Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον δημόσιο χώρο λέει πολλά για εμάς τους Ελληνες. Είναι γεγονός ότι δεν τον φροντίζουμε, δεν τον πονάμε, τον αντιμετωπίζουμε σχεδόν επιθετικά. Το πώς φτάσαμε τώρα από το να ασπρίζουν όλοι μαζί οι κάτοικοι στα νησιά και τα χωριά τα πεζούλια και τα καλντερίμια στην απόλυτη περιφρόνηση του δημοσίου χώρου στην πόλη είναι απορίας άξιον και ίσως αρμόζει περισσότερο σε κοινωνιολόγους ή και ψυχολόγους να το αναλύσουν. Ενα πάντως είναι βέβαιο: πιστεύουμε ότι ο δημόσιος χώρος δεν μας ανήκει και ότι κατά συνέπεια είναι ο χώρος του Κανένα!
Στην πατρίδα μας όταν κλέβεις χρήματα από το Δημόσιο δικάζεσαι από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, που δεν έχει ενόρκους παρά μόνον δικαστές. Ξέρετε γιατί; Διότι οι ένορκοι (που είναι απλοί πολίτες) αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η περιουσία του Δημοσίου είναι περιουσία όλων μας και συνεπώς η κλοπή της θεωρείται κλοπή από το κοινωνικό σύνολο! Σοφά λοιπόν ο νομοθέτης βάζει απέναντι στον κλέφτη μόνο δικαστές, που γνωρίζουν καλά ότι η κλοπή κατά του Δημοσίου είναι βαρύτερη από τη «συνήθη», διότι ο απατεώνας δεν κλέβει μόνο έναν αλλά ταυτοχρόνως όλους τους Ελληνες! Το ίδιο ακριβώς έπρεπε να ισχύει και για τον δημόσιο χώρο, καθώς η καταπάτησή του στρέφεται κατά όλων των πολιτών. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τους αιγιαλούς, πριν γιγαντωθεί το γνωστό κίνημα της πετσέτας το οποίο υποχρέωσε την κυβέρνηση και τους δήμους να εναντιωθούν στους επιχειρηματίες, που με κυνισμό και περίσσια θρασύτητα καταλάμβαναν τις παραλίες, μη επιτρέποντας στους λουομένους να ξαπλώνουν μπροστά στα μαγαζιά τους δωρεάν!
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξυπνήσει και το κοιμώμενο κίνημα του ελεύθερου πεζοδρομίου; Καλό θα ήταν να πούμε πως η κατάληψη των δημοσίων χώρων δεν είναι μόνο ενοχλητική και αντιαισθητική. Αφορά άμεσα και την ασφάλεια. Στο ιστορικό κέντρο πέριξ της Ακροπόλεως, παραδείγματος χάριν, είναι σημεία στα οποία δεν μπορεί να πλησιάσει ασθενοφόρο ή ακόμη και η πυροσβεστική! Γνωστό νηπιαγωγείο της Πλάκας ήταν για χρόνια αποκλεισμένο από μόνιμες κατασκευές στερεωμένες πάνω στον μοναδικό δρόμο που έφτανε σ’ αυτό! Το κακό ευτυχώς δεν συνέβη και ναι, ευτυχώς, δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Αν όμως σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του, πώς θα προλάβουμε την καταστροφή; Ειλικρινά, πολύ θα θέλαμε να μας πει ο δήμος ποιος θα ευθύνεται σε μια τέτοια περίπτωση…
