ΒΕΡΟΛΙΝΟ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το πρωί της Πέμπτης, το Βερολίνο μας υποδέχτηκε ντυμένο στα λευκά. Αν και η γερμανική μεγαλούπολη ζει αυτές τις μέρες στον πυρετό των επερχόμενων εθνικών εκλογών –σε κεντρικούς δρόμους υπάρχουν ακόμη και παλιομοδίτικες αφίσες υποψηφίων– το πασπαλισμένο χιόνι παντού και οι νιφάδες που πέφτουν νωχελικά, δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα γαλήνης και διάθεσης για σινεμά.
Τόσο το καλύτερο, μια και χθες το βράδυ άνοιξε την αυλαία της η 75η Μπερλινάλε, καλώντας για άλλη μία φορά τους σινεφίλ από όλο τον κόσμο να ανακαλύψουν τα πάντα ενδιαφέροντα κινηματογραφικά δώρα της. Η τελετή έναρξης στο επιβλητικό Berlinale Palast, δίπλα στην πλατεία Ποτσντάμερ, περιελάμβανε, εκτός από το «The Light» του Τομ Τίκβερ ως ταινία έναρξης, και τιμητική Χρυσή Αρκτο για την Τίλντα Σουίντον. Αν και Βρετανίδα, η σπουδαία ηθοποιός είναι σταθερή «θαμώνας» της Μπερλινάλε, έχοντας παρουσιάσει εδώ αρκετές ταινίες της και αποτελώντας με την καλλιτεχνική πορεία και στάση της σχεδόν προσωποποίηση όσων το φεστιβάλ θέλει να πρεσβεύει.
Τα παραπάνω εμπίπτουν, φυσικά, και στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο, το οποίο είναι πάντοτε σημαντικό στο Βερολίνο, όπως απέδειξε ξανά και η μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου της κριτικής επιτροπής. Μία από τις πρώτες ερωτήσεις που τέθηκαν στον πρόεδρο –και γνωστό Δημοκρατικό– Τοντ Χέινς είχε να κάνει με την πρόσφατη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και ό,τι αυτή σημαίνει (και) για τον κινηματογραφικό κόσμο. «Είμαστε σε κατάσταση ιδιαίτερης κρίσης αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, αλλά και παγκοσμίως. Ολοι μας παρακολουθούμε αυτόν τον καταιγισμό (νομοθετικών) ενεργειών τις τρεις πρώτες εβδομάδες της προεδρίας Τραμπ με μεγάλη ανησυχία, σοκαρισμένοι. Αυτό πιστεύω είναι μέρος της στρατηγικής του, να δημιουργήσει μια αίσθηση αποσταθεροποίησης και σοκ στους ανθρώπους. (…) Το πώς η επιστροφή του θα επηρεάσει την παραγωγή ταινιών είναι ένα ερώτημα που επικρέμαται πάνω από όλους τους Αμερικανούς κινηματογραφιστές. Πιστεύω πάντως ότι είναι κάτι που ξεπερνά τα όρια του σινεμά, έχει να κάνει με το πώς διατηρείς την αξιοπρέπειά σου, την οπτική σου και την τόλμη να μιλάς για τα ζητήματα γύρω μας με τη μεγαλύτερη δυνατή πυγμή και διαύγεια», απάντησε ο Αμερικανός σκηνοθέτης.
Δίπλα του, η Γερμανίδα ηθοποιός-σκηνοθέτις και μέλος της επιτροπής, Μαρία Σρέιντερ («Κάποια μίλησε»), έβαλε την τέχνη πάνω από την όποια πολιτική τοξικότητα των ημερών: «Δεν θέλω να φοβάμαι τίποτα. Θέλω να γιορτάσω σε αυτούς τους χώρους, που είναι χώροι πολιτισμού και του κόσμου του φανταστικού. Και πιστεύω ότι το πιο υπέροχο πράγμα είναι ότι σε αυτές τις αίθουσες, όπου μπορούμε να κάνουμε ερωτήσεις, μπορούν να ξεκινήσουν και οι διαφωνίες. Δεν χρειάζεται να δώσουμε κοινότοπες απαντήσεις, ας κάνουμε ερωτήσεις». Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκε και η Τρίσια Τατλ, η καλλιτεχνική διευθύντρια της Μπερλινάλε, η οποία ωστόσο έμοιαζε ήδη κάπως πιεσμένη από τον ρόλο: «Παρά τις αυξανόμενες πολιτικές εντάσεις, η Μπερλινάλε έχει να κάνει με το χτίσιμο μιας κοινότητας και με το μοίρασμα της αγάπης για το σινεμά. Και μόνο το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ, είναι μια πράξη αντίστασης. Δεν πρέπει να φοβόμαστε το γεγονός ότι ο κόσμος μας έχει μπελάδες». Με αυτή την… επαναστατική σκέψη, αφήσαμε κι εμείς το τσουχτερό κρύο για τη ζεστασιά της σκοτεινής αίθουσας.
