«Οταν προσπαθούσα να βρω τα πατήματά μου στον χώρο της τέχνης, ήθελα να εκφράζομαι δημιουργικά πάνω σε κάτι το οποίο θα είναι όσο πιο προσιτό γίνεται, είτε για να το αγοράσει κάποιος είτε για να το χρησιμοποιήσει», λέει στην «Κ» η Μαίη Αποστόλου, μια νεαρή καλλιτέχνις που, πέρα από τη γλυπτική, ασχολείται και με τη ζωγραφική ρούχων. Το ατελιέ της, ίσως το πιο φωτεινό εργαστήριο που έχει υπάρξει σε υπόγειο, βρίσκεται κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και θυμίζει μια ντουλάπα γεμάτη μοναδικά κομμάτια.
«Μόλις τελείωσα το σχολείο ξεκίνησα μαζί με έναν φίλο ένα μικρό brand, όπου μέσω σόσιαλ μίντια καλούσαμε κόσμο να μας φέρνει ρούχα τα οποία δεν φορούσε πια, για να τα ζωγραφίσουμε. Ετσι, αρχίσαμε να δίνουμε ζωή σε κάτι που θα πήγαινε στα σκουπίδια, και από μια αδιάφορη μπλούζα, για παράδειγμα, μεταμορφωνόταν σε ένα statement κομμάτι», μας λέει η κ. Αποστόλου και εξομολογείται ότι το αρχικό ερέθισμα προήλθε από τη μητέρα της, η οποία επίσης επενέβαινε ζωγραφικά πάνω σε υφάσματα.
Καθώς στεκόμαστε απέναντι σε μια σειρά πολύχρωμων παντελονιών που φέρουν αφηρημένες μορφές, συνομιλώντας με τις γλυπτικές συνθέσεις που υπάρχουν στον χώρο, η ίδια μας εξηγεί ότι πρόκειται για μια χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία, μέσα από την οποία όμως αντλεί μεγάλη ικανοποίηση: «Το δερμάτινο τζάκετ ή το τζιν παντελόνι πάνω στο οποίο σχεδιάζω το αντιμετωπίζω σαν καμβά. Με ιντριγκάρει το γεγονός ότι πρέπει να χειριστώ με προσοχή το κάθε ύφασμα ώστε να μην καταστραφεί και να έχω ένα επιθυμητό ζωγραφικά αποτέλεσμα».
Τους ίδιους «καμβάδες» χρησιμοποιεί και η Δανάη Σμουστοπούλου. Αν και ξεκίνησε από τον χώρο της γραφιστικής, σταδιακά άρχισε να ζωγραφίζει με μπογιές, πρώτα σε ακουαρέλες και τελάρα και ύστερα σε ρούχα. «Αγαπώ τη γραφιστική. Οταν όμως ζωγράφισα, πριν από έξι χρόνια, σε ένα παλιό μπουφάν μου ένα χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων, ένιωσα την ηρεμία και την ελευθερία που μπορεί να σου δώσει το πινέλο», μας λέει καθώς μας ξεναγεί στο μικρό ατελιέ της στα Βριλήσσια. Αν και οι λόγοι που άρχισε να ασχολείται με την τέχνη στα ρούχα δεν ήταν εμπορικοί, αλλά ένα χόμπι, πολύ γρήγορα έγινε το επάγγελμά της. «Αυτά τα κομμάτια είναι μοναδικά, όπως και τα έργα τέχνης. Το καθένα είναι ξεχωριστό. Ακόμη και αν κάποιο σχέδιό μου αναπαραχθεί σε μεταξοτυπία, θα αναπαραχθεί σε περιορισμένο αριθμό, κάτι που του προσδίδει μεγαλύτερη αξία», αναφέρει.
Και οι δύο πιστεύουν πως το να σχεδιάζεις πάνω σε ρούχα κρύβει κάτι το δυναμικό, καθώς το έργο προορίζεται για να φορεθεί, αποκτώντας αυτομάτως μια συνέχεια. «Εχει τύχει να δω στον δρόμο κάποιον που φορούσε ένα από τα παντελόνια μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι επικοινώνησα με έναν άγνωστο μέσω της τέχνης μου», μας αφηγείται η κ. Αποστόλου.
«Οταν ζωγράφισα σε ένα παλιό μπουφάν μου ένα χαρακτήρα, ένιωσα την ηρεμία και την ελευθερία που μπορεί να σου δώσει το πινέλο». Δανάη Σμουστοπούλου
Βιώσιμη μόδα
«Φαντάσου να μπορείς να ψωνίσεις από την ντουλάπα σου, αντί να ξοδεύεις συνεχώς χρήματα για καινούργια ρούχα», σχολιάζει η Δανάη Σμουστοπούλου, η οποία τονίζει πως, πέρα από το αισθητικό και καλλιτεχνικό κομμάτι, ένας άλλος λόγος που ασχολείται με το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι το περιβάλλον. «Στην Ελλάδα οι νέοι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τι είναι το fast fashion και να αντιδρούν μέσω των επιλογών και των αγορών τους», προσθέτει και συνεχίζει λέγοντας ότι τα σόσιαλ μίντια έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό: «Τα τελευταία χρόνια, στο Ινσταγκραμ και στις άλλες πλατφόρμες, εντοπίζεις και μια πιο αληθινή πλευρά. Εχουμε ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο του να φαίνονται όλα τέλεια. Για παράδειγμα, εγώ, από εκεί που πόσταρα μόνο το αποτέλεσμα ενός έργου, τώρα δείχνω και τη διαδικασία, που μπορεί να μην είναι πάντα επιτυχημένη».
Η Μαίη Αποστόλου συμφωνεί, αλλά κατά τη γνώμη της «οι νεότερες γενιές έχουν αρχίσει να αγκαλιάζουν τα second hand ρούχα και το vintage shopping, όχι τόσο για ηθικούς και οικολογικούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή είναι πλέον μόδα. Οπως και να έχει, όμως, πρόκειται για κάτι πολύ θετικό, που δεν το φανταζόμασταν στο παρελθόν».
Τέχνη του δρόμου
Η ζωγραφική στα ρούχα δεν έχει κάποια συγκεκριμένη ορολογία στην Ελλάδα, προς το παρόν, ούτε έχει εδραιωθεί ως τάση. Ωστόσο, όπως μας λένε και οι δύο καλλιτέχνιδες, μια κοινότητα νέων δημιουργών και ζωγράφων αρχίζει να «μετακομίζει» στο ρούχο. «Μακάρι όλο και περισσότεροι να ασχοληθούν με αυτό, για να μπορώ να βρίσκω ευκολότερα μοναδικά κομμάτια από καλλιτέχνες που θαυμάζω», λέει η κ. Σμουστοπούλου και συμπληρώνει ότι η ανερχόμενη αλλά και αναρχική αυτή τάση θα μπορούσε να ενταχθεί θεωρητικά στο σύμπαν της street art. Οταν ρωτάμε την κ. Αποστόλου σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται αυτή τη σκέψη, απαντάει: «Οπως η τέχνη στον δρόμο στηρίζεται στη λογική τού ότι δημιουργώ κάτι και το κάνω προσβάσιμο σε όλους, για παράδειγμα με το να φτιάξω μια ωραία τοιχογραφία ή ένα γκράφιτι σε κάποιον από τους δρόμους της πόλης, έτσι είναι και η ζωγραφική στα ρούχα. Αυτός που θα φορέσει το εκάστοτε κομμάτι και θα βγει έξω εκθέτει σε κοινή θέα ένα δημιούργημα. Καμιά φορά ο κόσμος, ακόμη και έτσι, έρχεται στιγμιαία σε επαφή με την τέχνη».
