Μπενζαμέν Μπερνάιμ, Τζόναθαν Τέτελμαν και Πένε Πάτι είναι μονάχα τρεις από τους τενόρους που μεσουρανούν σήμερα στα λυρικά θέατρα όλου του κόσμου. Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και οι χορηγοί του δικαιούνται φυσικά να κάνουν τις δικές τους επιλογές και να παραμένουν πιστοί στον Γιόνας Κάουφμαν. Ετσι, ο Βαυαρός τενόρος προσκλήθηκε για ένα ακόμα ρεσιτάλ, στις 9 Φεβρουαρίου, στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης. Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διηύθυνε ο Γιόχεν Ρίντερ.
Μετά την Αθήνα ο Κάουφμαν περιόδευσε στην Ασία. Στο Χονγκ Κονγκ εμφανίζεται με ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει αποκλειστικά άριες από όπερες, το ίδιο στην Ταϊπέι και στη Σεούλ, όπου επίσης θα πραγματοποιήσει μια βραδιά με τραγούδια των Σούμαν, Λιστ, Μπραμς και Ρ. Στράους, την οποία θα επαναλάβει και στη Σαγκάη. Αντί για μια βραδιά με σαφές στίγμα, το Μέγαρο συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα «τρία σε ένα», ένα ποτ-πουρί με ιταλικές, κυρίως, άριες, αποσπάσματα από οπερέτες του γερμανόφωνου χώρου και τραγούδια από κινηματογραφικές ταινίες, που ο τενόρος έχει περιλάβει σε πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του. Για τα τελευταία επιστρατεύθηκε μικροφωνική εγκατάσταση.
Στο ισχνό πρώτο μέρος ο Κάουφμαν ερμήνευσε τέσσερις άριες. Συγκεκριμένα, από τις όπερες «Τζοκόντα» του Πονκιέλι, «Κάρμεν» του Μπιζέ, «Τόσκα» του Πουτσίνι και «Αντρέα Σενιέ» του Τζορντάνο. Η φωνή εξακολουθεί να διατηρεί το ελκυστικό σκούρο ηχόχρωμά της, ωστόσο τα προβλήματα που αναπόφευκτα έχει φέρει ο χρόνος δεν κρύβονται. Η ψηλή περιοχή προφανώς δεν είναι όσο ελεύθερη υπήρξε κάποτε, ενώ ο τελείως ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ο Κάουφμαν προσεγγίζει και τελικά αποδίδει χαμηλόφωνα τις ψηλές νότες, εκτός του ότι ταιριάζει ελάχιστα στο ιταλικό ρεπερτόριο, καθιστά το τραγούδι του εξαιρετικά προσεκτικό. Ολα ηχούν καλά υπολογισμένα ενώ πουθενά δεν υπάρχουν ο αυθορμητισμός και η αμεσότητα, που αποτελούν προϋπόθεση, ειδικά σε αποσπάσματα όπως η αισθαντική άρια του Εντσο από την «Τζοκόντα» και ο φλογερός «Αυτοσχεδιασμός» του Σενιέ.
Ολα έμοιαζαν καλά υπολογισμένα, χωρίς τον αυθορμητισμό και την αμεσότητα που αποτελούν προϋπόθεση μιας ερμηνείας.
Τα αποσπάσματα από τη «Χώρα του μειδιάματος» του Λέχαρ και από την «Πριγκίπισσα του τσίρκου» του Κάλμαν ταίριαζαν καλύτερα στην αισθητική του τραγουδιού του, ήταν όμως εξίσου συναισθηματικά εγκρατή. Οι δε ερμηνείες τραγουδιών όπως το «Strangers in the night» απευθύνονταν κυρίως στους ανεπιφύλακτους φαν του τενόρου. Συνολικά, μια τίμια διεκπεραίωση.
Η ΚΟΑ
Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον αποτελεσματικό Γιόχεν Ρίντερ είχε αρκετή δουλειά, καθώς όσα ερμήνευσε ξεπερνούσαν κατά πολύ σε διάρκεια το τραγούδι. Για πολλοστή φορά σε ρεσιτάλ όπερας ακούστηκαν το «Ιντερμέδιο» από τη «Μανόν Λεσκό» του Πουτσίνι, αποσπάσματα από τις δύο σουίτες της «Κάρμεν» και η εισαγωγή από τη «Νόρμα» του Μπελίνι. Μαζί τους επίσης ο «Χορός των ωρών» από την «Τζοκόντα» αλλά και το μουσικό θέμα του Τζον Ουίλιαμς από την ταινία «Σούπερμαν». Ολα στο μπλέντερ. Χαιρόταν κανείς τα καλά ξύλινα της ορχήστρας, το φλάουτο του Νίκου Νικόπουλου στην «Κάρμεν» και το κλαρινέτο του Παναγιώτη-Μάριου Γιαννάκα στην άρια του Καβαραντόσι από την «Τόσκα». Λίγο έλειψε να κλέψουν την παράσταση.
