Είμαι ακόμη εδώ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2024), 136΄
Σκηνοθεσία: Βάλτερ Σάλες
Ερμηνείες: Φερνάντα Τόρες, Φερνάντα Μοντενέγκρο
Βραβείο καλύτερου σεναρίου στη Βενετία και τρεις οσκαρικές υποψηφιότητες, ανάμεσά τους κι εκείνη για την κορυφαία ταινία της χρονιάς, για το πιο πρόσφατο φιλμ του διακεκριμένου Βραζιλιάνου δημιουργού Βάλτερ Σάλες («Ημερολόγια μοτοσικλέτας»). Ο τελευταίος ανατρέχει στην ταραγμένη ιστορία της χώρας του και συγκεκριμένα στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας, προκειμένου να αναδείξει μια ξεχωριστή γυναικεία φιγούρα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Ρούμπενς και η Γιούνις Παΐβα ζουν ευτυχισμένοι με τα πέντε παιδιά τους στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Η πολιτική ενασχόληση του πατέρα, ωστόσο, θα προκαλέσει τη βίαιη αντίδραση του καθεστώτος· πλέον η Γιούνις θα πρέπει να ορθοποδήσει, χαράζοντας ένα καινούργιο μέλλον για εκείνη και τα παιδιά της.
Η πρώτη ύλη
Ο Σάλες βασίζεται στα γραπτά απομνημονεύματα του Μαρσέλο Ρούμπενς Παΐβα, ο οποίος περιγράφει μια προσωπική ιστορία, που ταυτίζεται όμως σε μεγάλο βαθμό με εκείνη της χώρας του. Η σύλληψη και ακολούθως η εξαφάνιση του πατέρα της οικογένειας ήταν μία από τις χιλιάδες που συνέβησαν στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας, αφήνοντας το σημάδι τους στα αγαπημένα πρόσωπα των θυμάτων, καθώς και σε ολόκληρη τη χώρα· ταυτόχρονα, αποτελεί άλλη μία ψηφίδα στο ταλαιπωρημένο «πορτρέτο» της Λατινικής Αμερικής αυτών των δεκαετιών.
Η σύλληψη και η εξαφάνιση του πατέρα της οικογένειας ήταν μία από τις χιλιάδες που συνέβησαν στα χρόνια της δικτατορίας, αφήνοντας το σημάδι τους στα αγαπημένα πρόσωπα των θυμάτων.
Ταιριαστή είναι επίσης η οπτική του Σάλες, ο οποίος επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του κυρίως μέσα από τα μάτια των παιδιών της οικογένειας. Με τον τρόπο αυτό, η παιδική ξεγνοιασιά ενός σπιτιού δίπλα στη θάλασσα, διαρκώς ανοιχτού σε φίλους και συγγενείς, λειτουργεί ως χτυπητή αντίθεση όταν όλα αυτά χάνονται αιφνιδιαστικά. «Οταν διάβασα για πρώτη φορά το “I’m Still Here” του Μαρσέλο Ρούμπενς Παΐβα, συγκινήθηκα βαθιά. Για πρώτη φορά, η ιστορία των “desaparecidos” (των εξαφανισμένων), των ανθρώπων που τους άρπαξε τη ζωή η βραζιλιάνικη δικτατορία, ειπώθηκε από την οπτική γωνία εκείνων που έμειναν πίσω», λέει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.
Πρωταγωνίστρια, φυσικά, εδώ είναι η (εκ των οσκαρικών φαβορί) Φερνάντα Τόρες, η οποία παραδίδει μια σπουδαία ερμηνεία στον ρόλο της ασυμβίβαστης γυναίκας-μητέρας – το δικό της παίξιμο είναι που βασικά πλουτίζει ένα κατά τα λοιπά κάπως «πλαδαρό», ιδίως στο δεύτερο μέρος του, φιλμ, που θα μπορούσε να έχει και αρκετά μικρότερη διάρκεια.
