αξίζει, γιατί, ειδικά στο καταληκτικό μέρος της, η αφηγηματική συνοχή θυσιάζεται ελαφρώς στον βωμό της δράσης, καθώς και μιας πλοκής που μοιάζει υπερβολικά απλουστευτική.
The Substance
Η Κοραλί Φαρζά έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα των ηλικιακών διακρίσεων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον κοινωνικό τομέα, με ένα οπτικά σοκαριστικό φιλμ για γερά στομάχια.
Το αξίζει, για τη θαρραλέα αντιμετώπιση του θέματος, προκαλώντας συνεχώς τον θεατή, αλλά (φυσικά) και από την πλευρά της Ντέμι Μουρ, η οποία παραδίδει ερμηνεία ζωής και θεωρείται δίκαια φαβορί για το Οσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Πολύ καλή δίπλα της και η Μάργκαρετ Κουάλι.
Δεν το αξίζει, γιατί περιορίζεται βασικά σε ένα και μόνο θέμα, ενώ η διάρκειά της επιμηκύνεται με ένα παντελώς αχρείαστο τελευταίο εικοσάλεπτο, το οποίο ωθεί την ευπρόσδεκτη μαύρη σάτιρα στα όρια της φάρσας.
Α Complete Unknown
Εχοντας να αναμετρηθεί με τον καλλιτεχνικό και μυθολογικό ογκόλιθο του Μπομπ Ντίλαν, ο Τζέιμς Μάνγκολντ αποφάσισε να εστιάσει στα πρώτα, «επαναστατικά», χρόνια του σπουδαίου τραγουδοποιού και δικαιώθηκε με μια καλοφτιαγμένη μουσική βιογραφία.
Το αξίζει, αρχικά γιατί, μέσα από την προσοχή του στη λεπτομέρεια, μεταφέρει ατόφια την ατμόσφαιρα μιας εποχής της οποίας παράγωγο είναι και ο Ντίλαν. Την ίδια στιγμή τονίζει και τη μοναδικότητα του καλλιτέχνη, κυρίως μέσα από την ερμηνεία του Τιμοτέ Σαλαμέ, ο οποίος μοιάζει ικανός για κάθε μεταμόρφωση.
Δεν το αξίζει, διότι, ανά στιγμές, θυσιάζει εμφανώς την ουσία για χάρη του στυλ, ενώ και σε επίπεδο αφήγησης δεν βλέπουμε κάποια ιδέα που να μας προκαλέσει εντύπωση.
Είμαι ακόμη εδώ
Ο Βραζιλιάνος Βάλτερ Σάλες ανατρέχει σε μια σκοτεινή περίοδο της χώρας του, αφηγούμενος την αληθινή ιστορία μιας μητέρας στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας.
Το αξίζει, για ένα υπέροχο πρώτο μέρος, όπου η αθώα παιδική ματιά συναντιέται με τη σκληρή πραγματικότητα του καθεστώτος. Φυσικά και για την αφοσιωμένη ερμηνεία της Φερντάντα Τόρες, μιας από τις κορυφαίες της φετινής χρονιάς.
Δεν το αξίζει, λόγω του αρκετά φλύαρου δεύτερου μισού, το οποίο επιμηκύνει αδικαιολόγητα τη διάρκεια και μπορεί να κουράσει τον θεατή.
Wicked
Το δημοφιλές μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ μεταφέρθηκε στην οθόνη με μια εντυπωσιακή παραγωγή που μας μεταφέρει στην παραμυθένια χώρα του Μάγου του Οζ.
Το αξίζει, για τις εντυπωσιακές εικόνες που δημιουργεί και την ενδιαφέρουσα σχέση ανάμεσα στις δύο μάγισσες πρωταγωνίστριες, τις οποίες ερμηνεύουν με κέφι η Σίνθια Ερίβο και η Αριάνα Γκράντε.
Δεν το αξίζει, γιατί το βαρυφορτωμένο σύνολο καταλήγει να κουράσει, με υπερπληθώρα εφέ και σκηνών που, από ένα σημείο κι έπειτα, μοιάζει να επαναλαμβάνονται.
Nickel Boys
Η μοναδική ταινία που δεν έχει βρει ακόμη διανομή στη χώρα μας, αφηγείται την ιστορία φιλίας δύο νεαρών Αφροαμερικανών κατά τη δεκαετία του 1960.
Το αξίζει, για την εφευρετική πρωτοπρόσωπη οπτική, που υιοθετεί ο σκηνοθέτης Ραμέλ Ρος, καθώς και για τη μη γραμμική αφήγηση που λειτουργεί.
Δεν το αξίζει, γιατί οι συνεχείς οπτικοί πειραματισμοί οδηγούν, ανά περιπτώσεις, σε κάποια αμηχανία, που δεν βοηθά τον θεατή να ταυτιστεί περισσότερο με το δράμα των ηρώων.
