Απολαμβάνει το «Κοντσέρτο για ροκ γκρουπ και ορχήστρα», που παρουσίασαν οι Deep Purple και η Φιλαρμονική του Λονδίνου το 1969. Του αρέσει η δραματικότητα των εγχόρδων της Συμφωνικής του Σαν Φρανσίσκο στο «S&M» των Metallica, που κυκλοφόρησε το 1999. Στα παραπάνω προσθέτει και το «Moment of Glory», που βρήκε τους Scorpions στην ίδια σκηνή με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου το 2000 και, γενικά, έχει καλή εικόνα των συμπράξεων μεταξύ ροκ ή μέταλ συγκροτημάτων και συμφωνικών συνόλων. Αυτό που δεν ξέρει ο Gus G., τουλάχιστον πριν από το soundcheck, είναι πώς θα ακούγεται η ηλεκτρική κιθάρα του στο Μέγαρο Μουσικής. «Είμαι σίγουρος ότι είναι απίστευτο, πολύ καλοφτιαγμένο και με φοβερή ακουστική», λέει στην «Κ» καθώς ετοιμάζεται να ταξιδέψει από την Αγγλία. «Αλλά δεν ξέρω πώς θα ακουστεί ένα ηλεκτρικό όργανο… Ξέρεις, στον δικό μου κόσμο έχουμε ηχητικά συστήματα, ηχολήπτες, διαφορετική μείξη… Εκεί, θα υπάρχει μόνο η ακουστική του χώρου. Αναμένω λοιπόν και εγώ να δω πώς θα είναι».
Οταν έχεις συναυλία, είτε σε εκατό άτομα είτε σε πενήντα χιλιάδες, πρέπει να είσαι έτοιμος· συγκεντρωμένος 100%. Θα το παρομοιάσω με έναν αθλητή που κατεβαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο λόγος για τη συνεργασία του Gus G. (Κώστα Καραμητρούδη) με την Καμεράτα και τον μαέστρο Γιώργο Πέτρου, που στις 19 Φεβρουαρίου θα παρουσιάσουν στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης τις «Συμφωνικές ροκ μεταμορφώσεις», με δύο έργα που συνδυάζουν γόνιμα το progressive ροκ της δεκαετίας του ’70 και τον συμφωνικό ήχο: τη μινιμαλιστική Συμφωνία αρ. 4 «Ηρωες» του Φίλιπ Γκλας, που βασίζεται στο περίφημο άλμπουμ «Heroes» των Ντέιβιντ Μπόουι και Μπράιαν Ινο, αλλά και τη γοητευτική «Sarabande για συμφωνική ορχήστρα και ροκ μπάντα», που είχε συνθέσει ο κλασικής παιδείας οργανίστας των Deep Purple, Τζον Λορντ. Ο Gus G. συμμετέχει στη «Sarabande» μαζί με τον μπασίστα Γιώργο Φακανά και τον ντράμερ Στέφανο Δημητρίου, ενώ ο ίδιος ο Πέτρου θα παίξει πιάνο και hammond organ. «Από ό,τι κατάλαβα, είναι μεγάλος φαν των Deep Purple, έχει background στo ροκ και αυτός με προσέγγισε για το πρότζεκτ», λέει για τον Πέτρου ο Gus G. «Εντάξει, τι να λέμε τώρα, οι Deep Purple είναι από τους πρώτους που έπαιξαν λίγο πιο heavy εκείνη την εποχή. Ο Ρίτσι Μπλάκμορ είναι και για μένα μεγάλος κιθαρίστας και συνθέτης και τον Τζον Λορντ τον θεωρώ, βασικά, ιδιοφυΐα».
Ο ίδιος ο Κώστας Καραμητρούδης έχει επίσης εντάξει στο παίξιμό του αρκετά στοιχεία του λεγόμενου «νεοκλασικού μέταλ». Ακούγονται στις σόλο δουλειές του, στις συνεργασίες του και βέβαια στους δίσκους του με τους Firewind, την μπάντα που ίδρυσε το 1998 στη Θεσσαλονίκη και η οποία έχει εμφανιστεί στις μεγαλύτερες σκηνές και φεστιβάλ του σκληρού ήχου ανά τον κόσμο. Ισως κάπου εκεί τον άκουσε και ο λεγόμενος «πρίγκιπας του σκότους», Οζι Οσμπορν, ο οποίος προσκάλεσε τον Gus G. σε μια συνεργασία που είχε καρπό το άλμπουμ «Scream» (2010) και πολλές ζωντανές εμφανίσεις. «Κοίτα, το να είσαι μέρος τέτοιου γκρουπ, που δίνει συναυλίες σε τέτοιο επίπεδο, σου μαθαίνει και άλλα πράγματα, όπως το να γίνεσαι καλύτερος περφόρμερ, καλύτερος επαγγελματίας, να καταλαβαίνεις πώς λειτουργεί μια μεγάλη διοργάνωση», υπογραμμίζει ο κιθαρίστας. Δηλαδή, δεν είδε από κοντά κάποια από τις περίφημες «τρέλες» του Οζι; «Αυτά», απαντά γελώντας, «να τα βγάλετε από το μυαλό σας. Ο άνθρωπος ήταν 60-61 χρόνων όταν έπαιζα μαζί του, τσαγάκι έπινε. Εντάξει, ο κόσμος κάνει κανένα πάρτι όταν έχουν day off και θέλουν να ξεσκάσουν, να πιουν ένα ποτό, να κάνουν ό,τι θέλουν. Αλλά όταν έχεις συναυλία, είτε σε εκατό άτομα είτε σε πενήντα χιλιάδες, πρέπει να είσαι έτοιμος· συγκεντρωμένος 100%. Θα το παρομοιάσω με έναν αθλητή που κατεβαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και να σου πω την αλήθεια, το 99% των ανθρώπων με τους οποίους έχω συνεργαστεί ή συναντηθεί, είτε στα πιο μικρά κλαμπ είτε στα φεστιβάλ, έτσι σκέφτονται. Είναι παιδιά που αγαπούν τη μουσική, έχουν το όραμά τους και κάνουν το καλύτερο που μπορούν».
Στο Μέγαρο Μουσικής, ο Gus G. θα εμφανιστεί με μία από τις καινούργιες κιθάρες του της εταιρείας Jackson – ένα καινούργιο μοντέλο που θα φέρει την υπογραφή του, αλλά είναι σε δοκιμαστική φάση: «Οταν φτιάχνουμε μια κιθάρα πάντα τη δοκιμάζουμε και μετά κάνουμε αλλαγές, αν δεν μας αρέσει κάτι», εξηγεί. Θα έχει επίσης τον ενισχυτή του, «οπότε θα είναι ο ήχος μου, αλλά ίσως με λιγότερο γκάζι», συμπληρώνει. Τεχνικά μιλώντας πάντως, το «Sarabande» του Τζον Λορντ δεν είναι πολύ δύσκολο – «έχει κάποια σημεία με ωραία σόλο, στα οποία θα μπορέσω να κάνω κι εγώ αυτό που κάνω», σημειώνει. Πότε κατάλαβε ότι του αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα; «Ημουν 9 ετών και ο πατέρας μου είχε ένα βινύλιο του Πίτερ Φράμπτον, το “Peter Frampton Comes Alive”», θυμάται ο κιθαρίστας. «Εβαλε να το ακούσει και σε ένα τραγούδι είχε αυτό το εφέ, το talk-box, που έκανε την κιθάρα να μιλάει σαν ρομπότ. Ηταν μια στιγμή αποκάλυψης για μένα. Σκέφτηκα “ουάου, τι είναι αυτό;”. Ηταν κάτι σαν κάλεσμα. Και δεν ξέρω πώς να σ’ το εξηγήσω, αλλά αποφάσισα ότι θέλω να κάνω αυτό το πράγμα και αφοσιώθηκα 100%».
