Τα πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς τίμησε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με δύο βραδιές μουσικής δωματίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Κατά την πρώτη, στις 21 Ιανουαρίου, ακούστηκαν το Τρίο για πιάνο αρ. 1, η Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο σε ρε ελάσσονα (έργο 40) και το δέκατο Κουαρτέτο εγχόρδων σε λα ύφεση μείζονα (έργο 118).
Ο Σοστακόβιτς συνέθεσε το νεανικό πρώτο του Τρίο για πιάνο ως μαθητής και το παρουσίασε στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης με τη σύμπραξη συμφοιτητών του. Στην Αθήνα το έργο απέδωσαν ο Ανδρέας Παπανικολάου (βιολί), ο Aγγελος Λιακάκης (τσέλο) και ο Μάικλ Ουόκερ (πιάνο). Κρατά κανείς κυρίως τον πολύ ωραίο ήχο των δύο εγχόρδων και τη συνεισφορά του πιανίστα στη λυρική διάθεση της μουσικής. Χάρη στον καλό συντονισμό των τριών αναδείχθηκαν στοιχεία της γραφής που ο συνθέτης θα επεξεργαζόταν διεξοδικότερα στην πορεία του δημιουργικού του βίου.
Ακολούθησε η θαυμάσια Σονάτα για τσέλο και πιάνο. Oπως η όπερα «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», που είχε παρουσιαστεί τον Ιανουάριο του 1934, ήταν αφιερωμένη στη σύζυγο του συνθέτη, Νίνα, έτσι η σονάτα που γράφηκε από τα μέσα Αυγούστου έως τα μέσα Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς υπήρξε καρπός των έντονων αισθημάτων του Σοστακόβιτς για μια άλλη γυναίκα, γεγονός που προκάλεσε τον σύντομο χωρισμό με τη σύζυγό του. Oταν πρωτοπαρουσιάστηκε, η πόλη στην οποία ζούσε ο Σοστακόβιτς είχε πλέον μετονομαστεί σε Λένινγκραντ και ο συνθέτης είχε ήδη αρχίσει να υφίσταται τις επιπτώσεις των πολιτιστικών επιλογών του σοβιετικού καθεστώτος. Σε κάθε περίπτωση, ο λυρισμός και το συναίσθημα ξεχειλίζουν στο έργο αυτό και ο Λιακάκης απέδωσε τις διαθέσεις με τονική ακρίβεια και εξαιρετικό ήχο, μεστό και εκφραστικό σε όλη του την έκταση. Η άνεση στον χειρισμό της δυναμικής, η τέχνη με την οποία αύξανε ή μείωνε την ένταση των μουσικών φράσεων, πρόσθετε πλαστικότητα στη μουσική και υπογράμμιζε το συναίσθημα. Στην ένταση και στη σαρκαστική διάθεση του δεύτερου μέρους συνέβαλε αποφασιστικά ο Μάικλ Ουόκερ, παίζοντας με ακρίβεια και καθαρότητα. Το μελαγχολικό, αργό τρίτο μέρος αφήνει εκ νέου τον πρώτο λόγο στο τσέλο, ενώ το πιάνο συντηρεί επίμονα τη σκοτεινή διάθεση της μουσικής. Λιακάκης και Ουόκερ συνεργάστηκαν εξαιρετικά στο δεξιοτεχνικό, έντονο, ζωηρό, αλλά όχι απαραίτητα φωτεινό τελευταίο μέρος της Σονάτας. Συνολικά, μια συναρπαστική ερμηνεία.
Συναρπαστική υπήρξε η ερμηνεία της Σονάτας για τσέλο από τους Αγγελο Λιακάκη και Μάικλ Ουόκερ.
To 10ο κουαρτέτο εγχόρδων
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το δέκατο από τα δεκαπέντε κουαρτέτα εγχόρδων του Σοστακόβιτς. Γράφηκε το 1964, δηλαδή προς το τέλος της ζωής του συνθέτη, και είναι αφιερωμένο στον Μιέτσεσλαφ Βάινμπεργκ, καλό φίλο του Σοστακόβιτς και επίσης εξαιρετικό συνθέτη, του οποίου τα έργα δυστυχώς δεν ακούμε συχνά στην Ελλάδα. Το ερμήνευσαν οι Ανδρέας Παπανικολάου και Βασίλης Σούκας (βιολί), Ενκέλα Κοκολάνη (βιόλα) και Aγγελος Λιακάκης (τσέλο). Πολύ καλά συντονισμένοι, απέδωσαν με χαρακτηριστική άνεση το τρομακτικό, νευρώδες δεύτερο μέρος, την «πασακάλια» που ακολουθεί, όπως επίσης τα άλλα δύο μέρη της σύνθεσης, προχωρώντας πέρα από τις νότες στην ουσία του έργου και σε όσα εκφράζει η μουσική.
